Πάθος τόσο απόλυτο που κατέληξε ανυπόφορο

Να, κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα σωστά; Υπήρχαν κάτω τα δεδομένα, ή δίπλα ή και μπροστά στα μάτια σου. Δεν τα έβλεπες όμως. Δεν τα έβλεπες γιατί τότε δεν είχαν και σημασία, ή καλύτερα δεν πίστευες ότι είχαν σημασία. Κι όμως αυτά τα δεδομένα που περνούσαν από μπροστά σου σαν βιαστικές ψυχές στο αεροδρόμιο δεν έτυχαν της ματιάς σου. Εσύ γύρναγες την πλάτη για να φύγεις όταν αυτά σταματούσαν για μια ανάσα στον διάδρομό σου. Κάποια στιγμή φρέναραν απότομα, δεν το περίμενες, φρέναραν για τα καλά με φόρα μπροστά σου. Σταμάτησαν και με ορθό –σχεδόν – ανάστημα άρχισαν δειλά δειλά να εκφράζονται για πάρτη σου. Σου άρεσε.

Αχ κι εσύ που τελικά παραδόθηκες άνευ όρων, πού να ‘ξερες. Πού να ‘ξερες πως όταν ανταποκρινόσουν θα βαφτιζόσουν ταυτόχρονα και δεδομένος. Δεν το επιδίωξες το ξέρω, εσύ μια χαρά το διαχειριζόσουν. Εξάλλου τόσα είχες περάσει που σου ήταν πλέον σίγουρο το πως θα ήξερες πώς να φερθείς απέναντι στο κάθε νέο περιστατικό που θα ερχόταν στη ζωή σου. Έδειξες το ενδιαφέρον σου κι η αντίδρασή σου ήταν θετική τις περισσότερες φορές, δεν πίεζες δεν απαιτούσες, έτσι νόμιζες. Ο χαρακτήρας που ξεχώριζε στο πλήθος. Τα μάτια που έλαμπαν στο σκοτάδι. Το χαμόγελο που ζέσταινε ψυχές. Όλα τόσο τέλεια, που κατέληξαν ανυπόφορα.

Βλέπεις, καμιά φορά τέτοιοι άνθρωποι πληρώνουν το νόμισμα. Αυτοί που και χωρίς να στο πουν, θα ήταν εκεί για σένα, μα φρόντιζαν με κάθε μέσο να σου δείχνουν αυτή τους την επιλογή. Και το τέλειο, το απόλυτο δόσιμο, σε κάνει να υποφέρεις. Κι αν είχες κάτι να πεις, κάτι να γράψεις, τι θα έλεγες αλήθεια για τα δεδομένα που κάποτε ίσως και να ήτανε ζητούμενα; Είτε ανήκουμε σ’ αυτά τώρα, είτε όχι, σίγουρα υπήρξαμε έστω και μια φορά στη ζωή μας. Γιατί όμως;

Κι ας ήταν έρωτας, άπαξ και γεννηθεί το δεδομένο τελείωσε. Μια λειτουργεί, μια όχι. Μια σε θυμούνται μια σε ξεχνάνε κι εσύ τρέφεσαι από αυτό το αλισβερίσι. Βολέψου τώρα στη μοναξιά του καναπέ σου ή του κρεβατιού σου. Βολέψου στη μοναξιά του μυαλού σου και χειροκρότησε τον εαυτό σου, που τόσο πολύ θέλησε να δώσει ό, τι έχει και ξέχασε πως δε γίνονται επιστροφές και συζήτηση κομμένη.

Τολμήσαμε άραγε και ποτέ να δώσουμε χωρίς να μας νοιάζει;  Να μην ενδιαφερόμαστε για τα και καλά μοιραία, που τίποτα δεν είχαν να δώσουν πέρα από μια λάμψη πριν χαθούν;  Τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα, τον ώμο ή την αγκαλιά, το κρεβάτι, το φιλί, τη ριμάδα την ψυχή, τη δώσαμε ποτέ χωρίς να το σκεφτούμε; Κι ίσως τελικά, απολύτως σημασία να μην έχει, όχι γιατί είμαστε αναίσθητοι, μα γιατί επιτέλους καταλάβαμε τι πάει να πει δεδομένο. Δεν είναι τόσο εύκολο άλλωστε, να ψάξεις να βρεις γιατί αυτή η λέξη που τόσο εύκολα χρησιμοποιούμε, δεν έχουμε στ’ αλήθεια ιδέα τι σημαίνει. Μείναμε στο «νομίζω» και πια έγινε ένα με τον εαυτό μας. Δεδομένο κι αυτό, όπως κι όλα τ’ άλλα .

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!