Τώρα αρχίζεις ν' αγαπάς

Πράγματα και καταστάσεις εφήμερες, παροδικές, έχει το μενού απόψε. Τα ερωτεύτηκες όλα για λίγο, μα τα ερωτεύτηκες! Και μετά ερωτεύτηκες δυο μάτια και μετά άλλα δύο κι αυτά ερωτεύτηκαν εσένα κι εκεί καταστάλαξες. Εκεί ένιωσες πως είναι το λιμάνι σου. Ερωτεύτηκες και έζησες μέχρι τέλους τα πάντα κι ακόμη τα ζεις. Αυτός ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες λοιπόν, άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται κομμάτι της ζωής σου και με το πέρασμα του χρόνου έγινε η ίδια σου η ζωή.

Πώς αντέχετε τόσα χρόνια σας ρωτάνε; Κι εσύ κρυφογελάς, κι απαντάς πως ερωτεύεσαι κάθε μέρα όλο και περισσότερο, μα μέσα σου ξέρεις πως αυτό δεν είναι η αλήθεια. Δεν είναι, γιατί ο έρωτας κάποια στιγμή ξεθωριάζει, συνηθίζεις τόσο πολύ που δεν ερωτεύεσαι άλλο. Μη μου αγχώνεσαι, δε σου συμβαίνει τίποτα! Όλα καλά! Να, απλώς τώρα είναι που κάπως δειλά-δειλά, αρχίζεις να αγαπάς. Ναι, δεν αγαπάς απ’ τη πρώτη μέρα. Ούτε απ’ την πρώτη βδομάδα. Ερωτεύεσαι όμως. Αυτό ναι. Ερωτεύεσαι κάθε μέρα, λίγο περισσότερο αυτά τα δυο μάτια.

Η αγάπη λοιπόν είναι αυτό που έρχεται όταν ο έρωτας, αυτό το σκίρτημα, αρχίσει να θολώνει. Ίσως να μην είναι τόσο έντονη, ίσως να μην έχει τόσο πάθος, να μη σου παίρνει τα μυαλά όπως ο έρωτας. Συγκριτικά, ίσως αυτή η αγάπη να μην είναι πολύχρωμη και μαγευτική και σίγουρα δε σου θυμίζει σε τίποτα όλα όσα σου θύμιζε ο έρωτας που κάποτε ένιωθες. Η αγάπη όμως είναι αυτή που αντέχει στον χρόνο και άπαξ κι αγαπήσεις τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Πόσο μάλλον, όταν αγαπάς και αγαπιέσαι ταυτόχρονα.

Ποια είναι όμως εκείνη η στιγμή που καταλαβαίνεις πως ο έρωτάς σου μετατρέπεται σε αγάπη; Πότε καταλαβαίνεις ότι πλέον νιώθεις κάτι πιο βαθύ για τα δυο μάτια που κάποτε, ερωτεύτηκες; Σου βγαίνει αυθόρμητα; Το παθαίνεις μια μέρα ξαφνικά; Η συμβαίνει αθόρυβα και κρυφά μέσα στις μικρές καθημερινές απλές σας στιγμές;

Ε λοιπόν, εγώ αυτό που ξέρω είναι πως όταν αλλάξεις στρατόπεδο και πας σ’ αυτό της αγάπης, είναι η στιγμή που κάνεις πράγματα για τον άλλον με περισσότερη στοργή. Τότε που η φροντίδα σου, δε γίνεται λόγω προγράμματος ή υποχρέωσης, αλλά λόγω συνήθειας γιατί αυτό είναι, «συνήθισα να σ ’αγαπώ, συνήθισες κι εσύ». Δεν είναι ενθουσιασμός πλέον να ιδωθείτε, είναι ανάγκη, δεν περιγράφεται σαν σκίρτημα στην καρδιά σου αυτό το φιλί, είναι η σταθερή σου αξία.

Το αίσθημα της αγάπης λοιπόν, είναι μια στιγμή, που ακολουθείται από άλλες τόσες. Είναι οι στιγμές που δεν έχεις πλέον την ανάγκη να ανταλλάζεις συνεχώς μηνύματα με τον άλλον. είναι η στιγμή που είσαι βέβαιος που ένα «καλημέρα, θα τα πούμε μετά όπως πάντα» σου είναι υπέρ αρκετό. Είναι η στιγμή που ξέρει πως θα βρει κάτι να περιμένει χωρίς να το ζητήσει. Είναι αυτό το φιλί που το δίνεις χωρίς να αποζητάς ένα καυτό κρεβάτι, απλά έρχεται μόνο του. Η αγάπη λοιπόν είναι αυτή που έρχεται να αντικαταστήσει όλα αυτά τα ερωτικά σημάδια που σιγά-σιγά έβλεπες να ξεθωριάζουν.

Να! Γι’ αυτό αντέχετε τόσα χρόνια. Γιατί μετατρέψατε τον έρωτά σας σε αγάπη κι όχι σε ρουτίνα. Ας το παραδεχτούμε, τα χιλιοειπωμένα «Σ’ αγαπώ» που όλοι ξεστομίσαμε δεν ήταν πάντα αίσθημα αγάπης. Απλώς δεν είναι σύνηθες να λες «είμαι ερωτευμένος μαζί σου» μετά από κάθε μήνυμα. Γι’ αυτό έχει χάσει και λίγο την αξία του. Το είπαμε τόσες φορές έτσι ξαφνικά, άνευ λόγου κι αιτίας, απλά για να επιβεβαιώσουμε στον άλλον τον έρωτά μας, γιατί έρωτας ήταν. Θα ‘πρεπε, αυτή η λέξη να λέγεται δύσκολα, να πληρώνεται ακριβά και να αξίζει τα πάντα.

Εάν λοιπόν, βρίσκεσαι σε μια φάση που δεν ξέρεις τι σου γίνεται με το άλλο σου μισό, μη σκεφτείς πως ίσως τελικά να είσαι ολόκληρος από μόνος σου. Όχι, ολοκληρώνετε ο ένας τον άλλον, απλά να εάν δεν σκοτώθηκε ο έρωτας βρίσκεστε σε ένα μεταβατικό στάδιο.

Και δε ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου ή αν όλα αυτά σας φαίνονται πολύ μελό, μα γι’ αυτούς τους λίγους, τους πιστούς που θυμούνται ακόμη πώς είναι να ερωτεύεσαι και μετά να αγαπάς αληθινά, ελπίζω να πετύχατε τον εαυτό σας κάπου. Την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσουν λοιπόν, «Πώς τα καταφέρνετε και είστε μαζί τόσα χρόνια;» χαμογελάστε και πείτε «αγάπη το λένε, και σου εύχομαι να το ζήσεις».