Ευτυχώς, διαφωνούμε!

«”Ναι” πες μου σε όλα “ναι”, όμορφα μάτια μπλε…» Δεν πα’ να έχει και κίτρινα με πράσινες βούλες, κύριε Χατζηγιάννη μου, εγώ τον άνθρωπο που θα ‘χω δίπλα μου τον θέλω να ‘χει άποψη. Να μου λέει και «ναι» κι «ίσως» και «μπορεί» μα πόσο μάλλον «όχι»! Θα ήθελα να με προσγειώνει και καμιά φορά. Να ‘χει προσωπικότητα η οποία, αν χρειαστεί, να κοντράρεται με τη δικιά μου, να μην καλουπώνεται για να μου μοιάζει. Δε θέλω το ταίρι μου συγκαταβατικό κι άβουλο, υποχείριό μου. Θέλω να ‘χει τη δική του γνώμη, να μπορεί να κρίνει, να με κρίνει και να με επικρίνει εν ανάγκη.

Θέλω ο άνθρωπός μου να μπορεί να με πείσει για το «όχι» του, όχι για να αλλάξει το δικό μου «ναι», αλλά γιατί έχει επιχειρήματα για ό,τι υποστηρίζει. Θέλω η διαφορετική του άποψη να μη μου περάσει αδιάφορη, αλλά να με εξελίξει και ‘μένα ιδεολογικά. Δεν τον θέλω να συμφωνεί μαζί μου πάντα. Δε χρειάζομαι μια ηχώ. Εγώ, εσύ αλλά κι εσύ, κι αυτός κι ο άλλος εκεί δίπλα, όλοι χρειαζόμαστε μια ειλικρινή κριτική, μια άλλη άποψη, ίσως κι άκρως αντίθετη απ’ τη δική μας, για να μπορέσουμε να δούμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Για να εμπεδώσει το μυαλουδάκι μας πως ό,τι σκεφτόμαστε ή πιστεύουμε δεν είναι πάντα και το πιο σωστό.

Οι πάσχοντες από έρωτα εκεί έξω, λοιπόν, δύσκολα δέχονται το «όχι» ως απάντηση απ’ τον σύντροφό τους. Σε τσάκωσα; Μήπως έχεις πάντα δίκαιο εσύ στη σχέση σου; Αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ πόσο ωφέλιμο είναι αυτό για τη σχέση σας και πόσο μάλλον για ‘σένα;

Ας το δούμε από δύο σενάρια. Ο σύντροφός σου σού λέει σε όλα «ναι», καλά μέχρι εδώ; Εσύ το δένεις αυτό σε ψιλό μαντήλι και με το που σκάσει το πρώτο «εμ», «ίσως», «όχι» σου γυρνάει ο κόσμος τούμπα και δεν ξέρεις από πού προέκυψε αυτή η αρνητική απάντηση. Αχ, καλομαθημένο μου. Μπούχτισε ο άνθρωπος! Πόσα «ναι» να πει; Για πόσο θα είχες δίκαιο σε όλα νόμιζες; Πόσο άβουλος μπορεί να ‘ναι ο άλλος; Εξάλλου, με άνθρωπο σχετίζεσαι, όχι με κατοικίδιο εκπαιδευμένο να υπακούει στις εντολές σου.

Η σχέση δεν κυριαρχείται από έναν. Η σχέση θέλει δύο. Κι αν δεν αντέχεις διαφωνίες, μείνε καλύτερα με τον εαυτό σου. Με το να ‘σαι αυτός που θέλει να ακούει συνέχεια «ναι» και δε δέχεται κιόλας την παραμικρή αντίρρηση, δεν πας παραπέρα, και παραπέρα είναι ωραία, μωρέ, είναι εκεί που κάθεσαι κι ακούς τον άλλον και βλέπεις τα πράγματα από άλλη ματιά. Αφουγκράζεσαι τα όσα λέει και βγαίνεις κερδισμένος, γιατί άκουσες μια ρημάδα άποψη παραπάνω. Ένα «ναι» λιγότερο και βγήκες εκτός πορείας, κι είναι πανέμορφα να βγαίνεις εκτός. Πώς να το κάνουμε; Οι απόψεις υπάρχουν για να διίστανται, και μια στο τόσο – ή και λίγο πιο συχνά– πρέπει να το γουστάρεις, κι αν κάποτε αναιρέσεις τα όσα στήριζες ως τότε, να μην το πάρεις κατάκαρδα μα να χαρείς, γιατί σημαίνει πως έχεις εξελιχθεί.

Στο άλλο σενάριο, λοιπόν, εσύ και το ταίρι σου, ζείτε τον ιδανικό έρωτα κι έχετε την τέλεια –κατά την άποψή σου– σχέση, συμφωνείτε σε όλα! (Πόσο γλυκό!) Τα βρίσκετε χωρίς πολλές συζητήσεις! (Μα τι τέλειο.) Είσαι πάντα αλάνθαστη/ος –τυχερούλη, πού το βρήκες τέτοιο κελεπούρι;– και για να μη συνεχίσω, γιατί η ειρωνεία δεν είναι και του χαρακτήρα μου, για κατέβα λίγο εδώ προς τη Γη να σε ρωτήσω κάτι. Ο σύντροφός σου, ναι, αυτός που σου γνέφει μονίμως καταφατικά το κεφάλι, αλήθεια πιστεύεις ότι σε ακούει πάντα;

Να, μωρέ, αναρωτιέμαι κι εγώ, και λύστε μου την απορία, υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που λέει σε όλα «ναι»; Που δέχεται την κάθε απάντηση έτσι απλά και χαμογελαστά; Χωρίς να ακούει, μήπως; Σε αυτό το σενάριο, λοιπόν, σε περίπτωση που δεν το ‘πιασες, έχω μια υποψία πως όταν εσύ μιλάς σοβαρά για κάτι, ή αν ρωτάς τη γνώμη του και δεν ξέρω κι εγώ τι, ο σύντροφός σου, αυτός που τον βρίσκεις σύμφωνο με όλα όσα λες και κάνεις, ίσως, λέω ίσως, να μη σε ακούει, βρε καρδιά μου. Να τα περνάει αυτά που λες στο ντούκου, έτσι για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα. Στην τελική, μόνος σου τα λες, άσχετο αν παίρνεις πάντα μια απάντηση. Το θέμα είναι αν αυτή η απάντηση είναι πάντοτε ίδια με τη δικιά σου, αλήθεια, πόσο στα σοβαρά παίρνει ο άλλος τα όσα –υποτίθεται– συζητάτε;

Εγώ, που λέτε, θα ‘θελα ο άνθρωπος μου να με ακούει, κι ας μου λέει και «ναι». Μα πιο πολύ θέλω να με κοιτάει στα μάτια να μου λέει «όχι» και να μου εξηγεί και το γιατί. Να μου τεκμηριώνει τα πιστεύω του, να προσπαθήσει να μου αλλάξει γνώμη, αν όντως είμαι λάθος.  Δε θέλω να το κάνει επίτηδες για να μου τη σπάει και να με κοντράρει, αυτό δεν είναι σχέση. Θέλω απλά να μην είναι καθρέφτης. Καθρέφτη έχω και στο δωμάτιό μου και τον αποφεύγω όσο μπορώ γιατί μου τη σπάει που κάνει ό,τι κάνω. Γι’ αυτό εσύ, κι εσύ αλλά κι εσύ εκεί που κρύβεσαι, σιγουρέψου ότι ο άνθρωπός σου θα ‘ναι αυτός που θα σε βάζει κάτω καμιά φορά και θα σου εξηγεί πώς έχουν όντως τα πράγματα. Θα σου πηγαίνει λίγο κόντρα, θα συμφωνείτε αλλά θα διαφωνείτε κιόλας, θα περνάτε καλά και με τα «ναι» και με τα «όχι».

Και να ξέρετε το «ναι» και το «όχι» είναι τόσο μικρές λέξεις που αν δεν τις αναλύσεις και λίγο δεν έχουν και πολλή σημασία. Τα συγκαταβατικά  –εγώ τουλάχιστον– δεν τα μπορώ.  Δώσε μου καλύτερα μια εξήγηση και μετά ό,τι θες…