Τελικά έμεινε κανένας να έχει τον νου του στο παιδί;

Δε χρειάζεται να είναι κανείς γονιός για να φρίττει με τα τελευταία δρώμενα της καθημερινότητας. Ούτε και χρειάζεται να έχει κάποια άμεση σχέση ή ιδιότητα με παιδιά. Αρκεί να είναι άνθρωπος. Όποια λοιπόν κι αν είναι η ταυτότητα του καθενός, είναι βέβαιο ότι πλήττεται πολύπλευρα απ’ την απερίγραπτη, ανυπόστατη, ακατανόητη εγκληματικότητα που λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα, κι όχι μόνο.

Τι γίνεται ρε παιδιά; Ποιος δρόμος χτίστηκε τόσο στραβός κι ανώμαλος και τι ροδοπέταλα έριξαν επάνω για να τον κάνουν να φαίνεται όμορφος και φυσιολογικός; Όλη αυτή η κατηγορία ξεβρασμένων ανθρωπιδίων εμφανίστηκε ξαφνικά ή είχαμε τα μάτια μας κλειστά τόσο καιρό; Πώς γίνεται να ξεφεύγουν τέτοιες ενδείξεις, τέτοια βλέμματα, τόσοι αντιπερισπασμοί απ’ την κανονικότητα των υπολοίπων; Ποιος ανθρώπινος νους μπορεί να χωρέσει όλο αυτό το κακό που συμβαίνει; Κανείς δεν παίρνει χαμπάρι; Πόσο ελεύθερο πεδίο έχει δημιουργηθεί και κινούνται “όλοι αυτοί” με τέτοια άνεση; Πώς γίνεται να έχουν βρει κάθε είδους κάλυψη και δε φαίνονται ούτε καν τα πόδια τους κάτω απ’ την κουρτίνα;

Είναι ο διπλανός που ξυπνά το πρωί και λες καλημέρα και την επόμενη μέρα τον βλέπεις ως πρωτοσέλιδο να παίζει παντού. Είναι ο αγαπημένος συγγραφέας παιδικών βιβλίων που έχει μπει στο σπίτι σου και τον διαβάζεις στο παιδί σου για να διώξεις τους δαίμονες κι αυτός είναι ο δαίμονας ο ίδιος. Είναι ο γνωστός ηλικιωμένος γέροντας που χαζεύει με καμάρι τα παιδάκια στο πάρκο, στην παραλία, στο φούρνο και μετά ξαφνικά εξαφανίζεται από προσώπου γης κι αναρωτιέσαι γιατί. Μέχρι που ακούς σ’ εκείνο το πάρκο που συνήθιζες να τον βλέπεις, ότι το προηγούμενο βράδυ ασέλγησε επάνω σ’ ένα παιδί.

Είμαστε αδαείς; Είμαστε εφησυχασμένοι; Είμαστε σίγουροι ότι τα κάνουμε όλα σωστά; Έχουμε τσεκάρει τα πάντα πριν βγούμε εκεί έξω μαζί με το παιδί μας; Έχουμε εξαντλήσει κάθε πιθανό κακό σενάριο και πώς θα προστατευόταν το παιδί μας από αυτό; Έχουμε μιλήσει όταν νιώσαμε ότι κάτι δε μας άρεσε ή σκεφτήκαμε «δεν είναι δική μας δουλειά;»; Υπήρξαμε προνοητικοί σε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας; Ψάξαμε κανενός background πριν αφήσουμε το παιδί μας να εκτεθεί μαζί του στο παιχνίδι, στη συνομιλία, στην καθημερινότητα; Δύσκολη η αυτοκριτική, δύσκολη η ανάσυρση όλων εκείνων που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και τ’ αφήσαμε για μια άλλη στιγμή και δύσκολη η ανάληψη των δικών μας ευθυνών. Όσο δύσκολη όμως κι αν είναι, οφείλουμε να τη διατηρούμε ακέραιη και μακριά από εκπτώσεις.

Δεν αφορά ένα μόνο κοινωνικό φαινόμενο. Αγγίζει σχεδόν όλες τις κατηγορίες του βίου μας. Οικογένεια, παιδεία, τέχνη, διασκέδαση. Αφορά ένα σταθερά επιδεινούμενο απόστημα που έχει και μεταδοτικές ιδιότητες. Χτυπάει και διπλανές ρίζες. Σαν εκείνους τους έγκλειστους φρονιμίτες που επειδή δεν τους βλέπουμε, νομίζουμε ότι δεν κάνουν και ζημιά. Εκείνοι είναι που κάνουν όμως τη ζημιά γιατί οι κρυψώνες τους είναι δυσεύρετοι αλλά όχι κι ανεντόπιστοι. Η κατηγορία όλων αυτών που ασκούν τέτοια κακουργήματα είναι από άλλο πλανήτη και χαρακτηρίζεται από τα πιο μεγάλα δεινά των καιρών μας. Έχει χαρακτηριστικά όλων εκείνων των υπεράνω πάσης υποψίας ανθρώπων, των καλών γειτόνων, των τυπικών σπιτονοικοκύρηδων, των άμεμπτων νοικοκυριών κι όλων εκείνων που δε θα μπορούσαν να βλάψουν ποτέ κανέναν μα ειδικά ένα παιδί. Εκεί είναι που την πατάς. Κι εκεί κρύβονται «όλοι αυτοί».

Είναι κι εκείνη η αμφιλεγόμενη δικαιοσύνη που κάνει χαμπέρι μ’ αυτούς που πρέπει να κάνει, προκειμένου να στοιβάξει όλους εκείνους τους φακέλους, των οποίων το περιεχόμενο ξεχειλίζει από ανήλικο εμετό και ενήλικη ξιπασμένη βρώμα. Έχει βάλει κι ένα τρέντι μαντήλι που κρύβει τα μάτια της και νομίζει, ότι όλοι οι αιτούντες την ετυμηγορία της, παίζουν τυφλόμυγα μαζί της. Ενώ στην πραγματικότητα αιμορραγούν στην αναμονή. Κωλυσιεργεί συστηματικά και συστημικά. Αυτό έκανε άλλωστε πάντα. Πατροπαράδοτα κι εθιμοτυπικά. Τώρα θ’ άλλαζε;

Τα δε μίντια έχουν τερματίσει τον ηδονισμό τους με τη λέξη «βιασμός». Δεν υπάρχει πρωινός καφές. Υπάρχει πρωινό δηλητήριο κι είναι παντού. Χυμένο μέσα στις τηλεοράσεις, στα πρωινά σκρολαρίσματα του κινητού, στην αίθουσα αναμονής στο ιατρείο. Κι αν επιλέξεις να μη θες να βλέπεις όλα αυτά τα αίσχη, κρίνεσαι κι ανοργασμικός της κοινωνίας γιατί δεν είσαι σωστά ενημερωμένος ή γιατί δεν μπορείς να έχεις πλήρη άποψη εφόσον δεν έχεις παρακολουθήσει όλο το σίκουελ του κάθε καναλιού που αναπαράγει, επαναλαμβάνει, προωθεί και πληρώνεται απ’ τον πόνο και τη λάσπη.

Θα μου πεις, τι να πρωτοκάνουμε;

Θα σου απαντήσω: Ό,τι περνάει απ΄το χέρι μας.

Είναι φοβερό το συναίσθημα να έχουμε φτάσει να νιώθουμε ανήμποροι όταν είμαστε όπως πρέπει να είμαστε κι ακόμη παραπάνω. Όταν κάνουμε συνεχώς update στις συμβουλές προς τα παιδιά μας, στις απαγορεύσεις, στα νέα δεδομένα. Με τη διαφορά, ότι κι “όλοι αυτοί” κάνουν ακριβώς το ίδιο με εμάς. Στόχος τους είναι να βρουν μια χαραμάδα κι ένα οποιοδήποτε καλυμμένο μέσο ώστε να ροκανίζουν το συνεχώς αναπτυσσόμενο τείχος προστασίας που χτίζει μια μαμά, ένας μπαμπάς, ένας κηδεμόνας. Είναι χάκερς ψυχών. Διεισδύουν παντού και τα παιδικά μυαλά και σώματα δέχονται ασύστολη κι επαναλαμβανούμενη κατάληψη.

Ο συναισθηματικός βιασμός είναι πολλαπλός κι ασταμάτητος. Δεν υπάρχει σκέψη που να τον σταματά ή να τον απαλύνει. Κάθε ένας από εμάς, με το που φαντάζεται την αγριότητα που μπορεί να λειτουργεί ο εγκέφαλος “όλων αυτών”, ξυπνάει αλλιώς τα πρωινά. Όλα εκείνα τα άγρια ένστικτα που κοιμούνται για κάποιο λόγο μέσα μας, ενεργοποιούνται και ξαφνικά θες να ανήκεις στη ζούγκλα για να μπορείς να «λύσεις» το θέμα με τους νόμους της. Κι όλοι ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί και ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Την επιβίωση. Σ’ όλα αυτά όμως που γίνονται, ακόμη κι η επιβίωση έχει καταλάβει δεύτερο και τρίτο ρόλο. Τον πρώτο τον κατέχει η διατήρηση του ψυχικού νου. Εκείνου που δε μπορεί να αιτιολογήσει όλα αυτά που γίνονται, τον τρόπο με τον οποίον καλύπτονται και τον χρόνο που χρειάζεται για ν’ απομακρυνθούν όλοι οι εφιάλτες που έχουν γεννηθεί. Η διατήρηση της υποτιθέμενης ψυχραιμίας μας και η συνειδητή αποτροπή μας απ’  το να παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας συνορεύει οριακά με το φλιπάρισμα αυτού του νου που από ψυχικός μετατρέπεται σε ψυχεδελικός.

Τιμωρία. Ποια τιμωρία θα συνέτιζε ένα τέτοιο οργανικά-νοητικά τετελεσμένο ον. Όλοι αυτοί, δεν έχουν κανένα μάθημα να μας δώσουν. Έχουν εξαντλήσει κι εκμεταλλευτεί κάθε καλοσύνη που τους προσφέρθηκε στη ζωή. Έχουν μεταποιήσει την όποια αγάπη δέχτηκαν σε ανωμαλία σκέψης και προσφοράς. Έχουν καταφέρει να βρουν τρόπους που δε βρήκαν οι προηγούμενοί τους και να επενδύσουν πάνω σ’ αυτούς με μια αρρωστημένη κατάντια. Κι ακόμη, μετά από τόση ανεξέλεγκτη παρα φύσιν έκσταση, δεν έχει βρεθεί ένα γαμημένο αντίδοτο.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το βιασμό του καλού, της ελπίδας και του ονείρου. Γιατί είναι η τριάδα της παιδικότητας. Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι κατηγορίες όλων αυτών των κακοποιών δεν προλαβαίνουν να δουν πολλά πρωινά μέσα στις φυλακές. Ακόμη κι οι σκληρότεροι των σκληρών, δε βλέπουν τον λόγο και δεν κατανοούν την πράξη και την παραπλάνηση του πιο αθώου πράγματος επί γης. Κι όχι, δεν είναι όλοι ψυχικά άρρωστοι. Ούτε και χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης. Μερικά πράγματα είναι και καραμέλα.

Βέβαια να τους δώσουμε κι ένα credit. Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει ποτέ. Ότι οι πλέον ειδεχθείς πράξεις τους, έκαναν όλα αυτά τα παιδιά ν’ αποκτήσουν πολύ περισσότερους γονείς. Κι όταν ένα ζευγάρι γονιών δημιουργεί μια γροθιά, φανταστείτε τι κάνουν χιλιάδες.