«Έλα τώρα, δεν μπορείς να μού κρυφτείς, σε ξέρω.»
«Δε θέλω να σού κρυφτώ. Αλλιώς δε θα έπαιρνες χαμπάρι.»
Συνήθως 100% ο εαυτός μας είμαστε μοναχά με τους ανθρώπους που νιώθουμε πολύ δικούς μας. Αυτούς που ξέρουμε πως δε θα ντραπούμε αν μάς δουν και με την τσίμπλα στο μάτι, να χτυπιόμαστε στα πατώματα ή να κλαίμε επειδή τελικά εκείνοι οι δύο κατέληξαν μαζί στην ερωτική κομεντί που βλέπαμε χθες το βράδυ. Αυτό τον εαυτό μας τον 100% αληθινό τόν βλέπουν συνήθως οι γονείς μας ή οι φίλοι μας, λόγω του δεσμού που έχουμε μαζί τους που μάς επιτρέπει αβίαστα να είμαστε, να εκφραζόμαστε και να πράττουμε μπροστά τους όπως μάς έρθει. Όμως, πάντα υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Με το ταίρι μας πολλές φορές παθαίνουμε αυτό ακριβώς που παθαίνουμε τελικά και με τους γονείς μας. Όπου, ναι μεν είμαστε ο εαυτός μας, αλλά δεν είμαστε κι ακριβώς. Αυτό συμβαίνει γιατί νιώθουμε το βάρος διατήρησης των σχέσεων, θέλοντας να μη χάσουμε τα όρια γιατί σε κάποιες περιπτώσεις, όντως υπάρχουν.
Αυτό, όταν συμβαίνει στα πλαίσια του έρωτα αλλάζει και φτιάχνει μια αρχή. Είναι η αρχή της αποδέσμευσης από τον συντηρητικό εαυτό μας που ενώ θέλει να δείξει το πραγματικό του εγώ, κάπου λέει «ώπα, δεν είναι ώρα ακόμη», γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς θα πάρει ο άλλος αυτή σου την πράξη. Μα όταν νιώσεις άνετα με το ταίρι σου κι αφεθείς, θα δεις πως δε χρειάζεται πια να πουλήσεις τον σωστό και πράο εαυτό σου. Μπορείς να φιγουράρεις άνετα το πραγματικό εγώ σου, εκεί που αφαιρείς το προσωπείο που δείχνεις στον έξω κόσμο κι εξωτερικεύεις το μέσα σου όπως πραγματικά νιώθει και αισθάνεται.
Συνήθως, σε αυτούς που δε μάς ξέρουν ή δε θέλουμε να μάς μάθουν κιόλας, μοστράρουμε έναν άλλον εαυτό, ένα εγώ κάπως φτιαχτό για την περίσταση. Μα όταν αυτή η περίσταση τερματιστεί και πας σπίτι στο άνθρωπό σου, είναι μαγικό να νιώθεις ότι λύνεσαι, ότι αφήνεσαι και παρουσιάζεται γυμνός από τα πάντα σ’ αυτόν. Χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη για το τι μπορεί να πει ή να πιστέψει αν σε δει όπως πραγματικά είσαι.
Και δεν είναι ότι υποκρινόσουν τόσο καιρό ή ότι πούλησες κάτι που δεν είσαι μόνο και μόνο για να κερδίσεις εκείνον τον άνθρωπο. Είναι που σταματάει η προσωπική ενοχή που έχουμε για τις διδαχές του «δεν είμαι αρκετός». Κι όμως, όπως και να είσαι, πάντα για το ταίρι σου θα είσαι αρκετός. Δε χρειάζονται φτιασίδια και λάμψεις στην προσωπικότητα για να ξέρει καλά τι αντικρίζει. Δεν υπάρχει λόγος να λες αλλιώς αυτά που θες να πεις για να γίνεις αρεστός. Απενοχοποιείσαι από όλα αυτά τα κλισέ του να δείξεις το καλό σου πρόσωπο, μην τυχόν και κάνεις καμιά γκάφα. Παίρνεις ανάσα γιατί σού δίνει πνοή.
Κι όταν βρεθεί ο άνθρωπος που δε θα θέλεις να τού κρυφτείς θα το καταλάβεις. Γιατί σ’ αυτούς τους έρωτες δε χρησιμοποιείς φίλτρα για να κρύψεις τους μαύρους κύκλους ή την ακμή σου. Δε φοράς μονάχα τα καλά σου για να δείχνεις σινιέ και δε χαμογελάς συνεχώς για να κρύψεις τον πόνο σου. Στον πραγματικό έρωτα, τον ειλικρινή, πάντα θα βρίσκει μια χαραμάδα η ειλικρίνεια και η καθαρότητα, και θα ‘ναι αυτές που θα σε κάνουν να μη θέλεις να παίζεις κρυφτούλια για το ποιος πραγματικά είσαι. Θα τρως το μπέργκερ με το χέρι κι όχι με μαχαιροπίρουνο, γιατί μόνο έτσι αξίζει να φάει κανείς ένα μπέργκερ. Και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το είσαι με κάποιον που ξέρει και εκτιμάει το πώς τρώγεται το μπέργκερ, να τα λέμε κι αυτά.
Συντάκτης: Τζένη Άστρα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
