Μια ομιλία του Στέφανου Ξενάκη μπορεί και να σου αλλάξει λίγο τη ζωή

Ένα απ’ τα καλά των social media είναι ότι μπορείς στο λεπτό να ενημερωθείς για μια συναυλία, ομιλία, παράσταση ακόμη κι αν δεν είχες προετοιμαστεί για τη συμμετοχή σου σ’ αυτήν. Έτσι λοιπόν χθες το πρωί βλέπω μια έκτακτη ανάρτηση ενός ανθρώπου που εκτιμώ, διαβάζω κι είμαι πολύ χαρούμενη που μέσω της δουλειάς του και του έργου υπάρχει και κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Ο Στέφανος Ξενάκης λοιπόν, θα επισκέπτονταν την πόλη μας και μάλιστα η ομιλία του θα λάμβανε μέρος σε μια απόσταση 500 μέτρων από το σπίτι μου. Χάνεται κάτι τέτοιο; Δε χάνεται.

Δε θα μιλήσω για τα βιβλία του. Ξέρουμε λίγο-πολύ όλοι τον θησαυρό που κρύβουν. Θα μιλήσω γι’ αυτό που είδα κι ένιωσα. Είχα μεγάλη αγωνία να δω πώς θα ήταν σε live performance, γιατί κι αυτό που κάνει, είναι ένα είδους performance και μάλιστα πολύ δύσκολο. Ε, λοιπόν ήταν όπως ακριβώς είναι στα live του στο instagram, αλλά το πιο ωραίο ήταν ότι τον άκουγες κι ήταν σαν να τον διάβαζες. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σπάνιο. Ένας συγγραφέας να μπορεί να γράφει τόσο άμεσα και διαπεραστικά αλλά κι όταν έχεις την τύχη να τον συναντήσεις από κοντά, να νιώθεις πως έχεις το βιβλίο του μπροστά σου ανοιχτό με την εικόνα του παράλληλα. Κάτι σαν 3D δηλαδή.

Ο Στέφανος έκανε κάτι σπάνιο χθες. Μετάλλαξε την ομιλία-παρουσίασή του σε μια ομαδική ψυχοθεραπεία. Καθούμενος κάτω οκλαδόν, σαν να ήταν σπίτι του, ξεκίνησε να συνδέεται μ’ έναν απίστευτα ακομπλεξάριστο τρόπο με το κοινό του. Οι ερωτήσεις προς το πρόσωπό του σιγά σιγά έγιναν ερωτήσεις από πλευράς του προς εμάς. Δεν ήταν τίποτα προγραμματισμένο κι όλα έγιναν εντελώς αυθόρμητα. Εκεί ήταν κι όλη η ομορφιά κι η αλήθεια της στιγμής. Ένα τζάκι έλειπε μόνο, στο πίσω μέρος της σκηνής και θα είχαμε την τέλεια εικόνα.

Απέδειξε για μια ακόμη φορά, κινούμενος σ’ ένα non-comfort πλαίσιο, την ευκολία με την οποία μπορεί ο νους ν’ ανατρέχει σε πληροφορίες από σημαντική βιβλιογραφία μέσω της σημαντικότητας του διαβάσματος. Όλων των ειδών. Μας θύμιζε συνεχώς, μέσα από προσωπικά δρώμενα, πόσο απαραίτητο είναι το χτίσιμο μιας συνήθειας, η καλή ρουτίνα, η αυτοσυγχώρεση και φυσικά η αυταγάπη. Και το να εκθέτεις τον εαυτό σου παράλληλα μ΄αυτό που υποστηρίζεις, διδάσκεις και διαπερνάς το κάνει ακόμη δυσκολότερο. Για εμάς. Για τον Στέφανο όχι. Αυτός δε στέκεται απέναντί σου όταν μιλάει, στέκεται δίπλα σου ακόμη κι αν είναι χωροταξικά απέναντι. Εκμηδενίζει την τυπική απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα σ’ έναν συγγραφέα και το κοινό του. Μας ανέβασε όλους επάνω στη σκηνή χωρίς στην ουσία ν’ ανέβουμε, δίνοντάς μας συνεχώς το λόγο και μην αφήνοντάς τον ουσιαστικά να έρθει να κάνει αυτό για το οποίο ήρθε. Ή και τελικά το έκανε κι έγινε ακόμη καλύτερο;

Είναι συγκινητικό να έχεις την ευκαιρία να γίνεις θεατής αυτής της μετατροπής ενός κοινού που ήρθε να σ’ ακούσει, σ’ ένα κοινό που ήρθε τελικώς να το ακούσεις και να εκτεθεί(ς) μαζί σου. Είναι σπάνιο να βλέπεις ένα συγγραφέα και μέντορα να εξομοιώνεται μαζί σου. Γιατί άλλο να το γράφεις κι άλλο να το κάνεις πράξη. Κι ο Στέφανος χθες έκανε πράξη όλα αυτά που γράφει κατά καιρούς, ποστάρει, διδάσκει. Άκουγε έναν-έναν ξεχωριστά που έπαιρνε τον λόγο. Και το πιο όμορφο ήταν ότι δεν είχε απαντήσεις για όλα. Δεν παρίστανε λεπτό την αυθεντία. Αντιθέτως, ήταν ταπεινός κι αναρωτιόταν μαζί μας τα γιατί και τα πώς. Κι αυτό αύξανε την αγάπη κι εκτίμηση στο πρόσωπό του.

Αυθεντίες και δήθεν υπάρχουν παντού. Αλήθεια μας λείπει. Υποδείξεις υπάρχουν παντού. Παραδείγματα βγαλμένα απ’ τη ζωή που έγιναν τρόποι ζωής μας λείπουν. Ομιλίες ατελείωτες με αυστηρές οδηγίες μας κατακλύζουν καθημερινά. Ακροάσεις που γίνονται βάλσαμο ψυχής μας λείπουν. Προβλήματα δημιουργούνται συνεχώς. Λύσεις λείπουν. Ο Στέφανος με το έργο του και τη δυναμική του έκθεση βοηθάει στην ενδυνάμωση της αλήθειας γύρω μας (ακόμη κι αν αυτή πονάει πολύ), αναδεικνύει τρόπους ζωής που παραμελήθηκαν αλλά υπάρχουν, κάνει τις ακροάσεις αυτής της κατηγορίας ουσιαστικές και μετουσιωτικές φέρνοντας λύσεις κι εναλλακτικές στην επιφάνεια.

Ουδείς τέλειος ή άγιος. Σίγουρα κι ο ίδιος θα έχει πολλά ελαττώματα ως άνθρωπος. Όταν όμως συναντάς ένα τέτοιο υλικό που έχει αποφασίσει ότι θα βρει τρόπους μέσα απ’ το διάβασμα, την άσκηση, τον διαλογισμό, την έκθεση και πόσα άλλα να κάνει καλύτερη τη ζωή του και ν’ αποτελέσει παράδειγμα προς τους άλλους λέγοντας: “Μα δείτε, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο τελικά κι ούτε είναι κρυμμένο μυστικό. Θέλει «θέλω» και «τώρα» γιατί αύριο δε ξέρω αν θα είμαι εδώ.” Τόσο απλά.

Χθες κατάλαβα, βλέποντάς τον πλέον κι από κοντά, ότι ο Στέφανος είναι σαν την τσάντα του Sport Billy. Έχει μια γήινη λύση κι απάντηση για τα περισσότερα αλλά κι αν δεν έχει σε κάνει να νιώθεις ότι κι αυτό είναι μια λύση κι είναι εντάξει. Πάντα θ’ αναφέρει με σεβασμό τις πηγές του, τους δασκάλους του, τους συνεργάτες τους. Ο Στέφανος είναι team player. Κι αυτό λείπει πολύ στην εποχή μας. Σήμα κατατεθέν φυσικά το μαύρο T-shirt, το sport τζάκετ αλλά και τα running παπούτσια του. Άλλωστε και το anti-star, είναι κι αυτό δυνατό quality.