Eίμαι η Μαρία κι είδα την πόλη μου να πνίγεται

Αυτό το άρθρο θα ξεκινήσει λίγο διαφορετικά από τα υπόλοιπα. Παρόλο που υπάρχει ένα σύντομο κείμενο που συνοδεύει το προφίλ μου εδώ στο site ώστε να με γνωρίσετε, θα ήθελα να ξανά συστηθώ με ένα λίγο διαφορετικό τρόπο. Είμαι η Μαρία, με μπαμπά από τη Λάρισα και μαμά από τη Καρδίτσα κι είδα την πόλη μου να πνίγεται και να ισοπεδώνεται.

Σε αυτόν τον κόσμο, όπου οι φυσικές καταστροφές αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας, η ανθρώπινη υπόσταση έρχεται αντιμέτωπη με δοκιμασίες που δεν μπορούν να αγνοηθούν. Μια από αυτές τις φυσικές καταστροφές που έζησε στο πετσί του ο κόσμος της Θεσσαλίας και συνεχίζει να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ανθρώπινη ζωή είναι οι πλημμύρες.

Οι πλημμύρες είναι φυσικά γεγονότα που μπορούν να προκληθούν από πολλούς παράγοντες, όπως η έντονη βροχόπτωση, η άνοδος της στάθμης των ποταμών, η καταιγίδα ή κι από ένα φράγμα που «έσπασε». Όταν οι πλημμύρες χτυπούν, αφήνουν πίσω τους καταστροφή, πόνο κι απώλεια. Όταν οι δρόμοι γίνονται ποτάμια και τα σπίτια μας μετατρέπονται σε πλωτά νησιά, όταν άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο σε εκκλησίες, γέφυρες μέχρι και σε στέγες, μην προλαβαίνοντας να σώσουν το παραμικρό, μένοντας ξαφνικά μόνο με αυτά που φοράνε. Τίποτα από τα παραπάνω δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, σε νέους και γέρους. Με βία μας επηρεάζουν όλους και μας υπενθυμίζουν την αβεβαιότητα της ανθρώπινης ζωής.

Μπορεί οι πλημμύρες να φέρνουν επίσης μαζί τους νερό και λάσπη, αλλά καταφέρνουν επίσης να κλέψουν κάτι πολύ πιο πολύτιμο από την περιουσία μας. Κλέβουν την αίσθηση της ασφάλειας, την αίσθηση του σπιτικού και χτυπούν βαθιά στις καρδιές μας, αφήνοντας ένα σημάδι που δύσκολα ξεχνάμε. Η καταστροφή της περιουσίας από πλημμύρα είναι πολλά περισσότερα από τα ρημαγμένα έπιπλα και τις χαμένες αξίες. Είναι οι χιλιάδες φωνές που χάνονται όταν ένα σπίτι πλημμυρίζει, είναι οι κόποι κι οι αγώνες των ανθρώπων για να τα αποκτήσουν όλα αυτά, τα παιχνίδια των παιδιών που παρασύρονται, οι φωτογραφίες που διαβρώνονται από τα νερά, τα αναμνηστικά αντικείμενα που δεν μπορούν ποτέ να αντικατασταθούν. Αυτό που κάνει την καταστροφή ακόμα πιο άδικη, είναι ότι συχνά οι πληγέντες είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να αντισταθούν στην καταιγίδα. Οι ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να φύγουν εγκαίρως, οι φτωχοί που δεν έχουν τους πόρους για ανακαίνιση κι οι οικογένειες που αγωνίζονται για να τα βγάλουν πέρα, είναι εκείνοι που πλήττονται σκληρότερα.

Ωστόσο, αυτές οι δύσκολες στιγμές φέρνουν επίσης στο προσκήνιο την ανθρώπινη αλληλεγγύη. Συγκινητικές ιστορίες ανθρώπων που έρχονται μαζί για να βοηθήσουν, γείτονες που ανοίγουν τις πόρτες τους για τους αγνώστους, κοινότητες που ενώνονται  για την ψυχική κι υλική ανασυγκρότηση. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας παίρνουν τον ρόλο των εθελοντών κι αναλαμβάνουν να βοηθήσουν τους πληγέντες, να διανείμουν τρόφιμα, νερό κι άλλα είδη πρώτης ανάγκης.  Οι ανθρώπινες ιστορίες αλληλεγγύης και θάρρους είναι ακριβώς αυτές που κάνουν τις πλημμύρες να μην είναι μόνο μια ιστορία καταστροφής, αλλά και μια ιστορία ελπίδας κι ανθρώπινης ανθεκτικότητας. Οι πλημμύρες είναι μια υπενθύμιση για το πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ζωή μπροστά στις δυνάμεις της φύσης. Τα νερά μπορεί να κλέψουν την περιουσία μας, δεν μπορούν ποτέ να κλέψουν την ανθρωπιά μας.

Σε κάθε πλημμύρα, βρίσκουμε τον τρόπο να ανταποκριθούμε και να επανέλθουμε δυνατότεροι, αφού η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να σταθεί με γενναιότητα στην πρόκληση της φύσης. Κι αν αφήνει καταστροφές στο διάβα της, μας υπενθυμίζουν ότι η ζωή είναι πολύτιμη και πρέπει να προστατεύεται. Η αλληλεγγύη, η προετοιμασία και η δράση είναι τα εργαλεία που μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε τις φυσικές καταστροφές με αξιοπρέπεια κι ανθρωπιά. Μέσα από την ανθρώπινη ανθεκτικότητα, μπορούμε να προστατεύσουμε τις ζωές μας και να ξαναχτίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία κι αφοσίωση στον πλούτο της ανθρώπινης εμπειρίας.

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, οι άνθρωποι αποδεικνύουν ότι είναι ικανοί να σταθούν αλληλέγγυοι, να αγαπούν και να συνεργάζονται για το κοινό καλό. Αυτό είναι ένα μάθημα που μας έδωσε ο κόσμος της Θεσσαλίας, που μας υπενθυμίζει ότι, πέρα από όλες τις δυσκολίες, η ανθρωπότητα είναι ικανή να αντιμετωπίσει τις δοκιμασίες και να ακτινοβολεί αλληλεγγύη. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να μείνει σκοτεινό, αν ξέρεις να στρέφεις το βλέμμα σου στο φως.

Φωτογραφία από ethnos.gr