Μετά το χωρισμό θέλεις να χαθείς όπου σε βγάλει

Κι εκεί που όλα είναι όμορφα και παραμυθένια, εκεί που περιμένεις να γραφτεί το happy end και του δικού σου βιβλίου, κάτι συμβαίνει. Κάπου κολλάει το χέρι και δε γυρίζει η σελίδα. Δεν προχώρησες ποτέ στον επίλογο με το ευτυχισμένο τέλος. Πάρθηκαν κάτι γρήγορες αποφάσεις του τύπου «ας το αφήσουμε καλύτερα», «δε πάει άλλο», «πιστεύω είναι καλύτερα να χωρίσουμε».

Κι αυτό ήταν. Αφού δε γύριζε η σελίδα, έκλεισε ολόκληρο το βιβλίο. Άγαρμπα, βιαστικά, με πόνο. Τι να πεις; «όχι δε θέλω;» «ας ξαναπροσπαθήσουμε»; Ό, τι κι αν πεις, ό, τι κι αν κάνεις αν ήρθε η ώρα να μπει η τελεία στην ιστορία σας, θα μπει, και δεn πρόκειται να γίνει κόμμα. Δε θα πάει παρακάτω. Εσείς όμως ναι. Εσείς θα πάτε παρακάτω. Απλά από χωριστούς δρόμους. Το μονοπάτι σας πλέον δε θα είναι κοινό. Θα χωρίσουν οι δρόμοι σας γιατί έτσι φαίνεται πως ήταν γραφτό.

The end λοιπόν.

Και τώρα τι κάνεις; Μαζεύεις ό, τι βρεις και προσπαθείς να επιστρέψεις στην προηγούμενη «μοναχική» -ας το πούμε- ζωή σου. Δε θέλεις όμως. Κάτι σε πιάνει μέσα σου και αρνείσαι να το αποδεχτείς. Λογικό. Θέλει χρόνο. Δεν είσαι έτοιμος να επιστρέψεις στην πραγματική ζωή. Θες λίγο ακόμη να το καθυστερήσεις. Θες για λίγο ακόμη να τρενάρεις την επιστροφή σου στην παλιά ζωή. Προσπαθείς όσο το δυνατόν περισσότερο να αποφύγεις τον μια κι έξω γυρισμό, έτσι ώστε να αργήσεις να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα που άφησες πίσω.

Ένα έντονο, μα όχι ιδιαίτερα συχνό ξέσπασμα λοιπόν μετά από έναν χωρισμό είναι τα ταξίδια. Εκδρομές κάπως κοντά αλλά μακριά απ’ την αλήθεια. Ταξίδια πολύωρα, με πλοία, λεωφορεία, τρένα κι αμάξια. Απ’ αυτά που θα σε καθυστερήσουν για ώρες. Που θα σε κάνουν να κολλήσεις στη γύρω σου κίνηση. Στο διπλανό αμάξι, στο απέραντο του ωκεανού, στις ράγες του διπλανού τρένου που κάπου επιστρέφει. Κάτι που θα έπρεπε να κάνεις κι εσύ μα αποφεύγεις. Ξεσπάς λοιπόν μ’ αυτόν τον τρόπο. Επιλέγεις να πας σε έναν προορισμό ο οποίος πολύ πιθανόν να σε κάνει να ξεχαστείς για λίγο από τη πραγματικότητα που βλέπεις να έρχεται με φόρα κατά πάνω σου.

Θες απεγνωσμένα να φύγεις από εκείνο το δωμάτιο που τόσο σε πνίγει. Δε σου αρκεί μια βόλτα στη γειτονιά, δε σε γεμίζει η διαδρομή από το σπίτι στο σουπερμάρκετ. Δε σου αρκεί ο δρόμος που χωρίζει το σπίτι σου από την αγαπημένη σου καφετέρια. Θες κι άλλο. Όλα σου είναι τόσο κοντά. Μα ένα βήμα σου μπορεί να σε πάει μια πολύωρη διαδρομή που θα σε σώσει από τις σκέψεις. Σήκω. Κάθισε στον υπολογιστή. Ψάξε και βρες το πρώτο εισιτήριο που θα σου βγάλει η οθόνη. Για όπου να ‘ναι όποτε να ‘ναι. Εισιτήριο μετ’ επιστροφής. Απλά φρόντισε αυτή η διαδρομή που επέλεξες να επιφέρει μόνο κάτι θετικό πίσω σε σένα. Να σε αδειάσει εντελώς και να σε ξαναγεμίσει με κάτι αισιόδοξο.

Υπάρχει όμως μια παγίδα. Μια παγίδα που πρέπει να αποφύγεις. Ίσως αυτή η πολύωρη διαδρομή που επίλεξες να σε προβληματίσει περισσότερο. Μπορεί να σε βάλει στη διαδικασία απολογισμού και να επικρατεί στο μυαλό σου χειρότερο μπάχαλο. Λένε πως για να απαλύνεις τον πόνο χρειάζεται χρόνος. Κι όντως έτσι είναι. Με τον καιρό, συνηθίζεις, με τον καιρό οι συνθήκες του παρόντος γίνονται αναμνήσεις. Καλές κακές, υποφερτές.

Κάθε είδος χωρισμού είναι δύσκολος. Πόσο μάλλον γι’ αυτόν που δεν τον επίλεξε κιόλας. Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτά τα ταξίδια, όση νοσταλγία κι αν σου προκαλέσουν, θα δεις πως τελικά όντως κάτι είχαν να σου προσφέρουν. Κάθε ταξίδι με οποιοδήποτε μέσο κι αν επιλέξεις να το κάνεις σίγουρα θα σε βγάλει σε άλλους κόσμους!

Άρπαξε την ευκαιρία λοιπόν! Εξερεύνησε τους! Περπάτησε τους, μάθε, μύρισε, άκου, δοκιμάσου. Κάνε την ανατροπή και δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ταξιδέψει, τόσο πνευματικά όσο και σωματικά. Να απασχολείς λοιπόν τον εαυτό σου με πράγματα καινούρια. Με πράγματα που θα σου χρειάζεται ώρα να τα ανακαλύψεις και να τα μάθεις. Στο κάτω-κάτω μπες σε αυτό το τρένο κι όπου θέλει ας σε βγάλει. Ίσως εκεί που θα φτάσεις εκεί να ανήκεις τελικά. Ένα όχι και τόσο συνηθισμένο ξέσπασμα μπορεί τελικά να βγει σε καλό.

Και ενώ εσύ τώρα κάθεσαι στον υπολογιστή και ψάχνεις με δυσκολία εισιτήρια –αφού τα δάκρυα του χωρισμού δε λένε να σταματήσουν-, ίσως η διαδρομή αυτή να σε οδηγεί κάπου. Κάπου συγκεκριμένα. Σε κάποιον συγκεκριμένο. Και να θυμάσαι πως ποτέ μα ποτέ δεν έχεις επιστρέψει ίδιος μετά από μια διαδρομή. Ακόμη και στο περίπτερο να πας πάντα κάτι θα φέρεις πίσω και κάτι θα αφήσεις εκεί. Εξ’ άλλου γι’ αυτό πας.

Ξέσπασε λοιπόν. Δοκίμασέ το. Είμαι σίγουρη πως κατά τη πολύωρη αυτή διαδρομή θα αφήσεις πολλά και θα φέρεις πίσω μαζί σου –και μέσα σου–  άλλα τόσα.