Οι μεγάλες απολαύσεις τελειώνουν πάντα μ' έναν ήχο

Ποια ήταν η τελευταία σου απόλαυση; Τι ήταν αυτό που ένιωσες και σου έχει μείνει καρφωμένο στο μυαλό; Τι θα ήθελε η ψυχή σου ν’ απολαύσει ξανά εδώ και τώρα και τι ήχο θα έβγαζες μετά απ’ αυτή την απόλαυση;

Αν δεν το έχετε προσέξει, όλες οι απολαύσεις τελειώνουν πάντα –και το τονίζω, πάντα- με έναν ήχο. Αν το καλοσκεφτείτε, όλα αυτά που απολαμβάνουμε τα θεοποιούμε στο τέλος με έναν κλασικό χαρακτηριστικό ήχο. Σε αυτό το πεντανόστιμο πιάτο φαΐ, στην τελετή αποφοίτησης,  σ’ αυτό το ατελείωτο πάρτι γενεθλίων, σ’ εκείνο το πολύ καυτό κρεβάτι. Σε όλα, μα όλα αυτά τα γεγονότα, αφήνεις πριν το τέλος τους μια κραυγή, έναν ήχο, που σηματοδοτεί το πόσο απήλαυσες αυτό που μόλις συνέβη.

Ακόμη και στην προσγείωση ενός αεροπλάνου, όταν φτάνεις σε έναν προορισμό, θα βγει από μέσα σου μια κραυγή – κι ας μην ακουστεί δυνατά-, στο γήπεδο, δίπλα της σε κάθε αγώνα, είτε κερδισμένο είτε όχι πάλι θα βγάλεις για αυτή την ομάδα, μια κραυγή κι εσύ και άλλες χιλιάδες οπαδοί κι αυτή θ’ ακουστεί σίγουρα, κι έτσι σηματοδοτείται το τέλος ενός θαυμάσιου γεγονότος. Όπως και μιας παράστασης που είναι έτοιμη να ρίξει αυλαία, εσύ που τη χάρηκες με όλη σου την ψυχή θα βγάλεις μια κραυγή κι ένας ήχος θα ακουστεί, που θα αντιπροσωπεύει στο έπακρον όλα όσα ένιωσες χωρίς να πεις την παραμικρή κουβέντα.

Όλα τα παραπάνω γεγονότα -και σε χιλιάδες ακόμη που πρόκειται ν’ απολαύσεις-, πολλές φορές τ’ απολαμβάνεις σε τέτοιο βαθμό που αυθόρμητα σου βγαίνουν κραυγές κι ήχοι απόλαυσης κι όλες αυθόρμητα. Καμιά κραυγή και κανένας ήχος δεν είναι επιτηδευμένος μετά από κάτι που γούσταρε τρελά –ή και όχι- η ψυχή σου και το κορμί σου.

Αν δούμε κάθε περίπτωση μεμονωμένη, τότε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων θα ταυτιστεί με το πώς αντιδράει ασυναίσθητα ο οργανισμός τους, με το που αισθάνονται να τους συμβαίνει κάτι απολαυστικό. Φανταστείτε ένα γλυκό ή ένα φαγητό που θα θέλατε αυτή τη στιγμή να το είχατε μπροστά σας, αυτό το κάτι που είχατε πολύ καιρό να το γευτείτε. Φανταστείτε το πρώτο κομμάτι αυτής της απολαυστικής μπουκιάς να προσγειώνεται αργά στον ουρανίσκο σας, και μετά; Μουγκρητό έτσι; Αυτό το «μμμμμ» που κάνουμε όλοι πάντα με κλειστά μάτια όταν καταλαβαίνουμε ότι μια έκρηξη απολαυστικής, γευστικής ηδονής γέμισε το στόμα μας.

Τώρα που έχετε ανοίξει τα μάτια, πηγαίνετε με το νου σας στη τελευταία φορά που βάλατε φωτιά σ’ εκείνο το δωμάτιο μαζί με το άλλο σας μισό. Εκεί που είχατε γίνει ξανά ένα. Κλείστε τα μάτια λοιπόν, πάρτε μια βαθιά ανάσα, και θα έρθει ο αναστεναγμός αυτόματα με την εικόνα που δημιουργήσατε στο μυαλό σας από τις κραυγές των δύο σας εκείνο το βράδυ.

Κάθε απόλαυση, κάθε κορύφωση, κάθε τέλος που ήρθε μαζί με κάθαρση και χειροκρότημα, κάθε μεγάλη και γνήσια επιβράβευση, κάθε σημαντική μας στιγμή απόλαυσης ήρθε κι μ’ έναν ήχο μαζί, για να υπογράψει τη μεγαλειότητά της. Και πριν βάλω μια τελευταία τελεία, θέλω να σας πω πως όλοι μας, όπως κι αν ζούμε ό, τι αγαπάμε, ό, τι κι αν απολαμβάνουμε θα έχουμε πάντα κάτι κοινό. Μια απόλαυση που μπορεί να κράτησε μόνο είκοσι δεύτερα, αλλά ήταν η απόλαυση του ερχομού μας στη ζωή. Κι ας ήταν κλάμα, κι ας ήταν αυτός ο ήχος κάπως παράξενος και πρωτόγνωρος, ήταν ο ήχος μας, ήταν η παγκόσμια κοινή κραυγή μας. Γιατί όλες οι απολαύσεις τελειώνουν πάντα με έναν ήχο.

Ή μήπως αρχίζουν κιόλας;