Εμείς, η θέση μας κι οι άλλοι που πρέπει να βρουν αλλού να κάτσουν

«Θα μπορούσα σε παρακαλώ να καθίσω εγώ εδώ, αν σου είναι εύκολο φυσικά», λες με όλη την ψυχραιμία που σε διακατέχει, αλλά από μέσα σου είσαι έτοιμος να εκραγείς σαν το ηφαίστειο της Σαντορίνης.

Εμείς οι «λιγάκι» επιλεκτικοί, που πάντα και παντού έχουμε τη θέση μας, ξέρουμε πως αν βλέπαμε κάποιον να κάθεται στο -αποκλειστικά- δικό μας σημείο, θα μπορούσαμε να γυρίσουμε και τον κόσμο ανάποδα, φτάνει να μην κάτσει ποτέ κανείς άλλος εκεί Στη θέση μας, και το τονίζω «μας», είτε είναι στο οικογενειακό τραπέζι είτε στον καναπέ, είτε είναι μια θέση στο αυτοκίνητο είτε στο σινεμά. Αν δεν καθίσουμε στο πολυπόθητο αυτό σημείο, ο κόσμος μας γκρεμίζεται μια και καλή. Μπλοκάρουμε, δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να φάμε, να χαλαρώσουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εκτός κι αν καθίσει ο άπαυτός μας εκεί που θέλουμε. Το σημείο G που εμείς ορίσαμε ως δικό μας εις τους αιώνες των αιώνων -αμήν- .

Είμαστε κάτι σαν τον Sheldon Cooper, τον Κατακουζηνό της Αμερικής, αυτόν τον παράξενο ιδιόρρυθμο χαρακτήρα από τη σειρά Big Bang Theory, ο οποίος έχει προφανώς κατοχυρώσει -από μόνος του έτσι;-  τη θέση του σε εκείνον τον καναπέ. Πάντα στην αριστερή πλευρά, εκεί είναι ο εικονικός του θρόνος, και η γνωστή ατάκα “that’s my spot” είναι η απόλυτη ταύτιση για όλους εμάς που έχουμε τη θεσούλα μας σε κάθε μέρος της γης.

Είναι αλήθεια πως δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε πουθενά αλλού. Τέλος. Αν δεν καθίσουμε στη θέση μας τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Λες και λασκάρει κάποια βίδα κι αν καθίσεις στην δεύτερη από τα αριστερά καρέκλα της τραπεζαρίας αντί στην πρώτη από τα δεξιά –που είναι η δική μου!- θα ξεχάσεις πώς είναι να μασάς, να πίνεις νερό και γενικότερα να τρως ένα γεύμα.

Άμα μου πάρεις τη θέση στον καναπέ θα στριφογυρνάω μέχρι να κλείσω τα 46, γιατί πολύ απλά δε βολεύομαι! Θέλω τον χώρο μου, πάντα και παντού, τη θέση μου, το σημείο μου -πώς το λένε! Ταυτίζεσαι κι εσύ, έτσι δεν είναι; Δεν μπορεί να ‘χω μόνο εγώ αυτό το κόλλημα που το ξέρω ότι για κάποιους είναι περίεργο. Οι υπόλοιποι δε νιώσατε ποτέ το δέσιμο που έχουμε εμείς με τη θεσούλα μας σε καναπέδες, αυτοκίνητα, τραπέζια και γήπεδα;

Είναι η θέα; Είναι το βόλεμα; Η άνεση; Δεν προσδιορίζεται αυτό το κάτι που κάνει εκείνη τη συγκεκριμένη θέση κι είναι τόσο ιδανικά τέλεια. Απλώς είναι δική μας γιατί έτσι, γιατί πουθενά αλλού δε λειτουργούμε και δεν αποδίδουμε το ίδιο καλά. Κόλλημα; Παραξενιά; Ιδιοτροπία; Όχι καλέ, πες απλώς ότι γουστάρουμε τη συγκεκριμένη θέση και δε θέλουμε καμία άλλη. Τη βλέπουμε κενή και γαληνεύει η ψυχή μας! Τη βλέπουμε κατειλημμένη και παλεύουμε να κατευνάσουμε τους δαίμονες μέσα μας. Δεν εξηγείται εύκολα αυτό το feeling. τι να κάνουμε..

Αυτό το σημείο, λοιπόν, σε ένα αμάξι, σε ένα τραπέζι, σε ένα γήπεδο, είναι το δικό μας σημείο. Το σημείο που γράφει το όνομά μας είτε το βλέπεις, είτε όχι. Εγώ, εσύ και όλος ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να ξέρει πως ρισκάρει πολύ αν τολμήσει να μας πάρει εκείνη τη θέση. Και δε θέλεις να ρισκάρεις για κάτι τέτοιο! Ή μήπως θέλεις;