Πίτσα-μπίρα: το πιο καυτό δίδυμο!

Φαγητό ίσον επιβίωση. Καλό φαγητό ίσον ωραία επιβίωση. Λαχταριστό φαγητό και συγκεκριμένα πίτσα μαζί με μια, άντε, τρεις, μπιρίτσες ίσον οργασμική ευχαρίστηση. Επιτρέψτε μου αρχικά να ζητήσω συγγνώμη απ’ αυτό το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού που δεν τρώει πίτσα και δεν πίνει μπίρα, αλλά οι συγκεκριμένες γραμμές είναι αφιερωμένες σε αυτούς που ξέρουν να απολαμβάνουν το ερωτικό αυτό δίδυμο.

Πίτσα-μπίρα, λοιπόν! Αφιέρωμα στην απόλυτη βρομιά σε συνδυασμό με το απόλυτο ποτό. Οπότε με αυτό το 2% και με τους διαιτολόγους θα τα πούμε σε ένα επόμενο άρθρο. Εσείς οι υπόλοιποι, παραγγείλατε ή ακόμη; Πόσο να περιμένω;

Σίγουρα όχι μέχρι το επόμενο ματς. Γιατί η στρογγυλή θεά –ναι, για την μπάλα λέω– φαίνεται να βρίσκει σιγά-σιγά τον αντικαταστάτη της, μιας κι η πίτσα ούτε σε πικραίνει, ούτε γκολ χάνει, ούτε το ρημάδι το στοίχημα σου καίει. Είναι πάντα αυτό που περιμένεις κι ακόμη καλύτερη. Σπάνια θα σε απογοητεύσει, αφού ακόμα κι η κακή είναι, πραγματικά, καλή!

Καταρχάς, την πίτσα τη φτιάχνεις όπως εσύ γουστάρεις. Θες να ‘ναι καυτερή, θα ‘ναι. Θες να ‘ναι απλή, θα ‘ναι. Όπως και να την παραγγείλεις, ό,τι υλικό και να βάλεις πάνω, το αποτέλεσμα είναι ένα: Σκέτη απόλαυση. Είμαι σίγουρη πως αυτοί που συνεχίζετε να διαβάζετε μέχρι εδώ είστε απ’ αυτούς που με το που βάλουν την πρώτη μπουκιά στο στόμα τους κάνουν λες και τελείωσαν απ’ το καλύτερο σεξ της ζωής τους.

Καλός ανταγωνιστής το σεξάκι, δε λέω, αλλά η πίτσα, ρε παιδί μου, δε σε απογοητεύει, πώς να το κάνουμε! Θα την περιμένεις να ‘ρθει πώς και πώς, θα την ευχαριστηθείς μέχρι σκασμού και το κυριότερο; Δεν παίζει να σ’ αφήσει ποτέ ανικανοποίητο ή μόνο με την όρεξη. Sorry κιόλας.

Θα τη φας την κολασμένη, σε ό,τι σχήμα κι αν έρθει, ό,τι ώρα κι αν είναι, όπως κι αν λέγεται. Θα τη φας όρθιος στα βιαστικά, θα τη φας κι αραχτός στον καναπέ. Να, στη Ρώμη, ας πούμε, θα πας στην πιάτσα Ναβόνα, θα βρεις –από πριν εννοείται, γιατί των φρονίμων τα παιδιά ξέρετε τι κάνουν– το καλύτερο ιταλικό εστιατόριο, θα καθίσεις και θα παραγγείλεις αρχικά μια σαλάτα -μη μας πουν κι άξεστους ή πειναλέους. Να δείξουμε ότι ξέρουμε από πρώτα πιάτα κι ορεκτικά, αλλά κυρίως ότι τρώμε κι υγιεινά -τρομάρα μας! Κι αφού ξεμπερδέψεις με τις πρασινάδες, έρχεται η πολυπόθητη αυτή στιγμή, η ώρα που παραγγέλνεις την αυθεντική, τη μία και μοναδική ιταλική ολοστρόγγυλη πίτσα. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα μου τρέξουν τα σάλια στο πληκτρολόγιο, και μετά ποιος το τελειώνει το αρθράκι.

Εκεί, που λέτε, στη Ναβόνα, θα τη φάμε την πίτσα μας ωραία και κυριλάτα. Πάντα κομψά κι εκλεπτυσμένα. Μα σαν γυρίσουμε στα πάτρια εδάφη, ό,τι ώρα και να ‘ναι –κατά προτίμηση ξημέρωμα, μετά από ξενύχτι– θα την καταβροχθίσουμε στο πόδι, σαν γουρούνια, και θα τη γυμνάσουμε τη γλώσσα παλεύοντας να μη μας πέσει κανένα υλικό. Θα φτάνει το χέρι στον Θεό, γιατί αυτό το τυρί δε λέει να τελειώσει με τίποτα, κι απ’ την απέναντι γωνιά θα μας βλέπει το γκομενάκι και θα λιγουρεύεται… το κομμάτι -για μας δεν ξέρω.

Αυτή η μαγεία, λοιπόν, τρώγεται κι απολαμβάνεται, εξίσου, ζεστή και κρύα. Την τρως και μόνος, την τρως και με παρέα. Όσο, όμως, κι αν η ίδια αποτελεί μια ολοκληρωμένη πρόταση και δε χρειάζεται κανένα απολύτως συνοδευτικό, δεν πάει κάτω αν δεν έχει δίπλα της και μια κανάτα κρύα –τσακρί που λέμε κι εδώ στην Κύπρο– μπίρα! Αυτή κι αν δε σε απογοητεύει ποτέ. Ξανθιά ή μελαχρινή πάντα θα θέλεις να σε περιμένει στο σπίτι. Η ουσία είναι μία: Να ‘ναι δροσερή κι ατέλειωτη! Όσο πιο μεγάλο το ποτήρι, τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση, η χαλάρωση, η ευτυχία.

Μπίρα και πίτσα, λοιπόν. Μπουκιά και συχώριο ή, μήπως συγ-όργιο; Το απόλυτο δίδυμο, το πιο καυτό ζεύγος, η καρμική σχέση κι ο συνδυασμός που δε θα σε προδώσει ποτέ. Σε χαρές και λύπες, μοναξιές και βραδιές με φίλους, απογοητεύσεις κι εναλλακτικές ρομαντζάδες, γιατί κι ο έρωτας περνά απ’ το στομάχι, πόσο μάλλον όταν αυτό που τρως είναι από μόνο του καψούρα.

Αν δεν το ‘χεις δοκιμάσει, μην αμαρτάνεις άλλο. Αυτή η εξάδα μπίρας στο ψυγείο δεν κατεβαίνει ξεροσφύρι. Παράγγειλε αυτή την πίτσα όπως γουστάρεις. Άντε, βάλε κι ανανά, αν τον τραβά η ψυχή σου, κι ας σε πουν οι υπόλοιποι ανώμαλο. Πες τους είναι εποχιακό!

Εγώ σας αφήνω, μου χτυπάει το delivery boy. Άντε βρε, καλή όρεξη και καλό μας σουκού!