Έκανε αυτό που (δεν) ένιωσε

Οι περισσότεροι ερωτικοί δεσμοί –αν όχι όλοι– ξεκινάνε δειλά δειλά λόγω του ενδιαφέροντος που εκδηλώνεται και από τις δύο πλευρές. Μέχρι εδώ όλα καλά, στην πορεία όμως και κατά τη διαδικασία της γνωριμίας, της έλξης και πιθανόν της δέσμευσης, υπάρχει ένα κενό το οποίο ο ένας εκ των δυο δεν αντιλαμβάνεται εξ’ αρχής κι ο άλλος που το αισθάνεται δεν το λέει.

Αν θέταμε το ερώτημα «τι είναι μια ερωτική σχέση;» πολύ πιθανόν οι περισσότεροι να λέγαμε πως είναι η σχέση που δημιουργείται μεταξύ δύο ερωτευμένων ατόμων. Υπάρχει όμως μια πιθανότητα, -μεγάλη ή μικρή, δεν παίζει ρόλο- , στην οποία τελικά ο ένας από τους δύο δεν του συμβαίνει να ερωτευτεί. Να υπάρχει το ενδιαφέρον και ο διακαής πόθος αλλά να μην του βγαίνει ο έρωτας. Κι αυτό δεν είναι κακό. Δεν είναι πάντα αμοιβαία τα αισθήματα κι αυτό δεν πρέπει να μας ενοχλεί ή να στιγματίζει τον άνθρωπο που στο τέλος της μέρας δε μοιράστηκε τελικά τον έρωτά μας.

Αυτή η περίπτωση, του ανθρώπου δηλαδή που ερωτεύτηκες μα εκείνος δεν· που σε πλήγωσε άθελά του, που τον θέλησες πολύ μα αυτός δεν κατάφερε τελικά να πάει το μεταξύ σας ένα βήμα παραπέρα. Ο άνθρωπος αυτός που ουσιαστικά ήθελες να κάνει κάτι άλλο και τελικά έπραξε με βάση αυτό που  – δεν- ένιωσε. Τον έρωτα δεν τον απαιτείς, δε σου εγγυάται κανείς πως το άτομο που εσύ ερωτεύτηκες θα σου δείξει την ίδια ανταπόκριση σε όσα νιώθεις και αναζητάς. Ο έρωτας που έγινε εραστής, που δεν μπόρεσε και δικαίωμά του, να σου χαρίσει τον έρωτά του, αυτός ο άνθρωπος λοιπόν που μπήκε στη ζωή σου με άλλες προοπτικές και τελικά κατέληξε να είναι ο heartbreaker του όχι και τόσο love story σας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε θήτες ούτε θύματα. Είναι απλά δυο άνθρωποι που δεν κατάφεραν να νιώσουν το ίδιο ο ένας για τον άλλον. Από τη μια πλευρά είναι αυτός που ερωτεύεται, που νιώθει πως μπορεί να δώσει ό, τι έχει και δεν έχει. Ένας ολόκληρος άνθρωπος που βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Στην πλευρά αυτή που δεν ερωτεύεται, που τελικά δεν έχει να δώσει, που δε σε κοιτάει τελικά στα μάτια και χάνεται.

Τα βρίσκατε παντού, στο τηλέφωνο, στον καφέ, στο κρεβάτι, μα μέχρι εκεί. Ο έρωτας δεν είναι πρόγραμμα εφαρμογής. Δεν αποφασίζεις πού και με ποιον θα το νιώσεις. Είναι κάτι αυθόρμητο, κάτι ανεξέλεγκτο! Που και να θέλεις να το νιώσεις, μπορεί μετά να μη. Μα δε φταις εσύ, ούτε βέβαια κι αυτός που ερωτεύτηκε. Η συγκεκριμένη πίστα είναι δύσκολο να περαστεί. Θέλει πολλή ενδοσκόπηση για να δεχτείς πως δε σου βγαίνει ο έρωτας και να αποχωρήσεις ώριμα από το παιχνίδι. Θέλει δύναμη να αποδεχτείς πως δε φταις που δε σε ερωτεύτηκαν και να φύγεις με ψηλά το κεφάλι. Ο έρωτας είναι κάτι ακαθόριστο, σίγουρα θα πονέσει και θα πληγωθείς αν ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες σε απορρίψει, μα πρέπει να αντιληφθείς πως τελικά για καλό σου δε συνεχίστηκε.

Γιατί, για να λέμε και την αλήθεια, μια απόρριψη πονάει, μα πρέπει να ξέρουμε πότε και γιατί. Να εκτιμηθεί το γεγονός ότι ο άλλος ήταν ειλικρινής ασχέτως αν εσένα σου βγήκε ο έρωτας. Τον άλλον δεν τον ακούμπησε καν. Κι αυτό πρέπει να είναι κατανοητό. Σημασία λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις έχει να αποδεχόμαστε τα μεν και τα δε. Να πάρουμε τον heartbreaker πρωταγωνιστή μας και να του πούμε δεν πειράζει -και πολύ- .  Εξάλλου τα πιο αληθινά love stories δεν είχαν ποτέ happy end.