Δεν ξέρω αν τελικά φταίμε εμείς ή οι άλλοι που απογοητευόμαστε συχνά πυκνά κι ενώ το ‘χουμε δει το έργο, κάνουμε πως δεν το ‘χουμε δει. Και την πατάμε ξανά και ξανά. Κι αρνούμαστε ν’ ακούσουμε αυτούς που μας αγαπάνε αληθινά και μας λένε πως κάτι δε βλέπουμε σωστά. Πως κάτι μας ξεφεύγει. Πως το συναίσθημα υπερπηδά τη λογική και κάνει ζημιά.
Πόσα όρια γκρεμίζονται και ξαναχτίζονται και ποιες είναι εκείνες οι στιγμές που επιτρέπουμε να εισρέουν ιδιοτελείς συμπεριφορές στις ζωές μας; Μας κοστίζει κάτι αυτό, περνάει απαρατήρητο ή συσσωρεύεται και γίνεται απωθημένο και πληγή; Έχει να κάνει με το πόσο καλά τα έχουμε με τον εαυτό μας ή με το πόσο καλά διαχειριζόμαστε τις εκάστοτε συγκυριακές συνθήκες γύρω μας; Μήπως είναι τελικά ένας συνδυασμός και των δύο;
Η υπερπροσπάθεια, σαν συμπεριφορά, δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλής σ’ οποιοδήποτε τομέα της ζωής. Από μόνη της, προκαλεί άγχος και προσδοκίες κι αναπόφευκτα δημιουργεί ένα περιβάλλον στο οποίο οι ενεργούντες συνήθως πληγώνονται κι οι λαβόντες τη θεωρούν δεδομένη και δεν την εκτιμούν. Στο ερώτημα του πόσο ψηλά είναι η αυτοεκτίμησή μας και κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε έκπτωση επ’ αυτής, βρίσκονται αρκετές απαντήσεις στο γιατί τελικώς νιώθουμε λίγοι ενώ ίσως και να παραείμαστε «πολύ».
Γύρω μας παντού ανθρώπινες σχέσεις. Όλων των ειδών. Ερωτικές, φιλικές, συζυγικές, αδελφικές, εργασιακές. Σ’ όλες ανεξαιρέτως ενέχεται ο παράγοντας «προσφορά» και «ζήτηση». Υποχρεωτικά κι απαρέγκλιτα. Το ζητούμενο είναι πόσο προσφέρουμε και σε ποιον κάθε φορά κι αν αυτό αξιολογείται κι εκτιμάται αντίστοιχα. Επίσης ζητούμενο είναι σε τι βαθμό κρέμεται η προσδοκία μας. Η ζήτηση είναι εύκολη. Αλλά δεν τη χρησιμοποιούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει, δυστυχώς, κι εκείνη η μερίδα κόσμου που την καταχράται σ’ όλων των ειδών τις σχέσεις.
Η προσφορά απ’ την άλλη, λειτουργεί κατά κανόνα αβίαστα κι ηθελημένα. Δύσκολο να προσφέρεις χωρίς να το θέλεις ή έχοντάς το σκεφτεί πάρα πολύ. Είναι κάτι σαν τον εθελοντισμό και σίγουρα θα μπορούσε να υπάγεται και στην ευρύτερη έννοια αυτού. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν για να προσφέρουν και γεμίζουν την ψυχή τους κάνοντάς το. Δε σκέφτονται ότι στις συνέπειες της προσφοράς θα μπορούσε να είναι μια αδιάφορη στάση, αλλά μόνο τα ευεργετήματά της. Συνήθως όμως, αυτή η κατηγορία ανθρώπων χαρακτηρίζεται από έντονες ευαισθησίες και πληγώνεται εύκολα κι επαναλαμβανόμενα.
Κάποιες σχέσεις είναι έτσι χτισμένες που πάντα η μια πλευρά θα είναι η ριγμένη. Πάντα η μια πλευρά θ’ απογοητεύεται. Πάντα η μια πλευρά θα ψάχνει να βρει λύσεις σ’ ένα πρόβλημα, το οποίο και δε θα βρει λύση ποτέ αν δεν ενεργοποιηθεί κι η άλλη πλευρά. Κάποιες σχέσεις. Όχι όλες. Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που βλέπουμε πως κάτι αλλάζει κι αναθαρρούμε. Αλλάζει όμως; Ή είναι κάτι που το επιζητούμε τόσο έντονα μόνο και μόνο γιατί το έχουμε απόλυτη ανάγκη;
Πιστεύουμε πολλές φορές πως ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της αναγνώρισης της προσφοράς. Μπαίνουμε στο τριπάκι να περιμένουμε και να ελπίζουμε πως θ’ αναγνωριστεί το αυθεντικό μας ενδιαφέρον. Αναζητούμε τρόπους να γίνει πιο έκδηλο και προφανές ότι είμαστε εκεί και τελικώς μένουμε και πάλι εκτός. Βιώνουμε την απομάκρυνση. Μέχρι που μπορεί να γινόμαστε μάρτυρες σκηνικών που προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μας. Παρά ταύτα, δεν παύουμε να ελπίζουμε ότι κάτι θα αλλάξει. Δεν αλλάζει όμως.
Και τότε είναι που κάτι μας χτυπά. Το ηθικό μας ανάστημα υφίσταται βλάβες. Η καλή μας ενέργεια αποδιοργανώνεται. Η αναγνώριση των υψηλά ιστάμενων προσδοκιών μας μάς σκουντά τόσο που ταρακουνιόμαστε βαθιά. Η σωστή παιδεία που μας γαλουχήθηκε περνά εν ψυχρώ από ηλεκτροφόρα καλώδια και ξαφνικά χάνεται. Συνειδητοποιούμε πως όλο αυτό δεν έχει να κάνει με τους άλλους αλλά μόνο μ’ εμάς. Κι έτσι επέρχεται η εκ βαθέων αποδοχή ότι πάντα θα είμαστε πολύ για κάποιους κι αυτό είτε θα το αποδεχτούμε αναγάγοντάς το σε αιώνιο μη αμοιβαίο εθελοντισμό είτε θα το εκριζώσουμε οριστικά, πιστεύοντας πως θ’ αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Το κέρδος δε βγαίνει μόνο από τις θετικές συμπεριφορές που συναντάμε. Το κέρδος που αποκτιέται ως αίσθηση βρίσκεται παντού. Ακόμη κι αν απορριπτόμαστε εντελώς από κάποιους ανθρώπους κι εκεί, με το πέρας του χρόνου, αν κάνουμε τον απολογισμό μας, θα βρούμε κέρδος. Κέρδος που θα αναδύεται με την υπομονή που χρειάστηκε να κάνουμε, με την επιμονή που δείξαμε, με την αγάπη που εκφράσαμε ακόμη κι αν δεν υπήρξε αμοιβαία. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία απ’ όλα είναι να γνωρίζουμε πως οτιδήποτε συμβαίνει που μας κάνει να αισθανόμαστε καλά, δύσκολα θ’ αποδειχθεί ότι ήταν κάτι για το οποίο θα μετανιώσουμε στο μέλλον. Κι ας τρώμε συχνές πυκνές σφαλιάρες αχαριστίας. Όταν έχουμε μάθει να προσφέρουμε, δύσκολα θα ξεμάθουμε. Κρατάμε πάντα στο μυαλό μας, ότι όποιο περιβάλλον αναγνωρίζει την καλοσύνη και την προσφορά είναι ένα περιβάλλον που κατοικεί κι αναπτύσσεται η διαπροσωπική υγεία.
“Someone I loved, once gave me a box full of darkness. It took me years to understand that this too, was a gift”. Mary Oliver.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Τιτή Μητσοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
