Ο στόχος είναι να θέλουμε να κάνουμε τραμπάλα στα 80 μας

«Τι θα ήθελες να ξανακάνεις στη ζωή σου;»

«Να ξαναγινόμουν παιδί.»

Η πιο γλυκιά απάντηση μα και πρώτη σκέψη που θα εμφανιζόταν στο μυαλό του κάθε ενήλικα στην ερώτηση αυτή. Εκείνη η εποχή, που όσες περιπέτειες κι αν ζήσαμε, όσα συναισθήματα κι αν γεννήθηκαν, όσα ζόρια κι αν τραβήξαμε, όσους ανθρώπους κι αν δεν καταλάβαμε ποτέ, θα είναι πάντα η πιο αξιοζήλευτη όλων. Κυρίως για έναν και μοναδικό λόγο: ήταν αυτή που συνδεόταν με την απόλυτη αίσθηση αθανασίας που νιώθαμε στο πετσί μας και που κανείς δεν μπορούσε να μας στερήσει.

Η παιδικότητα δεν έχει λήξη αλλά κι ούτε μεγαλώνει κάθε χρόνο όπως η ηλικία μας. Η παιδικότητα δε συνδέεται μόνο με το παρελθόν μας· βρίσκεται καλά φυλαγμένη σ’ όλους τους χρόνους και τα σύμπαντα. Η παιδικότητα δεν αγγίζει μοναχά παιδικές ψυχές, ούτε εγκαθίσταται σε παιδικές φωλιές και γαϊτανάκια. Η παιδικότητα έχει αυτό το αυτοδημιούργητο κι άσβεστο προσόν να φυτρώνει με την πρώτη μας ανάσα και να διαιωνίζεται μέχρι και την τελευταία. Θα λέγαμε, με συγκρατημένη βεβαιότητα, ότι συνοδεύει και την ψυχή μας αιώνια. Η παιδικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του βαθύτερου εαυτού μας. Σαφώς και κάνει πολύ παρέα με το “inner child” (εσωτερικό παιδί) που κρύβουμε όλοι μέσα μας, αλλά δεν είναι το ένα και το αυτό. Το ζητούμενο είναι να έχουμε μόνιμα συνδεδεμένο το ένα με τ’ άλλο, έτσι ώστε όταν αυτή πάει να κάνει την εμφάνισή της δειλά-δειλά, να μπορεί να είναι ορατή σ’ όλων τα μάτια.

Πόσες φορές ακούμε απ’ τα παιδιά (μας) ερωτήσεις που συνδέονται με έκδηλη απορία, όπως: «αλήθεια μαμά/μπαμπά, πόσω χρονών είπαμε ότι είσαι;» ή κι ακόμα «καλά ρε μαμά/μπαμπά, δε θα μεγαλώσεις ποτέ;». Για να είμαστε βέβαια κι απόλυτα ειλικρινείς, τις ίδιες ακριβώς ερωτήσεις, ίσως με λίγο πιο παλιακό τρόπο, κάναμε κι εμείς ως παιδιά στους δικούς μας γονείς, όταν αντικρίζαμε συμπεριφορές που ταίριαζαν στο μυαλό μας στην ηλικία τους. Απ’ όποια πλευρά κι αν είμαστε κάθε φορά, οι ερωτήσεις αυτές έπαιρναν ζωή απ’ τις συμπεριφορές μας, τα βλέμματά μας, τις εκφρασμένες σκέψεις μας και τα κακομαθημένα θέλω μας. Όμως είναι κι εκείνες οι φορές που ως γονείς και κηδεμόνες, βλέποντας συμπεριφορές σε παιδιά που δε μας κάθονται και τόσο καλά, πιάνουμε τους εαυτούς μας ν’ αναρωτιόμαστε ψιθυριστά μα και φωναχτά «μα καλά, τι σοβαρότητα είναι αυτή;» ή «είσαι μόλις πέντε χρονών, μην κάνεις τέτοιες σκέψεις!». Όταν βέβαια γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων σκηνικών, το φταίξιμο σίγουρα αφορά εμάς τους ενήλικες και τον στιβαρό τρόπο που, συνήθως, επαναφέρουμε το παιδί στη (δική μας) πραγματικότητα.

Με μια σταγόνα παιδικότητας, όλα γίνονται ευκολότερα και πιο δυνατά. Η ματιά που είχαμε ως παιδιά στα δύσκολα και που διατηρούμε μέχρι σήμερα, έχει να κάνει με κάτι από σούπερ-ήρωα. Καταφέρνουμε ν’ αναπτύξουμε μαγικές ικανότητες λόγω της τεράστιας επιθυμίας μας για κάτι, μα κυρίως γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούμε πως χάσαμε. Κι όχι, δεν αναφερόμαστε στην κακομαθημένη σκοπιά που σίγουρα θα είχαμε όλοι ως παιδιά (θέλοντας πάντα να γίνεται το δικό μας) μα σ’ εκείνη του δημιουργικού πείσματος, όπου καθώς πλησιάζουμε τον στόχο σε απόσταση αναπνοής, τον κοιτάμε βαθιά μέσα στα μάτια και δεν αφήνουμε ν’ ανοιγοκλείσει τα βλέφαρά του μέχρι να γίνει το δικό μας.

Επισκεπτόμενοι συχνά ένα πάρκο ή μια παιδική χαρά, συναντούμε παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους. Είναι σίγουρο ότι όλοι μας έχουμε παρατηρήσει αυτές τις εικόνες και μάλιστα με μεγάλη σχολαστικότητα, γιατί, σαν θέαμα από μόνο του είναι πανέμορφο. Είναι γενιές, πιασμένες χέρι-χέρι μα και χώρια ταυτόχρονα. Αυτό που καταγράφεται στη μνήμη μας, είναι η αναβίωση της παιδικότητας των συναισθημάτων και της εξωλεκτικής επικοινωνίας των ηλικιωμένων προς τα εγγόνια τους. Η απίστευτη προσμονή στο πρόσωπό τους την ώρα του κατεβάσματος από την τσουλήθρα, το τεράστιο χαμόγελο στα χείλη κατά το σπρώξιμο στην κούνια, η δυσεύρετη μα τόσο υπαρκτή -για εκείνη τη στιγμή -δύναμη στα χέρια στο ν’ ανεβοκατεβάσουν τη τραμπάλα. Μα το καλύτερο, όταν έρχεται η στιγμή της ξεκούρασης, το κάθισμά τους σ’ ένα παγκάκι κι η εμφάνιση των σούπερ απαγορευμένων λιχουδιών, κάνοντας τους ανήξερους, ότι τάχα αυτές είναι για τους ίδιους κι όχι για τα εγγόνια τους. Και τα πρόσωπά τους, σαν λευκοί καμβάδες, ζωγραφίζονται στο δευτερόλεπτο απ΄τους μικρούς κατεργάρηδες, που χρησιμοποιούν τα πιο σπάνια και ζωντανά χρώματα.

Όλες αυτές οι γενιές που είχαμε και έχουμε την τιμή να συναναστρεφόμαστε κρατούν μ’ ένα μαγικό τρόπο αυτήν τη ζωντάνια της νιότης, ακόμη κι αν μετρούν στις πλάτες 75, 80, 85 και βάλε, έτη. Είναι επειδή καλοπέρασαν; Φυσικά κι όχι. Είναι επειδή τους ήρθαν όλα εύκολα; Και πάλι όχι. Μήπως όμως είναι επειδή τα είχαν όλα; Εδώ είναι που απαντάμε με σιγουριά πως όχι. Είναι γιατί, αυτό που τους κρατά ακόμη στη ζωή είναι η σύνδεση με το παρελθόν μ’ έναν συνειδητό, ώριμο αλλά και γεμάτο ευγνωμοσύνη τρόπο. Η ομορφιά της νιότης γύρω τους, μα κυρίως η βιωματική τους καθημερινή σύνδεση με το παρόν, εντείνουν τις θύμησες του παλιού. Ακόμη και στα δύσκολα παιδικά τους χρόνια, πάντα υπήρχε η στιγμή της χαράς και του ψυχικού πλούτου. Πάντα υπήρχε ο τίμιος φίλος, που κάποιους τυχερούς, τους ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Πάντα υπήρχε το μοίρασμα κι ήταν ευκολότερο και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και φυσικά πάντα υπήρχε η ξεγνοιασιά, ακόμη κι αν ήταν δυσεύρετη στα μάτια των -τότε- μεγάλων.

Αν μπορούσαμε ν’ αντιληφθούμε ότι αυτή η τόσο πολύτιμη δεξιότητα που μας κληροδοτήθηκε απ’ το πρώτο μας κύτταρο θα μπορούσε να είναι υπεύθυνη για τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας, όπως στις αποφάσεις μας, στα ρίσκα μας, στα θέλω μας, στους έρωτές μας, στην αλήθεια μας, θα φροντίζαμε να την είχαμε καλά προστατευμένη απ’ όλη εκείνη την αχρωματοψία των συναισθημάτων γύρω μας και την άρνηση των βαθύτερων ενστίκτων μας για ανιδιοτελή αγάπη, ζωντάνια, αυθορμητισμό, γενναιότητα και τόλμη.

Το κόστος του να μεγαλώνουμε, μένοντας παιδιά, είναι μηδενικό. Το κόστος του να γερνάμε, αρνούμενοι να μείνουμε παιδιά, είναι τεράστιο. Υπάρχει τελικά δίλημμα στο τι να επιλέξουμε απ’ τα δύο;  

Αφιερωμένο σ’ όλους αυτούς που κρατούν, ακούν και σέβονται τους παιδικούς τους εαυτούς.

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!