Ο πρώτος τρανς μάγειρας στο Masterchef είναι ένα πραγματικά καλό νέο

«Γεννήθηκα έτοιμος.» Πόσο συχνά ακούμε αυτήν τη δήλωση από κάποιο στόμα; Πόσο συχνά την κάνουμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας για κάτι που μας ορίζει και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτό; Πώς αντιμετωπίζεται ένα λάθος φύσης, όπου ο μόνος τρόπος για να διορθωθεί αφορά την προσωπική και διόλου ανώδυνη απόφαση που έχει παρθεί μετά από έναν τεράστιο αγώνα σκέψης, αμφιταλάντευσης και τελικώς εξισορρόπησης; Αφορά μια δήλωση εντελώς προσωπική ή είναι προς διαπραγμάτευση;

Βλέποντας το χθεσινό επεισόδιο του Masterchef, συνάντησα τηλεοπτικά τον Αιμίλιο. Πέραν του ότι τον συμπάθησα πάρα πολύ πριν καν μάθω το οτιδήποτε γι’ αυτόν (δεν ξέρω γιατί αλλά φαντάζομαι ότι λειτούργησε το ένστικτο γι’ αυτό που θ’ ακολουθούσε), στο τέλος τον ευχαρίστησα για το θάρρος του, την ταπεινότητά του αλλά και τη διαπεραστικότητα με την οποία εξομολογήθηκε την αλήθεια του. Όταν ρωτήθηκε τι θα έκανε αν κέρδιζε το ποσό του επάθλου, απάντησε ότι θα το αφιέρωνε στην επέμβαση που θέλει να κάνει για να γίνει αυτό για το οποίο είχε εξαρχής γεννηθεί. Θα προχωρούσε δηλαδή σε μια εγχείρηση αλλαγής φύλου.

Οφείλουμε να μείνουμε και στις αντιδράσεις των τριών chef, όπου με απίστευτο σεβασμό κι αγάπη πλαισίωσαν την ύπαρξη αυτή και δεν έδωσαν το παραμικρό δικαίωμα αμφισβήτησης κι απαξίωσης ως προς όλο αυτό που βίωναν εκείνη τη στιγμή. Είναι σημαντικό ν’ αναφέρουμε και τη σημαντικότητα αυτών των εκπομπών που δεν απορρίπτουν ή κόβουν τέτοιες αλήθειες απ’ το τηλεοπτικό κοινό και πως μέσω της αναγνωριστικής φιγούρας που κατέχει ο καθένας τους ως μια αγαπητή προσωπικότητα, προκαλείται και η ταύτιση μ’ αυτό το ευγενικό συναίσθημα σ’ όποιον παρακολουθεί την εκπομπή. Προσωπικά, τους έχω όλους σε εκτίμηση. Μετά το χθεσινό, η εκτίμησή μου ανέβηκε ακόμη περισσότερο.

Καλωσορίζοντας λοιπόν τον Αιμίλιο στον διαγωνισμό, κατάφερε ο ίδιος, μέσα σ’ αυτόν το μικρό τηλεοπτικό χρόνο, εκτός του να μαγειρέψει ένα ωραίο πιάτο, να συνομιλήσει παράλληλα και με τους chef διατηρώντας χαμηλούς τόνους και να εξιστορήσει τα σχέδιά του. Εξομολογήθηκε την αλήθεια του όχι επειδή δεν είχε τι άλλο να πει, αλλά επειδή ρωτήθηκε κι ήθελε να φανεί ειλικρινής. Ο Αιμίλιος, δεν πήγε στο Masterchef για να προκαλέσει. Ο Αιμίλιος δε χρησιμοποίησε την τηλεθέαση για να προωθήσει κάποια ταμπέλα ούτε να πολεμήσει τα στερεότυπα. Τον Αιμίλιο δεν τον ξέρω προσωπικά αλλά είμαι σίγουρη ότι αυτό που παρακολουθήσαμε χθες, ήταν κι αυτό που πραγματικά είναι. Ένας άνθρωπος που μέσα από χίλιες μύριες δοκιμασίες κατάφερε να επιβιώσει και να υποστηρίξει τη φύση του.

Σκεφτείτε να γεννιόμασταν σ’ ένα κελί. Ν’ ανοίγαμε τα μάτια μας και το πρώτο πράμα που θα βλέπαμε θα ήταν ένας περιορισμένος χώρος, χωρίς φως και χωρίς ελευθερία να μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε, αυτό που νιώθουμε, αυτό για το οποίο θα είχαμε γεννηθεί. Ας σκεφτούμε στη συνέχεια πως για να μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε αυτό που ζούμε, πρέπει να βρούμε τρόπους και μέσα ώστε να βγάζουμε την κάθε μέρα καθαρή. Και με τον καιρό, συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι αυτό και χρειαζόμαστε κάθε λογής βοήθεια. Και τη ζητάμε. Και τη βρίσκουμε. Και μέσω αυτής της βοήθειας, είτε λέγεται μαμά και μπαμπάς, αδερφός κι αδερφή, φίλος ή φίλη,  ψυχίατρος ή χειρουργός, κάνουμε γνωστό στο σώμα μας ότι θα επέλθουν αλλαγές, όχι γιατί μας έφταιξε σε κάτι, αλλά γιατί στάλθηκε σε λάθος ψυχή.

Ο Αιμίλιος φάνηκε, παρά το νεαρό της ηλικίας του, να έχει αυτήν την ώριμη και βαθιά πνευματική συμφιλίωση κι αυτό συνήθως συμβαίνει όταν κάτι που μπορεί να μοιάζει έντονα παράταιρο είναι στ’ αλήθεια το απολύτως φυσιολογικό και γι’ αυτό η λύση είναι μόνο μία. Ο Αιμίλιος έδωσε φωνή χθες σε πολλούς ανθρώπους που ζουν το ίδιο. Έδωσε δύναμη και κουράγιο για ένα επόμενο βήμα σε κάποιους που δε το τολμούν.

Τι συμβαίνει τώρα μ’ όσους ζοριζόμαστε με μια τέτοια εικόνα; Τι νιώθουμε όταν βρισκόμαστε απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που επιζητεί μια, εξ’ ορισμού, ριζική αλλαγή στο σώμα του; Μήπως πέφτουμε στην παγίδα και γινόμαστε απ’ ευθείας αυθεντίες έχοντας άποψη για όλους και για όλα; Μήπως ξαφνικά αποκτούμε εξειδικευμένες γνώσεις εφ όλης της ύλης για κάτι που, εν τέλει, δεν έχουμε καμία απολύτως ουσιαστική γνώση; Ή ξεκινούμε και δείχνουμε με το δάχτυλο, κουνάμε το κεφάλι πάνω-κάτω, μορφάζουμε απαξιωτικά και το σαγόνι μας κοντεύει ν’ ακουμπήσει το στέρνο μας απ’ την τόσο εύκολη και βολική απόρριψη;

Ωστόσο αποδέχομαι κάτι, που είναι έξω απ’ τα νερά μου, σημαίνει αρχικά πως το σέβομαι και δεν το κρίνω. Αποδέχομαι κάτι που αφορά κάποιον άλλον και πιθανόν δε θα ήταν κάτι που θα τολμούσα ή επέλεγα εγώ, σημαίνει πως ενεργοποιώ τον ανώτερο εαυτό μου και παράλληλα με την ακρόαση και την κατανόηση, μπαίνει στο παιχνίδι κι η μοναδική ενσυναίσθηση που αν της επιτρέψουμε να λειτουργήσει μπορεί να προσφέρει θαύματα. Αποδέχομαι τη διαφορετικότητα σημαίνει πως φροντίζω για τη διατήρηση της ισάξιας μεταχείρισης σε όλα τα μέτωπα. Αποδέχομαι κάτι που δεν είναι εγώ, σημαίνει πως ανοίγω περισσότερα κανάλια επικοινωνίας κι αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο ως καλό.

Ο Αιμίλιος χθες, μας έκανε να νιώσουμε τη φυλακή του. Αποκαθήλωσε ευγενικά το στίγμα που συνοδεύει μια τέτοια κατάσταση κι έφερε σε πλήρη ισορροπία τη φυσιολογικότητα του συναισθήματός του. Εμβάθυνε όσο χρειαζόταν και πληροφόρησε χωρίς να φέρει σε δύσκολη θέση. Δεν έκρυψε αλλά ούτε και κρύφτηκε. Η ντομπροσύνη του έρεε διάπλατα στο πλατό και κατάφερε να συγκινήσει όλους τους κριτές, που δε σταμάτησαν να τον παρατηρούν με θαυμασμό και να θέλουν να τον πλησιάσουν ώστε να μειώσουν τη φαινομενικά δύσκολη διαπροσωπική απόσταση που γεννιέται μετά την εξομολόγηση μιας τέτοιας αλήθειας.

Όταν φτάνει ένας άνθρωπος να παίρνει μια απόφαση αυτής της κατηγορίας, σημαίνει πως είναι η μόνη διέξοδος για την πλήρη ελευθερία του. Μια ελευθερία που αδίκως στερήθηκε απ’ τον Αιμίλιο απ’ τη φύση και που δικαίως η επιστήμη θα του την αποκαταστήσει. Το ευκολότερο πράγμα είναι να μιλάμε εκ του ασφαλούς. Αν τυχόν κι έχουμε ανθρώπους σαν τον Αιμίλιο στο περιβάλλον μας που παλεύουν απ’ την πρώτη μέρα συνειδητά ή μη με την ταυτότητά τους, καλό θα ήταν να τους κρατάμε κοντά, να τους κοιτάμε στα μάτια όταν μιλούν και να θυμόμαστε πάντα πως η απόφαση να δραπετεύεις από μια τέτοιου είδους φυλακή είναι δικαίωμα.

Πηγή φωτογραφίας