Ευτυχία: να διασκεδάζεις με το τραγούδι που έκλαιγες

Μέσα στην καθημερινότητα της ζωής μας, όλοι έχουμε κλάψει, έχουμε νιώσει απερίγραπτη χαρά, αγωνία και κάθε λογής συναίσθημα. Όλα αυτά πάντα συνοδευόμενα απ’ την ανάλογη περίσταση. Αν έχεις χωρίσει πολύ πιθανόν να κλάψεις και μία και δυο και τρεις μέρες -ή και μήνες.

Αν απ’ την άλλη ξεκινάει κάτι καινούριο θα πετάς στους εφτά ουρανούς ειδικά αν αυτό είναι ακόμη στη βράση του. Ό,τι και να συμβαίνει όμως, είτε αυτό είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός είτε κάτι πιο στενάχωρο όλοι μας ντύνουμε αυτό το συναίσθημα με δύο στίχους. Στίχοι, που μας αγγίζουν τόσο βαθιά και συνδέουν άρρηκτα αυτό που βιώνουμε με τα συγκεκριμένα λόγια.

Λένε πως όταν είσαι χαρούμενος απολαμβάνεις τη μουσική, μα όταν είσαι λυπημένος καταλαβαίνεις τους στίχους. Αλήθεια, γιατί συμβαίνει αυτό; Τι ανάγκη έχουμε; Να πονέσουμε περισσότερο; Να νιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι; Φυσικά και δεν είμαστε. Όλοι μας έχουμε πληγωθεί και όλοι μας έχουμε πληγώσει.

Απλώς όταν ακούς ένα συγκεκριμένο τραγούδι, αυτό το ένα και μοναδικό που ταιριάζει απόλυτα μ’ αυτό που ζεις, που οι στίχοι μιλάνε απευθείας στην ψυχή σου, θα νιώσεις λύτρωση, θα βροντοφωνάξεις «για μένα γράφτηκε», «βρε μήπως με παρακολουθούν;» και όλες αυτές τις παρηγορητικές φιλοσοφίες του δευτερολέπτου, έτσι για να μας σκουντήξουμε στον ώμο και να πούμε του εαυτού μας «φιλαράκι, κλάψε κι άλλο, πόνεσε ελεύθερα, υπάρχει τραγούδι για τον πόνο σου».

Τι νόημα έχει να επιβραβεύσεις τον πόνο σου; Ποιος ο σκοπός του να αναρτήσεις ένα βίντεο που θα τραγουδάς με ό,τι συναίσθημα κυλάει στα κύτταρά σου το «δε θέλω να ξέρεις πως για σένα είμαι σκόνη και χώμα; Δε θέλω να ξέρεις πως για σένα πίνω είμαι λιώμα;» Γιατί ωραία η τραγουδάρα της Βίσση δε λέω, κι εγώ τη λατρεύω, αλλά ποιος θα ευχαριστηθεί αν όντως είσαι χώμα; Ποιος θα σε επικροτήσει που είσαι λιώμα για κάποιον που ίσως και να μη νοιάζεται;

Τι καταφέραμε λοιπόν με το να κλάψουμε και να ταυτιστούμε με δύο στίχους; Απολύτως τίποτα. Κανείς δε θα σε λυπηθεί. Κι αν αυτό σας φαίνεται απόλυτο, δυστυχώς έτσι είναι. Βάζουμε τον εαυτό μας σε μια θέση που δε μας αξίζει. Είναι ωραίο να ταυτίζονται τα συναισθήματά μας με όσα περιγράφει ο στιχουργός του τραγουδιού που μας εκφράζει, αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι σε ό,τι περνάμε και με μια δόση χιούμορ ότι τα βιώματά μας γίνονται ακόμη και σουξέ. Όλο αυτό όμως, αντί να καταπραΰνει, μεγαλοποιεί τα αισθήματά μας και κυρίως την απογοήτευση.

Είναι εκτόνωση να κλαις και να χτυπιέσαι μετά από ένα χωρισμό. Είναι κατανοητό, ειδικά τις πρώτες μέρες μετά το συμβάν. Δε χρειάζεται όμως να εκτίθεσαι περαιτέρω ανεβάζοντας ιστορίες στα σόσιαλ τραγουδώντας τον πόνο σου και χορεύοντας δίχως αύριο το τραγούδι που εκφράζει εκείνη τη στιγμή την καψούρα σου. Από ένα σημείο και μετά δεν παρηγορείσαι, αλλά αποκτάς έναν εθισμό στην αυτολύπηση και σου αρέσει να πονάς ακούγοντας και ξανακούγοντας τραγούδια πόνου.

Αν εσύ δεν αποφασίσεις ότι ήρθε ο καιρός να αλλάξεις διάθεση, δε θα αλλάξει και η playlist σου. Όσο ακούς καψουροτράγουδα, θα εξακολουθείς να πονάς. Ένα τραγούδι κρατάει το πολύ τέσσερα λεπτά, ο ψυχικός σου πόνος όμως; Αυτόν τον πολλαπλασιάζεις όσες φορές πατάς το κουμπί του replay.

Ένας χωρισμός έχει τα στάδιά του. Θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα θυμώσεις. Μα η πολυπόθητη στιγμή της αποδοχής των γεγονότων είναι ό,τι καλύτερο. Αρχίζει κάπως να ανακουφίζεται η ψυχή σου. Δεν παύεις να το νιώθεις το τραγούδι. Όχι αυτό δε θα γίνει. Αυτό θα αλλάξει όμως. Θα αλλάξει ο τρόπος που το ακούς, ο τρόπος που περνά απ’ τ’ αυτιά σου κι ο τρόπος που το αποθηκεύεις στην ψυχή και στη μνήμη σου.

Κι η μεγάλη αυτή στιγμή –η πολυπόθητη– φτάνει σιγά-σιγά. Δειλά ίσως, αλλά φτάνει. Και μια σπίθα ευτυχίας αρχίζει να ξεπετάγεται. Και μετά κι άλλη μία, κι ύστερα βλέπεις και μια τρίτη και μια τέταρτη! Κι όλες αυτές οι σπίθες γίνονται φλόγα. Μα δε σε καίει αυτή. Αυτή σε ανάβει. Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Αυτή η φλόγα που πριν λίγο καιρό σε έκαιγε, τώρα σε κάνει πυροτέχνημα.

Ο στίχος αυτός που σου δημιουργούσε αυτό το ρίγος της συγκίνησης, αυτός που σου ρήμαζε την ψυχή και σου έκαιγε τα σωθικά, τώρα σου περνάει αδιάφορος. Τώρα γυρίζει η οπτική σου κατά 180 μοίρες. Τα ίσια ανάποδα που λέει κι ο Μαζώ.

Αισθάνεσαι ευτυχία όταν φτάνει εκείνη η στιγμή που το τραγούδι με το οποίο, πριν λίγο καιρό, έκλαιγες κι ήσουν στα πατώματα, τώρα σε βρίσκει όρθιο πάνω στα τραπέζια. Και δε σου καίγεται καρφί πια, και δε σε πονάει τόσο, δε σε νοιάζει, δε σε αγγίζει. Ευτυχία λοιπόν είναι όταν με τον ίδιο στίχο που υπέφερες, τώρα πια διασκεδάζεις.

Την επόμενη φορά που θ’ ακούσετε αυτόν το στίχο, που ταυτιζόσασταν σε βαθμό δακρύων και πατωμάτων, και τώρα σας βρίσκει όρθιους, γελαστούς και ξέγνοιαστους, τότε ναι· καταφέρατε να είστε πραγματικά –ξανά– ευτυχισμένοι.