Ό, τι μάς μοιάζει έρωτας δεν πάει να πει πως είναι κιόλας

Πόσοι έρωτες βαφτίστηκαν ανεκπλήρωτοι; Πόσοι έρωτες μπήκαν στο καλάθι με τα άπλυτα και δε βγήκαν ποτέ; Οι έρωτες που δεν έγιναν έρωτες κάθονται τώρα στο ράφι και απορούν μαζί μας πώς γίνεται όλο αυτό τελικά να έχει λάθος ταυτότητα. Γιατί αυτό που σκέφτεσαι δεν ήταν έρως τελικά, μα ένας ενθουσιασμός. Ένας ενθουσιασμός σαν αυτούς που νιώθαμε παιδιά όταν μας έφερναν δώρο ένα καινούριο παιχνίδι, ένας ενθουσιασμός ατόφιος, παιδικός, αληθινός μα και σύντομος. Ένας ενθουσιασμός με ημερομηνία λήξης, γιατί όσο περισσότερο παίζεις με αυτό το παιχνίδι όλο και κάποιο κουσούρι θα του βρεις για να ζητήσεις ένα επόμενο, ίσως καλύτερο, γιατί αυτό δε σου ταίριαξε τελικά· όπως και με τους ανθρώπους.

Στους ενθουσιασμούς μας που δεν εξελίχθηκαν ποτέ σε έρωτα, τι χρωστάμε απόψε; Θα βγουν μαζί μας για ένα ποτό ή επειδή υπήρξε μια ερωτική σπίθα ανάμεσά μας δε χωράνε φιλίες και τα σχετικά; Μπορεί να τα βρίσκατε σε όλα, να ταιριάζατε στα πιο αταίριαστα, να λατρεύατε τα ίδια πράγματα, να γουστάρατε κάτι κοινό μα στο τέλος να πήρατε την απόφαση πως ακόμα κι αυτά δεν είναι αρκετά για να πείτε πως εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Ο ενθουσιασμός ήταν αυτός που σας παρέσυρε και τα βλέπατε όλα ίδια, η ελπίδα και η επιδίωξη του να βγει κάπου, μα δεν υπολογίσατε το αδιέξοδο. Και τώρα; Τι γίνεται σε ένα αδιέξοδο; Θα κάνεις όπισθεν και θα φύγεις ή θα μείνεις εκεί κολλημένος μέχρι να σπάσει κανέν τοίχος;

Είμαι σίγουρη πως πολλές περιπτώσεις ανεκπλήρωτων ερώτων εκεί έξω, που πήραν την κοινή απόφαση του «δε μας βγαίνει τελικά» να σκέφτηκαν το ενδεχόμενο του, «ας συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα», «ας μη χαθούμε», «να παραμείνουμε φίλοι». Μερικοί τα καταφέρνουν κι είναι ωραίο πράγμα, γιατί δε χάνεις τον άνθρωπο αυτόν ως άνθρωπο έστω κι αν ένιωθες σκίρτημα στην καρδιά τις πρώτες φορές. Έτσι ένιωθες και με το παιχνίδι σου καμία δεκαριά χρόνια πριν.

Αν τελικά επιλέξεις να το αφήσεις μέχρι εκεί καλώς, το θέμα είναι αν πληγώθηκε κάποιος περισσότερο, αν απογοητεύτηκε, αν προδόθηκε, τότε τι γίνεται; Τι γίνεται όταν δεν πάνε τα πράγματα ρολόι; Δέχεται η πλευρά που απορρίφθηκε να μείνει σε ένα πνεύμα φιλικό και να μη χαθεί εντελώς η σχέση; Κάπου εδώ υπάρχουν δύο σενάρια, αυτό που ο ένας εκ των δύο παίρνει την απόφαση πως τελικά «δεν», το ανακοινώνει και αποχωρεί με το «ας μείνουμε όμως φίλοι». Η άλλη πλευρά το δέχεται και μένει ένα αιώνιο πλατωνικό φλερτ να υφίσταται, σε λεπτές μεν, διατηρούμενες δε ισορροπίες. Από την άλλη όμως, υπάρχει και το σενάριο της μη αποδοχής αυτού του αιτήματος φιλίας, γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις δε μιλάμε απλά για το πάτημα ενός κουμπιού. Μιλάμε για συναισθήματα, για όνειρα και σχέδια που ο άλλος ήθελε να ζήσει. Και κάπως του το χάλασε η απόφαση του «δεν» και κάπως ξενέρωσε και κάπως τίποτα.

Οι βαπτισμένοι από βιασύνη έρωτες λοιπόν, δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από έναν ενθουσιασμό. Το ζήτημα είναι η διαχείριση αυτών να δικαιώνει και τους δυο σας. Εξάλλου ο Ελύτης το ‘χει γράψει, πως «Ο έρωτας, μοιάζει με δυο ποτήρια σε στιγμή ενθουσιασμού, ντινγκ, λάμψη, θρύψαλα.»  Κι ό, τι σου μοιάζει έρωτας, δεν πάει να πει πως όντως είναι κι έτσι, σωστά;