Κανόνες αυτοί; Κόντρα εμείς!

Ήθελα να ‘ξερα ποιος τύπος σκέφτηκε όλους αυτούς τους κανόνες που καθορίζουν το ποιες συμπεριφορές αρμόζουν σε κάθε περίσταση. Αν εγώ κύριέ μου δηλαδή, θέλω να αρχίσω να γελάω την ώρα μιας δραματικής παράστασης δεν μπορώ; Να κάπως έτσι με αυτά τα «μη!» και τα «δεν είναι σωστό» μεγαλώσαμε, γι’ αυτό είναι γεμάτη απωθημένα η ψυχούλα μας. Γι’ αυτό όπου δούμε «απαγορεύεται» εμείς αυτό το μην το ‘χούμε αμφισβητήσει ήδη στο μυαλό μας!

Εκεί έξω λοιπόν έχουμε συναντήσει γραφτούς κι άγραφους κανόνες και θα συνεχίσουμε να τους συναντάμε για όσο ζούμε. Αυτοί οι κανόνες που σου καθορίζουν τι επιτρέπεται και τι όχι, αυτοί που αν τους σπάσεις, μετά τρέχα γύρευε! Ελάτε, ας το παραδεχτούμε! Όλοι έχουμε πάει σε μουσεία, είτε το θέλαμε είτε μας πήραν με το ζόρι πήγαμε φάγαμε στη μάπα όλα τα αρχαία και πάντα, με τα χέρια στην τσέπη. Μην αγγίξεις κανένα γυαλί! Μήπως κι ακουμπήσεις κανένα άγαλμα κι αρχίσουν οι συναγερμοί. Να, αυτά δεν μπορώ. Αν δεν το αγγίξω αυτό που ήρθα να δω, πώς θα το νιώσω; Πόση ώρα σκοπεύουμε να το κοιτάμε; Είναι σαν να μου λες να κάθομαι και να κοιτάω αυτόν που μ ’αρέσει χωρίς να κάνω βήμα. Το γνωστό «βλέπετε και μην αγγίζετε».

Έτσι, μεταξύ μας πάντα –κι ας ελπίσουμε να μη με διαβάσει ο ξεναγός του Ουγγρικού Κοινοβουλίου κι αν με διαβάζει να του πούμε ένα “Hi” και ένα “I’ m sorry”– εγώ ό, τι μου απαγόρευσε το έκανα. Ναι, το ομολογώ. Και φωτογραφίες αυτά που δεν έπρεπε έβγαλα και βίντεο όσα έλεγε και τις καρέκλες άγγιξα μέσα από τα προστατευτικά σχοινιά κι όλα αυτά τα «παρακαλώ μη» που μας τόνισε. Τι να κάνω η άμοιρη; Blame youthness!

Τώρα σειρά σας. Σας έχει τύχει να πάτε ποτέ σε κηδεία και να σας πιάσει το νευρικό; Το γέλιο, όχι κάτι άλλο. Πάσχα καιρό και συγκεκριμένα βράδυ Ανάστασης, να πρέπει να πεις το «Χριστός Ανέστη» κι ο παπάς να είναι πιο παράφωνος κι από αυτόν που δεν πέρασε στα auditions του Voice. Τι να έκανα; Γέλασα, το παραδέχομαι! Δεν ήμουν η μόνη όμως– ευτυχώς δηλαδή-!

Το πιο λάθος πράγμα τι πιο ακατάλληλη στιγμή. Ένα έξτρα αντικείμενο που ένας Θεός ξέρει πώς βρέθηκε εκεί. Πόσες φορές έχει τύχει να γυρίσετε σπίτι χαράματα και να περπατάτε σαν βρεγμένες γάτες για να μην ξυπνήσετε τους υπόλοιπους; Και για πείτε, πόσες από αυτές τις φορές σπάσατε, κλοτσήσατε ή πατήσατε κάτι που δεν το υπολογίσατε να βρίσκεται εκεί; Άπειρες; Μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω πώς συμβαίνει αυτό το πράγμα κάθε φορά. Δε φτάνει που περπατάς στις μύτες των ποδιών σου σαν καλικάντζαρος, θα βρεθεί και τυχαία το αγαπημένο κηροπήγιο της μάνας σου και θα το πάρεις μαζί σου κι αυτό και τη ζωή σου μαζί.

Είναι πολλά τα περιστατικά, δεν ξέρω από πού να το πιάσω κι από πού να το αφήσω! Για όσους συχνάζουν σε meetings για πείτε, σας έπιασε ποτέ κανείς στα πράσα να χασμουριέστε; Γιατί -και καλά- στα άγραφα αυτό δεν είναι πρέπον! Αλλά μωρέ ποιος δεν έχει βαρεθεί σε έστω κι ένα meeting! Αφού τα ίδια λένε κάθε φορά, από δέκα φορές την ίδια κουβέντα, οργανισμός είναι, κάπου θα κουραστεί και θα θέλει να πάρει μια βαθιά ανάσα. Και τι ανάσα, από αυτές που μετατρέπονται σε χασμουρητό κι ανοίγει το στόμα λες και θα βρυχηθεί ο βασιλιάς της ζούγκλας.

Αν με αφήσετε εδώ σας γράφω για τέτοια περιστατικά μέχρι αύριο! Τουλάχιστον ξέρω πολύ καλά πως δεν είμαι η μόνη παθούσα! Όλοι λίγο ή πολύ θα ταυτιστήκατε! Κανόνες αυτοί; Κόντρα εμείς! Έτσι δεν είναι; Άλλωστε ό, τι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή είναι μια γλυκιά παρατυπία!