Πώς γίνεται να θέλεις κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ;

Ο τρόπος ζωής μας αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, μερικά πράγματα παραμένουν ίδια, μα κάποια άλλα επηρεάζονται κι αλλάζουν κι αυτά ανάλογα με τις εποχές και τις επιρροές που φέρει η κάθε μια. Ο έρωτας είναι ένα κομμάτι το οποίο δε μένει ανεπηρέαστο στο πέρασμα των χρόνων. Αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο 100 χρονών, έναν 50 κι έναν 20, θα σου πουν τρεις εντελώς διαφορετικές ιστορίες για το πώς γνώρισαν τον έρωτά τους.

Όσο πιο πίσω ταξιδεύουμε στον χρόνοι, οι περισσότεροι έρωτες -που μπορεί να μην ήταν κι έρωτες,-  γίνονταν με προξενιό ή αν κάποιοι ήταν πολύ ερωτευμένοι κι έπαιρναν το ρίσκο, κλέβονταν και ζούσαν την απόλυτη περιπέτεια. Χρόνια αργότερα, που άλλαξε κατά πολύ ο τρόπος ζωής μας, οι σχέσεις γίνονταν μέσα από κοινές παρέες κι εξόδους σε μπαράκια ή σε σπίτια φίλων· το flirt κατά πρόσωπο ήταν κάτι που έδινε κι έπαιρνε τότε. Αν σου άρεσε ατομάκι δεν υπήρχε το «θα το βρω μετά στο fb και θα στείλω». Ήταν ατάκα κι επί τόπου κίνηση. Δεν είχε μετά, γιατί δεν ήξερες αν θα ξαναπετύχεις εκείνο το άτομο εκεί. Ήξερες πως δε θα το έβρισκες πουθενά αλλού, ούτε για να στείλεις μήνυμα ούτε για να κανονίσετε καφεδάκι. Τότε στόχευες, έπινες μια γουλιά ποτό και πήγαινες να παίξεις το τελευταίο σου χαρτί. Και κάπως έτσι ξεκινούσαν οι έρωτες που κατέληξαν σήμερα σε γάμο, σε σοβαρές σχέσεις, με παιδιά, χωρίς παιδιά, με μια ζωή γεμάτη.

Και σιγά σιγά φτάνουμε στο σήμερα, που ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες του να ερωτευτείς με τους πιο πάνω τρόπους. Στη ζυγαριά του έρωτα πλέον η βαρύτητα πέφτει προς την τεχνολογία. Δεν πλησιάζεις άνθρωπο πλέον, αντ’ αυτού παίρνεις στα χέρια το κινητό. Δε μιλάς πλέον κατά πρόσωπο, στέλνεις μήνυμα και κατ’ αυτόν τον τρόπο, τον πιο ψυχρά τεχνολογικό, γεννιούνται τα φλερτ κι οι έρωτες της εποχής μας. Μέσα από μια οθόνη, γύρω από χιλιάδες μηνύματα που ανταλλάσσονται κάθε μέρα.

Μπορείς να ερωτευτείς κάποιον γνωρίζοντάς τον μονάχα πίσω από μια οθόνη και λίγα μηνύματα; Θεωρείται ένας αλλοιωμένος ποιοτικά έρωτας αυτός που γεννάται μέσω social media και πόσο καλά γνωρίζεις τελικά τον άλλον όταν το flirt σας δεν έχει καν οπτική επαφή; Και δε λέω ότι δε βγαίνει. Φυσικά κι ένας έρωτας γεννημένος εκ των social μπορεί να κρατήσει, να είναι αληθινός κι αυτό που ονειρευόμασταν αλλά να, η αλήθεια είναι πως αλλοιώνονται κάποια χαρακτηριστικά της επικοινωνίας μεταξύ των ατόμων.

Καταρχάς, δεν ισχύει το «μια εικόνα χίλιες λέξεις». Όχι, όσες εικόνες και να δεις από το προφίλ του αισθήματος, δεν είναι αυτό που θα έβλεπες κι από κοντά. Πόσες φορές έχουμε βγάλει φωτογραφίες που ούτε εμείς δε μας αναγνωρίζουμε; Επομένως, η μούρη που βλέπεις δεν είναι 100% αυτό που θα συναντήσεις και από κοντά. Είναι μια εικόνα με κατάλληλο φωτισμό, κομμένη και ραμμένη για να σού τραβήξει το ενδιαφέρον.

Δυστυχώς, ο ανθρώπινος νους κάνει από μόνος του υποσυνείδητα κάποιες διαδικασίες συσχέτισης και το ίδιο συμβαίνει κι εδώ. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο σκέφτεσαι αυτόματα πώς μπορεί να είναι η χροιά του· συνήθως πέφτεις έξω βέβαια γιατί την περίμενες λίγο πιο βαριά ή λίγο πιο λεπτή, λίγο λιγότερο τσιριχτή ή λίγο περισσότερο βαθιά. Πού να ξέρεις όπως πώς είναι στην πραγματικότητα αν δεν έχεις ακούσει τον άλλον ποτέ; Τα γραπτά μηνύματα δε συνοδεύονται με ήχο, επομένως το ηχόχρωμα του άλλου μπορεί να κάνεις καιρό να το ακούσεις, αλλά να έχεις ήδη νιώσει κάποια ερωτικά συναισθήματα για το πρόσωπο.

Λένε πως οι εθισμοί, καλό είναι να μην υπάρχουν. Αλλά πώς μπορείς να αντισταθείς στη μυρωδιά του άλλου, την αίσθηση που έχεις πετυχαίνοντας τυχαία τη μυρωδιά του ανθρώπου σου στον δρόμο, ή την μπλούζα εκείνη που έχει πάντα κάτι από τον ίδιο. Για να λέμε και τις αλήθειες λοιπόν, οι έρωτες που εκτυλίσσονται πίσω από τις οθόνες δεν έχουν ούτε αυτή τη βασική αίσθηση στο τσεπάκι τους. Για πολύ καιρό δε θα ξέρεις ούτε πώς ακούγεται, ούτε πώς μυρίζει ο άλλος.

Δημιουργείς στην τελική μια εικόνα ενός ανθρώπου που τελικά ίσως να μην υπάρχει, όχι έτσι όπως τη φαντάστηκες τουλάχιστον. Παρ΄ όλ’  αυτά όμως, οι έρωτες μέσω διαδικτύου μπορεί να είναι και πολύ δυνατοί, να κρατήσουν μια ζωή γιατί όσο δε σου δίνεται η ευκαιρία να αγγίξεις, να μυρίσεις και να ακούσεις τον άλλον, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία για να το βιώσεις. Κι αν κάποια μέρα γίνει αυτό –που το εύχομαι– τότε ίσως να μιλάμε για την εξαίρεση του κανόνα.

Δεν είναι πως οι έρωτες που δημιουργούνται μέσω εφαρμογών είναι εφήμεροι, μα έρχονται σε σένα με μια αλλοιωμένη διαδικασία, δεν είναι το πακέτο που περιμένεις να βρεις κάτω απ’ το δέντρο χωρίς μισό ψεγάδι. Θα απορείς για καιρό πώς είναι όντως από κοντά αυτός ο άνθρωπος, πώς θα σε κοιτάξει στα μάτια, αν θα σε διαλύσει το πρώτο του βλέμμα, αν θα τον μυρίζεις παντού μετά το πρώτο ραντεβού, αν θα μετράς μανιωδώς τα δευτερόλεπτα για να τον ακουμπήσεις, να τον γευτείς να τον αισθανθείς –επιτέλους– πραγματικά. Γιατί καλή και η φαντασία και οι επιθυμίες και τα «μια μέρα θα..» αλλά τα «εδώ και τώρα» έχουν άλλη χάρη. Έτσι δεν είναι;