Σε σένα που χώρισες και δεν το περίμενες.
Σε σένα που χώρισες και καθυστερούσες την υποψία μέσα σου απ’ το να γίνει αλήθεια.
Σε σένα που χώρισες και πιστεύεις ότι τα μάτια σου θα σε γελάσουν.
Σε σένα που χώρισες και το μόνο χρώμα που βλέπεις είναι το μαύρο.
Σε σένα που χώρισες και τα δάκρυα με τα γέλια αλλάζουν συνεχώς τη σκυτάλη μεταξύ τους.
Σε σένα που χώρισες και τα πρωινά αγουροξυπνημένα μάτια σου αντικρίζουν το απλάγιαστο κι ατσαλάκωτο μαξιλάρι απέναντί σου.
Σε σένα που χώρισες και βλέπεις τα όνειρα να μετατρέπονται σε κακές φάρσες.
Σε σένα που χώρισες και νομίζεις πως δεν έχεις να μοιραστείς τα νέα σου με κανέναν πια.
Σε σένα που χώρισες κι αμφιταλαντεύεσαι να ρίξεις τα μούτρα σου και να τηλεφωνήσεις.
Σε σένα που χώρισες και κάθε τρεις και λίγο κοιτάς την οθόνη του κινητού σου για τυχόν ειδοποιήσεις.
Σε σένα που χώρισες και νιώθεις πως δε θ’ αγαπήσεις και θ’ αγαπηθείς ξανά.
Σε σένα που χώρισες κι αμφισβητείς το κάθε τι που έζησες σαν να μην ήταν αληθινό.
Σε σένα που χώρισες κι ανακαλύπτεις ξαφνικά 1000 λόγους για να δικαιολογήσεις τ’ αδικαιολόγητα.
Σε σένα που χώρισες κι αναρωτιέσαι πώς γίνεται να συνέβη αυτό όταν όλα πήγαιναν τόσο καλά.
Σε σένα που χώρισες κι επιμένεις ότι αύριο θ’ αλλάξουν όλα και θα γίνουν όπως πριν.
Σε σένα που χώρισες και δεν τη θες τη μοναξιά αλλά και την ψάχνεις απεγνωσμένα.
Σε σένα που χώρισες κι αντιστέκεσαι στο scroll up and down των φωτογραφιών σας.
Σε σένα που χώρισες και στην ανάγκη σου να κρατήσεις όλο τον πόνο σου γιατί είναι δικός σου και μόνο δικός σου.
Σε σένα που χώρισες και σ’ αυτό το ανεπαίσθητο αλλά συνάμα δυνατό συναίσθημα προδοσίας που βιώνεις.
Σε σένα που χώρισες και στα υπερφαγικά σου επεισόδια.
Σε σένα που χώρισες και στην ακαταμάχητη ανάγκη σου για νικοτίνη.
Σε σένα που χώρισες και στην υπέρτατη μα πλασματική αντοχή να δείχνεις δύναμη γιατί έτσι πρέπει.
Σε σένα που χώρισες και δεν μπορείς να διανοηθείς ότι το στόμα τ@ εισπράττει την ανάσα αλλουνού.
Σε σένα που χώρισες και θέλεις να πετάξεις το κουτί με τα δώρα αλλά το κρατάς βαθιά μέσα στη ντουλάπα γιατί ποτέ δεν ξέρεις.
Σε σένα που χώρισες και στην τάση για εμετό που νιώθεις όταν φαντάζεσαι το γυμνό τ@ κορμί να δένει μ’ ένα ξένο.
Σε σένα που χώρισες και στην προσπάθεια να λες πως κάθε μέρα θα είναι και καλύτερα.
Σε σένα που χώρισες και στο ζόρι που τραβάς για να χωρέσεις κάθε ανάμνηση στο πιο μικρό κουτάκι του μυαλού σου.
Σε σένα που χώρισες και στην ακατάσχετη βωμολοχία που βγαίνει απ’ το στόμα σου λες και σου φταίνε όλοι κι όλα.
Σε σένα που χώρισες κι αναγκαστικά παίζεις θέατρο για να μη στενοχωρήσεις τους δικούς σου.
Σε σένα που χώρισες και ξέχασες τον εαυτό σου.
Σε σένα που χώρισες και θες να μπεις στη χρονοκάψουλα και να γυρίσεις το χρόνο πίσω.
Σε σένα που χώρισες κι αποζητάς φροντίδα και προσοχή σα νεογνό.
Σε σένα που χώρισες κι η αγκαλιά του καθένα σε θρυμματίζει αλλά και σε δυναμώνει.
Σε σένα που χώρισες και δε θες να ξημερώνει γιατί σ’ ενοχλεί το φως.
Σε σένα που χώρισες και στη διαολεμένη απορία του ν’ αναρωτιέσαι πώς γίνεται να πονάς μόνο εσύ.
Σε σένα που χώρισες κι αποζητάς επειγόντως οξυγόνο και γαλήνη.
Σε σένα που χώρισες και πονάει η καρδιά σου.
Σε σένα που χώρισες και πονάει όλο σου το σώμα.
Σε σένα που χώρισες και πονάει κι η σκέψη σου ακόμα.
Σε σένα που χώρισες και δε νιώθεις τίποτα μα αυτό το τίποτα είναι μόνο αγάπη.
Ένα έχω να σου πω, αν και σου’ πα σαράντα.
Λιώσε. Κλάψε. Ξέσπασε. Ούρλιαξε. Μετάνιωσε. Μη μετανιώνεις. Κλείσου στον εαυτό σου. Κλείδωσε κάθε αδυναμία και δύναμή σου. Γράφε. Σβήνε. Μουτζούρωνε. Κάνε τον θόρυβό σου. Γίνε αόρατ@. Εκθέσου. Γελοιοποιήσου. Συμπεριφέρσου σα να μη σε βλέπει κανείς. Μη σε νοιάζει κι αν σε βλέπει κάποιος. Γάμα νόρμες και καθωσπρέπει. Φτασ’ το στο τέρμα.
Σώπασε.
Μηδένισε.
Πάρε ανάσα.
Και ξεκίνα απ’ την αρχή.
Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά και κοίταξε γύρω σου. Κάπου εκεί, θα’ μαι κι εγώ που σ’ αγαπώ.
Συντάκτης: Τιτή Μητσοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
