Μιλάνε μόνο για το παρελθόν όσοι δε γουστάρουν το παρόν τους

Κάπως μονόχνοτη κι αυτή η Παρασκευή. Χωρίς πολλά πολλά. Ούτε κούραση, ούτε υπερωρίες στη δουλειά αλλά ούτε γλέντια και ξενύχτια. Απλά πράγματα, καθημερινές υποχρεώσεις, λίγα τρεχάματα αλλά όχι όπως τότε. Δε βαριέσαι λες; Και παίρνεις το κινητό– όχι ότι δεν το κρατούσες τόσες ώρες- αλλά να, τώρα το αξιοποιείς έτσι ώστε να κανονίσεις κανένα καφεδάκι με την παρέα που χαθήκατε λίγο το τελευταίο διάστημα. Λέτε να βγείτε να τα πείτε, να κάνετε ένα life update που λένε και στα Λονδίνα. Και όντως έτσι γίνεται.

Latte ο ένας, χυμό ο άλλος, Freddo καπουτσίνο για τον τρίτο και τα νερά στη μέση. Και κάπου εδώ ξεκινάει το πολυπόθητο κους-κους. Αφού συζητήσαμε για όλους και για όλα έρχεται η ώρα να πιάσουμε τους εαυτούς μας. Η κρίσιμη αυτή στιγμή που πρέπει να απαντηθούν ερωτήματα του τύπου «με τι ασχολείσαι τώρα» «πόσο δουλεύεις;» «παίζει κανένα αίσθημα;» «ο μισθός καλός;». Εκείνη ακριβώς την στιγμή περνάει από μπροστά μας όλη μας η ζωή –όση ζήσαμε μέχρι τώρα δηλαδή- οι δουλειές που κάναμε, οι εξετάσεις που δώσαμε, οι μετακομίσεις, οι βόλτες, οι έρωτες! Τα πάντα όλα και κάπως νοσταλγούμε.

Σε αυτές τις περιπτώσεις κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν. Αναπολούμε όλα όσα ζήσαμε πιο παλιά, δύσκολα-εύκολα, τα πάντα. Μιλάμε για αυτά στην αρχή με μια νοσταλγία, αλλά το κάνουμε γιατί συγκριτικά, το τότε μας ήταν πολύ καλύτερο από το σήμερα. Ξεκινάμε να λέμε «και τι δεν κάναμε τότε που…» και για το τώρα δεν κάνουμε καν σχόλιο. Γιατί το τώρα μας, μάς φαντάζει λίγο, μπροστά σε όλα εκείνα που κάναμε κάποτε. Γι’ αυτό και βάζουμε τους εαυτούς μας στη διαδικασία να προμοτάρουμε και να καυχιόμαστε για εκείνες τις περιόδους της ζωής μας που καμία σχέση δεν έχουν με το τώρα.

«Εγώ τότε που ήμουν με το Χριστινάκι- βρε το Χριστινάκι, τι να κάνει κι αυτή η ψυχή τώρα…» και συνεχίζεις με αυτή σου την επιτυχία να λες με ενθουσιασμό και καμάρι «θυμάστε που είμασταν το ζευγάρι της χρονιάς; Και στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο, όλοι για μας μιλούσαν, χρυσό παιδί το Χριστινάκι». Μα κάπως άδοξα έληξε αυτή η πολυσυζητημένη σχέση και για να μη φανεί πως τώρα Χριστινάκι γιοκ, αναβίωσες και έριξες στο τραπέζι αυτή την περίοδο της ζωής σου έτσι ώστε να μην απαντήσεις στο αν τρέχει κάτι αυτή την περίοδο.

Ο ίδιος ακριβώς σκελετός χρησιμοποιείται και για το σενάριο της δουλειάς. Τώρα μπορεί να εργαζόμαστε μόνο μερικές ώρες, ο μισθός να είναι χαμηλός αλλά να κουραζόμαστε εξίσου με παλιά. Για να μην παρεξηγηθεί όμως αυτή μας η στάση ξεκινάμε με τα «αλλά κάποτε και τι δεν κάναμε σωστά; Δουλεύαμε το πρωί στην καφετέρια, το απόγευμα πηγαίναμε πανεπιστήμιο και το βράδυ υποδοχή στο κλαμπ» κι όντως, τότε αυτό κάναμε, δε βάζαμε το ποπουδάκι μας κάτω κι αυτό δε μας χάλαγε. Είμασταν συνεχώς στο πόδι αλλά μας άρεσε. Τώρα όμως; Τι να πεις για το τώρα; Δε σου φαίνεται και τόσο ενδιαφέρον επομένως κρίνεις πως ούτε στους άλλους θα φανεί και γ’ αυτό καυχιόμαστε για τα του παρελθόντος.

Η ζωή μας αποτελείται από διάφορες περιόδους, με ups and downs, με τα καλά τα κακά και τα υπέροχα. Μπορεί αυτή την περίοδο να έτυχε να σκουριάσανε οι μηχανές μας, να μπαίνουμε πολύ συχνότερα σε λειτουργία πτήσης, μα θεωρούμε κάπως ντροπή το να πούμε την αλήθεια για το τώρα μας. Φοβόμαστε πως «δε ζούμε και τίποτα αξιόλογο», κάναμε τη φράση «περασμένα μεγαλεία» καραμέλα, μόνο και μόνο για να ρίξουμε άλλοθι το γεγονός ότι το τώρα μας είναι πολύ λίγο μπροστά στο τότε. Γι’ αυτό \αναβιώνουμε εκείνες τις στιγμές του παρελθόντος, που τόσο σχεσιακά όσο και προσωπικά είμασταν στα φόρτε μας!

Καυχίομαστε για το παρελθόν μας με διδαχές του «εγώ τότε και τι δεν έκανα» για να καλύψουμε το κενό που -μπορεί να- ζούμε τώρα. Διατυμπανίζουμε στους γύρω μας, όσα έχουμε ζήσει με μια νοσταλγία γιατί όντως ανήκουν στο παρελθόν αλλά παράλληλα θέλουμε να βγάλουμε προς τα έξω εκείνη την παλιά εικόνα του τότε εαυτού μας. Του ακούραστου, του ενεργητικού, αυτού που μπορούσε να κουμαντάρει τα πάντα! Και δουλειά και σχέση και προσωπική ζωή. Μια ζωή μέσα σε ένα κουτάκι, όμορφη και συγυρισμένη. Κι όλα αυτά, μόνο και μόνο για να μην πούμε την πραγματική αλήθεια μήπως και μας γίνει ταμπέλα, «τώρα φίλε εγώ, τίποτα». Αυτή είναι η αλήθεια βασικά, μα δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σταματήσει τη φράση εκεί.