Περί έκτρωσης κι ελευθερίας λόγου

Πρόσφατα έγινε μια ανάρτηση από μια κοπέλα στη σελίδα των ανομολόγητων του ΑΠΘ που μέσω αυτού, με τρόπο λακωνικό έκανε γνωστό ότι διέκοψε μια κύηση και θα το ξανάκανε χωρίς δεύτερη σκέψη- ενδεχομένως να ήταν statement περί νόμου των εκτρώσεων στις ΗΠΑ, μπορεί όμως και ν’ αφορούσε την αλήθεια της την προσωπική. Όπως και να ‘χει, ήταν σίγουρα απροκάλυπτα ειλικρινής, καυστική και κατατοπιστικότατη ως προς την κατάσταση που περιέγραφε.

Δεν άργησε φυσικά να επέλθει καταιγισμός σχολιασμών. Αυτός κι αν ήταν άμεσος, αυστηρός κι επικριτικός. Αρκετά σχόλια περιείχαν ελαφριές βωμολοχίες κι άλλα πιο βαρύγδουπες. Υπήρξαν φοιτητές που επέλεξαν να δηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους με μια μονάχα λέξη κι άλλοι που αφιέρωσαν αρκετά λεπτά για να αιτιολογήσουν την αυστηρή κριτική που ασκούσαν επάνω της. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που ήταν κατά βάση οκ μ’ όλο αυτό, χωρίς βέβαια να προβούν σε επαίνους ή να δηλώσουν άμεση αποδοχή αυτού που διάβαζαν.

Αν μέναμε μεμονωμένα στη συγκεκριμένη δήλωση, χωρίς να μπούμε στη διαδικασία του να αξιολογήσουμε τη σοβαρότητα αυτής, θα λέγαμε ότι ήταν ξεκάθαρα μια δράση. Όλα τα σχόλια που ακολούθησαν ήταν η αντίδραση. Σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας, ισχύει αυτός ο νόμος. Το συγκεκριμένο άτομο, επιθυμούσε για τους δικούς του λόγους, να δηλώσει δημόσια αυτή της την πράξη κι απόφαση κι όλοι ο ακόλουθοι προέβησαν, χωρίς δισταγμό, είτε σ’ επίκριση ή σε μια προσπάθεια ανάλυσης μιας προσωπικής επιλογής.

Αν τώρα προχωρούσαμε λίγο παρακάτω και προσπαθούσαμε να αποκωδικοποιήσουμε μια τέτοια δήλωση, θα ζοριζόμασταν με τους κώδικες επικοινωνίας, ηθικής και δόγματος. Είναι πολύ δύσκολο να μπορεί ο οποιοσδήποτε να μένει αμέτοχος κι ασυγκίνητος όταν διαβάζει κάτι τέτοιο. Είναι επίσης άξιο προβληματισμού ότι χρειάζεται να έχει αέρα επανάστασης μια προσωπική απόφαση όταν επί της ουσίας, παραμένει απόλυτο δικαίωμα.

Το ζήτημα εδώ δεν είναι το καθεστώς της διακοπτόμενης κύησης αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτό διατυπώθηκε καθώς υπεραμύνθηκε της θέσης της, ενδεχομένως μαντεύοντας την αντίδραση που θα λάβει. Πολλές ήταν οι ερωτήσεις που συνόδευαν πικρόχολες απορίες. Ορισμένες ζητούσαν τον λόγο αυτής της ανάρτησης. Να σημειώσουμε σ’ αυτό ότι καταγράφηκε κι ευαισθησία, όσον αφορά την ανακοίνωση της έκτρωσης.

Ενδιαφέρον προκαλεί η συμμετοχή πολλών ανδρικών φωνών. Παράλληλα με το ενδιαφέρον, φάνηκε κι η επικαιροποιημένη ενημέρωσή τους σχετικά με τους εναλλακτικούς τρόπους για αντισύλληψη. Η αθωότητα με την οποία διερωτώνται κάποιοι για το αν το συγκεκριμένο άτομο γνώριζε αυτούς τους τρόπους, ήταν, θα λέγαμε, ρομαντικός αν όχι αφελής. Ήταν όμως κι αρκετοί εκείνοι που δεν επέλεξαν τις διπλωματικές τοποθετήσεις αλλά κατέφυγαν σε θυμωμένα ξεσπάσματα με τρεις αφορμές: την ευκολία με την οποία το δήλωσε, τον λόγο που το δήλωσε κι ο τρίτος με την κατάδειξη τρόπων που θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί όλο αυτό.

Οι αιτίες; Ενδεχομένως η έλλειψη κριτικής σκέψης ως προς το τι σημαίνει αυτοδιάθεση, με τα ρίσκα ή μη που εμπεριέχει. Δευτερευόντως, η λογική ότι εφόσον εκτίθεσαι δημόσια, έχω το δικαίωμα να σε κάνω λάσπη και τρίτον το ότι οι αξίες μου και η ζωή μου δε μου επιτρέπουν να δω πέρα από τη μύτη μου κι η ανασφάλειά μου δε μου επιτρέπει να αμφισβητήσω τα θέσφατά μου. Κανείς δεν είναι στο μυαλό κανενός φυσικά. Κανείς δεν είναι κριτής κανενός- στα χαρτιά. Η ελευθερία που χαρακτηρίζει τις ζωές μας θα έπρεπε να λειτουργεί ως όπλο για τις επιλογές που μας παρουσιάζονται καθημερινά, κάθε στιγμή. Αν καταπονείται, τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας που συνυπογράψαμε για να υπάρχει. Η ελεύθερη βούληση, ως ανώτατο αγαθό, θα έπρεπε να συμπορεύεται πάντα με τον σεβασμό ως προς την κατοχή της. Όταν προκύπτουν καταχρήσεις διακίνησης του λόγου, τότε τα αποτελέσματα είναι μπροστά μας και δύσκολα θα βγούμε αλώβητοι από μια τέτοια έκθεση εαυτού.

Να μην κλείσει το συγκεκριμένο άρθρο με ευχολόγια τύπου «ας προσέχουμε περισσότερο τι λέμε» κοκ. Ν’ αφήσουμε το «ας». Οι ευχές άλλωστε συνοδεύουν πράγματα και καταστάσεις που επιθυμούμε μελλοντικά να γίνουν, ακόμη κι αν κάποια απ’ αυτά είναι δύσκολα. Να κλείσει με πράγματα και συμπεριφορές που μπορούν να συμβούν. Το να διατηρούμε την προσωπική μας ζωή και τις δύσκολες επιλογές που καλούμαστε να παίρνουμε προστατευμένες και κρυφές απ’ τις Λερναίες Ύδρες του κόσμου, δε σημαίνει να υπάρχουμε υπό τον κλοιό του νόμου της σιωπής για να μη λιθοβολιστούμε.

Πηγή αρχικής δημοσίευσης: Ανομολόγητα ΑΠΘ