Το να σε αφήσει κάποιος στο «διαβάστηκε» μπορεί να σου ρίξει την αυτοπεποίθηση χαμηλά ομολογουμένως. Μπορεί επίσης να σε οδηγήσει στο να πάρεις την απόφαση πως «εγώ δεν ξαναστέλνω», να βγάλεις το συμπέρασμα πως «αυτό το άτομο δεν ενδιαφέρεται». Το να σε αφήνει κάποιος λοιπόν στο διαβάστηκε, περνάει στον εγκέφαλό μας με αρνητική χροιά κι αποθηκεύεται στον σκληρό μας δίσκο ως απόρριψη.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που παρά το γεγονός ότι μας άφησαν στο “seen” εμείς νιώθουμε την αυτόματη ροπή να ξαναστείλουμε μήνυμα σε κάποιον που δεν έχει απαντήσει στην τελευταία μας κουβέντα; Σε τι ποντάρουμε; Στο ότι ίσως τους έτυχε κάτι και δεν απάντησαν; Στο ότι δε βρήκαν εκείνη τη στιγμή κάτι άλλο να πουν από ντροπή, ανασφάλεια ή έλλειψη χρόνου; Τι από όλα αυτά μας δημιουργεί την πεποίθηση πως αν ξαναστείλουμε θα υπάρξει ανταπόκριση;
Για να λέμε κι όλη την αλήθεια, αν σε αφήσει μια φορά κάποιος στο «διαβάστηκε», κατά 99% θα το ξανακάνει· Αν εμείς όμως, μπούμε ξανά στη διαδικασία να στείλουμε στο συγκεκριμένο άτομο, θεωρείται μια ανάγκη για απόδειξη προς τον ίδιο μας τον εαυτό ότι δεν έχουμε απορριφθεί. Ουσιαστικά όμως γίνεται ακριβώς το αντίθετο, βάζουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία δεύτερης απόρριψης. Από ψυχολογικής άποψης, όλη αυτή η διαδικασία χαρακτηρίζεται ως μια μορφή δράσης-αντίδρασης από εμάς προς εμάς. Δεν υπάρχει κανένας άλλος αποδέκτης πέραν του ίδιου μας του εαυτού. Εμείς θα τα πούμε, εμείς θα τα δούμε, εμείς θα τα διαβάσουμε. Καλά κι ο άλλος θα τα διαβάσει, αλλά το θέμα είναι το κατά πόσο και για πόσο θα υπάρχει ανταπόκριση.
Από τη σκέψη στην υλοποίηση λοιπόν, ή καλύτερα, πεποίθηση που γίνεται πράξη. Αυτό που θέλεις από πείσμα κι εγωισμό, θα το κάνεις πιστεύοντας πως το κόστος θα αξίζει και θα δικαιωθείς. Αλλά όχι. Ουσιαστικά, όταν ξαναστέλνεις μήνυμα σε άτομο που σε έχει αφήσει ήδη στο διαβάστηκε μιλάμε για την ενδόμυχη ανάγκη αυτοεκπληρούμενης προφητείας, η οποία είναι απλώς μια πρόβλεψη που άμεσα ή έμμεσα κάνουμε προκαλώντας συνειδητά την πραγμάτωσή της.
Μπορεί ο όρος «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» να ηχεί στα αυτιά μας ως κάτι δελεαστικά ωραίο και μοιραίο, όμως ο P.K. Merton αναφέρεται σε μια απατηλή ισχύ, στην οποία αυτός που εκτελεί μια πράξη επιμένει πως τα γεγονότα που συμβαίνουν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά, είναι βάσιμα και πως είχε εξ αρχής δίκιο. Η πραγματική αλήθεια όμως είναι πως, ανέκαθεν τα γεγονότα είχαν αντίθετη ταυτότητα. Ο εγκέφαλός μας προσπάθησε να τα βαφτίσει ως αληθή, αλλά μάταια. Η πραγματικότητα είναι πως το «διαβάστηκε και δεν απαντήθηκε» δεν αλλάζει κι ούτε μπορεί να δικαιολογηθεί με κάποιον τρόπο.
Κι απόψε δε σου λέω να μην πάρεις το τηλέφωνο και να ξαναστείλεις- άμα θες καν΄ το! Για μένα σημαίνει πως γουστάρεις πραγματικά να επιμένεις σε κάτι που θες. Κι αυτό δεν είναι πάντα κακό, φτάνει να ξέρεις πως δεν επηρεάζει ή δε βλάπτει η επιμονή σου και κάποιον άλλον. Ποτέ δεν παρατάμε κάτι με την πρώτη αποτυχία, την πρώτη απόρριψη ή την πρώτη χυλόπιτα. Αν ήταν έτσι, θα πεθαίναμε από ερωτική ανοσία κι αυτό στα δικά μου αυτιά δεν ηχεί καθόλου ωραία. Ας ασφυκτιούμε από έρωτα, από πάθη κι από λάθη. Κι ας το μετανιώσουμε, σιγά…
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Τζένη Άστρα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
