Ένα απαγορευμένο άπιαστο όνειρο

Λατρεμένο, το απαγορευμένο. Αυτό είναι εκείνος ο άνθρωπος για σένα σωστά; Το απαγορευμένο σου. Είναι εκεί, πάντα στο μυαλό σου, είτε στο πίσω μέρος είτε στο μπροστά. Είναι εκεί, γιατί δεν μπορεί να είναι κι αλλού. Δε μπορεί να είναι στο κρεβάτι σου για παράδειγμα, γιατί είναι σ’ αλλουνού, δεν μπορεί να είναι στην αγκαλιά σου, γιατί στη δική του κουρνιάζει κάποιος άλλος. Άδικο; Ίσως. Μα τι να κάνεις;

Βλέπεις, δε μας έρχονται όλα πάντα όπως τα θέλουμε. Και αυτό που θέλω τώρα είσαι εσύ κι ας το ξέρω πως δεν πρόκειται να έρθεις. Ακόμη κι αν το θέλεις και εσύ. Άδικο; Ναι. Μα δεν αλλάζει κάτι, σωστά; Πάντα θα είσαι αυτό το λατρεμένο, το λατρεμένο που θα είναι και πάντα απαγορευμένο. Κι εσύ απαγορευμένο μου που να ‘σαι τώρα που θα ‘πρεπε να ήσουν εδώ; Ο Θεός ο ίδιος δε θα μπορούσε να σε διώξει από κοντά μου, και επειδή το ξέρει δεν σε φέρνει καν στον δρόμο μου. Μα αν πάρω την απόφαση κι έρθω εγώ εκεί –όπου κι αν είναι το εκεί σου-, Θεοί και δαίμονες να βάλουνε το χέρι τους ανάμεσά μας εγώ θα βρω τον τρόπο να σε πλησιάσω. Δε με ικανοποιεί πλέον να πηγαινοέρχεσαι στο μυαλό μου. Σε θέλω μόνο εξ επαφής. Μα είσαι απαγορευμένο που να πάρει, και θα είσαι, το ξέρω.

Το σενάριο γνωστό. Ερωτεύεσαι την ιδέα ενός ανθρώπου, γιατί δεν μπορείς να ερωτευτείς τον ίδιο τον άνθρωπο. Δε σου επιτρέπεται βασικά. Το γιατί το ξέρεις πολύ καλά. Τα δεδομένα ήταν και είναι εκεί κι απλώς τα αγνοείς κάποιες ώρες γιατί η καρδιά ξέρει τι θέλει περισσότερο από όλα. Κι αυτό που ξέρει η δικιά μου καρδιά είναι πως θα ‘θελε εσένα, όχι μια δόση σου, δεν είσαι αυτής της μορφής «απαγορευμένη ύλη». Έχεις σάρκα και οστά και κυκλοφορείς ελεύθερος στο μυαλό μου χωρίς περιορισμούς. Μα μονάχα εκεί. Κατά τις επιθυμίες μου έχεις γίνει εκεί μέσα δικός μου ουκ ο λίγες φορές. Μα στην πραγματικότητα ούτε στα μάτια δε θα μου επιτραπεί να σε κοιτάξω.

Εσύ αντέχεις; Αντέχεις να λατρεύεις απλώς κάτι απαγορευμένο; Για πόσο θα κάνεις υπομονή μακριά από αυτό που πραγματικά ποθείς ψυχή τε και σώματι; Θα συμβιβάζεσαι μονίμως με δυο τρεις κουβέντες φιλικές και μετά θα γυρνάς στην κανονικότητα; Γιατί για μένα, όταν γυρνάς στην κανονικότητα τη δική σου, το μόνο που μου απομένει είναι μια γυρισμένη πλάτη. Μια πλάτη που θα θελα να κρατιέμαι από πάνω της με νύχια και με δόντια.

Πονάει να θέλω το άπιαστο. Γιατί αυτό είσαι. Ένα απαγορευμένα λατρεμένο άπιαστο όνειρο. Που κάποια στιγμή θα ξυπνήσω μα δε θα μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Δε θα μπορεί, γιατί δεν περνάει απ’ το χέρι μου, γιατί αν περνούσε απόψε θα ήσουν εδώ, δίπλα μου, και όχι μόνο. Θα σε φωνάζω παράνομο μυστικό, γιατί κι αυτός ο τίτλος σου ανήκει δικαιωματικά, και δε στον παίρνει άλλος κανείς.

Αλήθεια θα ρίσκαρες; Όσο απαγορευμένη μορφή κι αν είμαι για σένα και εσύ για μένα, θα ρίσκαρες απόψε να με βρεις; Κι άμα έπρεπε να φύγεις, γιατί δεν είναι σωστό, ας έφευγες. Τώρα θα με πειράξει η φυγή σου νομίζεις; Συνήθισα πλέον. Συνήθισα να πηγαινοέρχεσαι στο μυαλό και στις σκέψεις μου. Συνήθισα να πρέπει να σε διώχνω κι από μόνη μου για το καλό μου, ώσπου να πω και εγώ πως δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.

Και κάπου εδώ, ενώ εσύ σαν σκέψη τριγυρνάς ανεξέλεγκτα μέσα μου, σαν μορφή είσαι εκεί, σε μια άλλη αγκαλιά, σε δυο άλλα χέρια που δεν ξέρω και εγώ πόσο σφικτά σε κρατάνε και δεν έρχεσαι. Μα την αλήθεια όλοι την ξέρουμε. Αν αντιλαμβανόμασταν πως κρατούσαμε στα χέρια μας το «απαγορευμένο» μας, δε θα το αφήναμε ούτε εμείς να μας φύγει. Και όχι, δε θα σε άφηνα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!