Μπίρες και πλεξούδες· Οι μπαμπάδες στον πιο γλυκό τους ρόλο

Σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας, στο St Albans, συναντήσαμε μια πρωτοπόρα σκέψη που έγινε πράξη κι είχε απήχηση σε πολύ κόσμο. Γεννήτορας όλης αυτής της καινοτομίας ήταν η Annis Waugh, η οποία στην προσπάθειά της να τελειοποιήσει τις κοτσίδες και πλεξούδες της κόρης της, απέκτησε μεγάλο κοινό που ζητούσε να μπορεί να κάνει ό,τι κι αυτή. Παίρνοντας λοιπόν δύναμη απ’ την απήχηση που είχαν οι δημιουργίες της κι επιθυμώντας ταυτόχρονα να ικανοποιήσει και τις γλυκιές απαιτήσεις των υπόλοιπων γονέων, ξεκίνησε τη συγκέντρωση χρημάτων για το καλό της τάξης, προσφέροντας εθελοντικά την υπόδειξη κι ερασιτεχνική εκπαίδευση των γονέων στο πώς να φτιάχνουν τα μαλλιά με διάφορους τρόπους.

Αυτό που ξεχώρισε σ’ όλη τη διαδικασία, ήταν η εκούσια ενεργοποίηση και των μπαμπάδων στο να μάθουν κι οι ίδιοι τις δεξιοτεχνίες αυτού του καλλωπισμού. Ήταν πολύ ευχάριστο και συνάμα έξυπνο απ’ την πλευρά της Annis, να δώσει την ευκαιρία και στον ανδρικό πληθυσμό, να δοκιμάσει τις τεχνικές και να προσφέρει μια επιπλέον σύνδεση και δράση με τις κόρες τους. Ίδρυσε μεταξύ άλλων το τμήμα “Beers and Braids”, όπου ήταν αυστηρά για άντρες και προς μεγάλη της έκπληξη, μέσα σε λίγο καιρό η συμμετοχή ήταν sold out! Δεν περίμενε ποτέ ότι θα έδειχναν τόσο ενδιαφέρον γι’ αυτή τη δημιουργική δεξιοτεχνία.

Ένα απ’ τα πράματα που παρατήρησε η Annis κατά την εκπαίδευση των αντρών, ήταν η αυστηρότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τους εαυτούς τους κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Πέραν του ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ τους ήταν αρκετά ευδιάκριτος, έδειχναν μεγάλο ζήλο στο ν’ αγγίζουν την τελειότητα στο αποτέλεσμα. Κάτι που δεν το συναντούσε συχνά στις γυναίκες. Η ίδια αναφέρει, ότι η πολυπλοκότητα κάποιων πλεξίδων χρειαζόταν περισσότερη εξάσκηση και μεταγενέστερα στάδια εκμάθησης, όμως έβλεπε ότι τελικά δε χρειαζόταν αυτή η αναμονή καθώς και στα πιο δύσκολα απεδείκνυαν την επιμονή κι υπομονή στο να βγάλουν το σωστό αποτέλεσμα.

Τα συναισθήματα ενός άντρα που του δίνεται η ευκαιρία να πλέξει τα μαλλιά της κόρης του, της ανηψιάς του, της φίλης του είναι σίγουρα πρωτόγνωρα. Αγγίζουν γωνιές ανεξερεύνητες και γεννούν φαντασία και θαυμασμό προς τις νέες ικανότητες που ξεδιπλώνονται. Πιθανόν να εκπλήσσονται και με την ύπαρξη αυτών των δυνατοτήτων τους, κι είναι κάτι που το κάνει ακόμη πιο ρομαντικό. Η αίσθηση του να είσαι απλώς θεατής σε κάτι τόσο τεχνικό και φαινομενικά δύσκολο και να καταφέρνεις να το μετατρέπεις με τα ίδια σου τα χέρια σ’ ένα εξίσου άρτιο αποτέλεσμα, είναι μοναδική.

Η Annis Waugh πέτυχε με την απλότητα της σκέψης της και το διώξιμο των ανούσιων ταμπού, να δώσει το βήμα στους ενδιαφερόμενους άντρες και ν’ αφεθούν να δημιουργήσουν τα δικά τους κομψοτεχνήματα. Αυτό που μέχρι πρότινος είχε επάνω ταμπέλα με επιγραφή «θήλυ», απόκτησε διττή ταυτότητα και άνοιξε την πόρτα και για τον «άρρεν». Ποιος άλλωστε ήταν αυτός που θα καθόριζε ότι το να πλέκεις τα μαλλιά μ’ έναν καλλιτεχνικό τρόπο είναι κυρίως γυναικεία υπόθεση; Γιατί θα έπρεπε το πιάσιμο μιας καλοχτενισμένης κοτσίδας ή τα καλοστοιχισμένα κοτσιδάκια να έχουν πάνω τους μόνο το γυναικείο άγγιγμα;

Είναι ιδιαίτερα όμορφο να γινόμαστε μάρτυρες σε τέτοιες προσπάθειες απ’ τον αντρικό πληθυσμό. Είναι όμως και συγκινητικό να βλέπουμε την ταπεινότητα στην οποία βάζουν τους εαυτούς τους, προκειμένου να φέρουν εις πέρας κάτι που μέχρι πρότινος φάνταζε παράταιρο για αντρικά χέρια. Ένας άντρας, νιώθει άπλετη χαρά όταν του δίνεται η ευκαιρία να περιποιηθεί τα μαλλιά του παιδιού του. Νιώθει περήφανος που θα δώσει μια εικόνα όπως αυτός την έχει φανταστεί και τα κομπλιμέντα που θα εισπράξει το «μοντέλο» του, θα είναι όλη η επιβράβευση γι’ αυτόν. Η ξεχωριστή δημιουργία που θα εμφανιστεί στο κεφάλι του παιδιού θα είναι κι η πινελιά που τροποποιεί το «κατεστημένο» χτένισμα, την κλασική αλογοουρά, τα τακτοποιημένα κοτσιδάκια. Είναι η δικιά του νέα υπογραφή και αποτυπώνεται με τον πιο γλυκό τρόπο.

Το παράδειγμα που μπορεί να δίνει ένας άντρας μέσα σε μια οικογένεια, φτιάχνοντας τα μαλλάκια της κόρης του, είναι επίσης πολύ σημαντικό ν’ αναφερθεί. Η εικόνα αυτή, διώχνει τη συστολή ενός μεγάλου αδερφού να κάνει το ίδιο που κάνει κι ο μπαμπάς. Κατατάσσεται σε κάτι υγιεινό κι ανεξάρτητο ηλικίας. Αν σκεφτούμε και τη μόδα που πάντα πρωτοπορεί, μας κάνει φανερό τόσα χρόνια την παρουσία μόδιστρων και κομμωτών στα μεγαλύτερα ντεφιλέ του κόσμου. Δεν κοντοστεκόμαστε ν’ αναρωτηθούμε πώς γίνεται να βλέπουμε τόσο συχνά , τις θέσεις αυτές να τις καταλαμβάνουν άντρες. Γιατί απλούστατα η εικόνα αυτή είναι φυσιολογική και ευρέως διαδεδομένη.

Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου, τις μέρες εκείνες που ο μπαμπάς μου μού έπιανε τα μαλλιά ψηλά σ’ αλογοουρά. Ήταν το αγαπημένο του χτένισμα επάνω μου. Δεν ήταν ποτέ το τέλειο πιάσιμο και δέσιμο σαν εκείνο της μαμάς. Όμως σίγουρα δεν πονούσε κι ήταν το τέλειο πιάσιμο και δέσιμο για μένα. Δεν πείραζα ούτε τρίχα, δε μ’ ένοιαζε αν πετούσαν φύτρες από δεξιά κι αριστερά. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι η αλογοουρά αυτή θα κατέβαινε το βράδυ πριν το νυχτερινό μου μπάνιο. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που σήμερα βρίσκομαι μπροστά σε ίδιες εικόνες με τις κόρες μου και τον άντρα μου. Δεν ξέρω αν η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αυτό που ξέρω είναι αυτό που βλέπω. Έναν άντρα να μη μασάει να κάνει κοτσιδάκια, αλογοουρές και παράταιρες πλεξούδες στις κόρες μας και να περηφανεύεται για το πόσο καλά τα κατάφερε. Αλλά και τις κόρες μας, να περηφανεύονται για το πόσο καλύτερα τα κάνει ο μπαμπάς  απ΄τη μαμά.

Πηγή φωτογραφίας: BBC

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!