Όλο και λιγότερος ο έρωτας

Η αρχή μιας σχέσης χρωματίζεται σε τόνους ροζοκόκκινους, όταν ακόμα όλα μοιάζουν ιδανικά. Είναι εκεί που μαθαίνεις τον άλλον και καθετί δικό του φαίνεται εξαιρετικά γοητευτικό κι ενδιαφέρον. Ανυπομονείς για την επόμενή σας συνάντηση, για την καλημέρα και την καληνύχτα, για το πρώτο «έρωτά μου» κι όλα τα συναφή μηνύματα. Μετά, δεν μπορείς χωρίς να τον φιλάς, να τον μυρίζεις, να τον ακουμπάς. Αδημονείς για μια επαναληπτική βραδιά πάθους με εσάς τους δύο πρωταγωνιστές. Δεν τον χορταίνεις τον άνθρωπό σου κι αντίστοιχα δε σε χορταίνει ούτε αυτός. Έτσι πάει…

Ακούγεται ονειρικό, ε; Πόσο ωραία ηχούν στα αφτιά σου όλα αυτά, και πόσο γνώριμα. Σίγουρα έχεις αισθανθεί ανάλογα για κάποιον, μα επίσης σίγουρα δε σου πέρασε τότε απ’ το μυαλό ότι αν γύριζες  το συννεφάκι σας ανάποδα, ίσως να έβρισκες και την ημερομηνία λήξης.

Κι αντίστροφα ο χρόνος μετράει, λοιπόν. Όλο και λιγότερες οι μεταξύ σας έξοδοι, όλο και λιγότερη επικοινωνία, κι όσο για σεξ; Ούτε λόγος! «Έχω πονοκέφαλο/είχα ζόρικη μέρα στη δουλειά/ξυπνάω νωρίς». Μαλακίες. Με το ζόρι ανέχεσαι την αγκαλιά του, με το ζόρι κοιμάσαι δίπλα του, και μπορεί να σου τη σπάει και που ανασαίνει, ξέρω ‘γώ;

Και φτάνει αργά και βασανιστικά αυτό το ξημέρωμα. Ανοίγεις το βλέφαρο, κοιτάζεις εκείνον τον ίδιο άνθρωπο να κοιμάται δίπλα σου και δε σκας πλέον το χαμόγελο της ευτυχίας. Τον κοιτάζεις και δυσανασχετείς, με αργές κινήσεις γυρνάς απ’ την άλλη, μην τυχόν και τον ξυπνήσεις, ενώ παρακαλάς να σε πάρει –ξανά– για λίγο ακόμη ο ύπνος. Κι αν δε σε πάρει, ξέρεις εσύ, θα προσποιηθείς. Αχ, Ωραία κοιμωμένη μου.

Το ένιωθες. Αυτό ήταν. Σου τελείωσε. Εδώ και καιρό, τον ερωτευόσουν όλο και λιγότερο. Ό,τι λάτρευες και ξεχώριζες σε αυτόν, τώρα σου σπάει τα νεύρα σε σημείο αηδίας. Πώς αλλάζουν έτσι τα συναισθήματα; Απ’ τη μια μέρα στην άλλη σου τελειώνει ο έρωτας; Τι προέκυψε στο μεταξύ που δεν το πήρες χαμπάρι;

Δεν υπάρχει ρήμα «ξε-αγαπώ», να τα ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα εξαρχής. Ο έρωτας φθείρεται με το πέρασμα του χρόνου, αν δεν του δίνεις μια στο τόσο καμία τζούρα αναζωογόνησης και τον αφήνεις να πήζει στη ρουτίνα, χωρίς να το καταλάβεις μια μέρα όλα σου τελειώνουν –υποτίθεται– ξαφνικά.

Δεν είναι παράξενο, ούτε πρωτόγνωρο. Έρωτας είναι και κάνει τον κύκλο του. Και σου περνάνε κι οι χαρές κι οι πεταλούδες στο στομάχι ανοίγουν φτερά για αλλού ή σου κάθονται στον λαιμό και σου φέρνουν αναγούλα. Και τον άλλον, αντί να τον ερωτεύεσαι παράφορα μέρα με τη μέρα, τον ερωτεύεσαι όλο και λιγότερο. Σε εκνευρίζει ο τρόπος που κάθεται, ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που βγάζει τον σκασμό, ο τρόπος που τρώει. Σε ξενερώνει η συμπεριφορά του, το πώς σε αγγίζει, το πώς κάνετε έρωτα. Το χαμόγελό του σου περνά αδιάφορο, το βλέμμα του αδιαπέραστο. Κανένα φτερούγισμα, καμιά πεταλουδίτσα.

Έτσι τελειώνουν κάποιες σχέσεις και πρέπει να το αποδεχτούμε. Δεν υπάρχει ρήμα «ξε-αγαπώ», ναι, άλλα άμα του άλλου αρχίζει και του φθείρεται η αγάπη, πρέπει –αναγκαστικά– να το δεχτείς. Γιατί κι αυτού του άμοιρου, δεν του τελείωσε μπαμ και κάτω, υπήρχαν τα σημάδια, απλά εμείς δε θέλαμε να τα δούμε.

Μπορεί και να τα βλέπαμε, βέβαια, αλλά του τύπου «περάστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Υποσυνείδητα αφήνεις τον εαυτό σου να αγνοεί όσα θα ‘πρεπε να βλέπει κατάματα. Παιχνίδια της φύσης, τι να λέμε τώρα;. Η ουσία είναι μία, απέφευγες τον άλλον γιατί το παραμυθάκι σας έφτασε στην τελευταία σελίδα κι εσείς απλά τόσο καιρό ανοιγοκλείνατε το οπισθόφυλλο. Ε, ας το κλείνατε το ρημάδι μια κι έξω.

Τα παραδώσατε τα όπλα, αλλά δεν εγκαταλείψατε τον πόλεμο. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει, όμως. Τι τον βασανίζεις τον άλλον; Κρίμα δεν είναι να ζει σε μια παραίσθηση;

Γι’ αυτό να τον προϊδεάζετε και λίγο τον άλλον. Να του τον κρούετε τον κώδωνα κινδύνου. Να ξέρει κι αυτός τι σας γίνεται. Ίσως, λέω, ίσως, να σώσετε κάπως την κατάσταση. Ίσως κάνει κι αυτός την προσπάθειά του να σας ξυπνήσει κάνα συναίσθημα ξανά. Κι αν τίποτα δεν πετύχει, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι παρόλο που τον ερωτευόσουν όλο και λιγότερο τον εσύ προσπάθησες να ανάψεις κάπως κάτι ξεχασμένες σπίθες. Ίσως με πέτρες, κάποια παλαιολιθική εποχή. Μα προσπάθησες.