Εκπαιδευτήκαμε να είμαστε δια του γάμου γονείς αντί για γονείς

Ο πλανήτης μονογονεϊκή (στην περίπτωση του χωρισμού) μοιάζει ένα παράλληλο σύμπαν μέσα στην κοινωνία της πυρηνικής οικογένειας -τρομακτικό για πολλούς, ακατανόητο για άλλους- κι απλά η καθημερινότητα κάποιων περιέργων όντων προς συνεχή διερεύνηση. Τα παιδιά των χωρισμένων γονιών και οι χωρισμένοι γονείς. Ακόμα κι η ετικέτα νοηματοδοτεί όλο το αξιακό σύστημα της κοινωνίας μας σε σχέση με τον θεσμό του γάμου.

Μια διάσταση της εξουσίας είναι και η γλωσσική, δηλαδή η άσκηση εξουσίας μέσω του λόγου (Fairclough-Wodak 1997: 272-273).  Και οι όροι δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Πολλές φορές είναι που διαμορφώνουν ακόμη και το συναίσθημά μας . Ο κλάδος Ψ (ψυχολόγοι κλπ)  πολλές φορές έχει δεχθεί επίκριση από τις κοινωνικές επιστήμες ότι μπορεί να υπαγορεύει το τραύμα για να το θεραπεύσει. Έτσι λοιπόν, έχει πολύ μεθοδευμένα δημιουργηθεί η εξίσωση διαζύγιο = παιδικό τραύμα και φυσικά περνά στο συλλογικό ασυνείδητο από γενιά σε γενιά. Κι εδώ, βέβαια, έρχεται μια θεραπευτική αντίθεση με το «έχεις δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τα παιδιά σου θέλουν να είσαι πρώτα εσύ ευτυχισμένος άνθρωπος».

Πόσο βαρύ κι ασήκωτο μοιάζει όλο αυτό σε συνδυασμό με τις κραυγές αγωνίας για τα παιδιά από τον περίγυρο «σκέψου τα παιδιά», «μείνε για τα παιδιά». Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε σχέσεις σ’ ένα φάσμα που μπορεί να περιλαμβάνει μια συμβατική σχέση χωρίς κανένα ερωτικό συναίσθημα, ψυχικά και σωματικά κακοποιητικές σχέσεις, σχέσεις τύπου «η ζωή μου, η ζωή σου», ευνουχισμένοι κλαρινόγαμπροι και κακοποιημένες αστραφτονοικοκυρούλες δημιουργούν ένα οικογενειακό ιδεότυπο που επιβραβεύεται γιατί «έμειναν μαζί παρ’ όλες τις δυσκολίες για τα παιδιά και δεν τα εξέθεσαν σε ψυχικά τραύματα». (Και μετά ήρθαν οι γλάροι και φάγαμε όλοι μαζί γλαρόσουπα.)

Τώρα βέβαια, τι τραύματα παράγουν αυτοί οι καλοδιατηρημένοι γάμοι στη φορμόλη μιας νόθας ηθικής δε μας πολυβολεύει ως κοινωνία να το πραγματευτούμε. Μια κοινωνία που γυναικοτονεί και παιδοκτονεί γιατί δε δέχεται την απόρριψη, πουλάει την ψυχή στην ύλη, εκβιάζει ψυχολογικά   συντρόφους δια μέσω των παιδιών, «βυζαίνει» ακόμη ο ενήλικας μπροστά στα μάτια των παιδιών από τη γιαγιά, σοκάρεται κατά τ’ άλλα ακόμη με τη λέξη διαζύγιο.

Σε μια είδηση μιας παράνομης πράξης -αν παρατηρήσετε- θα γραφτεί «ο δράστης, παιδί χωρισμένων γονιών» αλλά ποτέ δε θα πάρουμε πληροφορίες που πλήττουν τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής οικογένειας τύπου «παιδί υπερπροστατευτικής μητέρας», «παιδί χειριστικών γονέων», «παιδί παρκαρισμένο στους παππούδες», «παιδί μεγαλωμένο μέσα σε αντιφατικά μηνύματα», «παιδί μεγαλωμένο σε οικογενειοκρατούμενα διώροφα και τριώροφα με οριοθέτηση σχέσεων». Γι’ αυτά τα ψυχικά τραύματα δραστών δε θα μάθει ποτέ κανείς γιατί πολύ απλά το θέμα είναι αν ο δράστης μας ξεφύτρωσε από τον πλανήτη μονογονεϊκήεκ του χωρισμού γεννημένη.

Εδώ, αξίζει ν’ αναφερθεί ότι αν κάποιος ανατρέξει στα πρακτικά της Βουλής για τα δικαιώματα γύρω από την τεχνητή αναπαραγωγή στο επίπεδο των κοινοβουλευτικών συζητήσεων θα δει τον σκεπτικισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται το δικαίωμα ν’ αποκτήσει κάποιος παιδί εκτός γάμου αφού «η μονογονεικότητα θεωρείται ότι ανταποκρίνεται στο πρόσταγμα ενός ατομικιστικού εγωισμού κι άρα υπονομεύει την ιδεολογία της οικογένειας καταλύοντας το ιδίωμά της» (Η μητρότητα στο προσκήνιο, σύγχρονες έρευνες στην ελληνική εθνογραφία). Οι ίδιοι οι βουλευτές που υπερασπίζονται το δικαίωμα άγαμων γυναικών να προσφεύγουν στην τεχνητή γονιμοποίηση υποστηρίζουν ότι ο ερχομός του παιδιού θα ωθήσει την άγαμη γυναίκα να βρει έναν σύντροφο κι έτσι δε θα διαταραχθεί το καλά δομημένο οικογενειακό πρότυπο-στερεότυπο.

Παραθέτω σχετικό απόσπασμα και τα συμπεράσματα κραυγάζουν μέσα στον σκοταδισμό:

«Οι άγαμες γυναίκες που οδηγήθηκαν στην απόκτηση παιδιού χωρίς σύντροφο, διεκδίκησαν μετά τη γέννηση του παιδιού τους ένα σύντροφο πατέρα κι έφτιαξαν θετικές οικογένειες, προσφέροντας τη θαλπωρή και την οικογενειακή χαρά στο παιδί τους. Έτσι, δεν καταδικάστηκαν στο να μείνουν άτεκνες και στο μεγαλύτερο ποσοστό καταθλιπτικές στη μέση ηλικία της ζωής τους, δεδομένου ότι η γυναίκα γεννιέται μάνα, σαν να έχει αυτήν την πληροφορία του γενετικού κώδικα από το DNA της. Η μη απόκτηση παιδιού την οδηγεί πολλές φορές στη στέρηση, στη μοναξιά, στην κατάθλιψη και στην απελπισία να ψάχνει μετά τα εξήντα της χρόνια τρόπους κι ιατρικές παρεμβάσεις για να αποκτήσει ένα παιδί τότε, που φυσικά είναι αργά.» (21/11, Ασκητής στην ολομέλεια της Βουλής).

Μήπως είναι αυτά τα στερεότυπα τελικά που τραυματίζουν γονείς και παιδιά κι οδηγούν όχι μια γυναίκα, αλλά μια κοινωνία στην κατάθλιψή της; Μήπως αυτή είναι η ρίζα του τραύματος του διαζυγίου; Μια κοινωνία που εκπαιδεύεται να είναι γονέας δια του γάμου αντί να είναι γονέας; Μια κοινωνία που δε δέχεται την απόρριψη, γιατί είναι θέμα τιμής να μη χωρίσει κι έτσι μπορεί να προτιμά να φονεύσει από το να δεχτεί την ατιμία αυτή; Μια κοινωνία που αναθρέφει πριγκιπόπουλα και πριγκίπισσες μέσα σε παπλώματα του «εγώ θα είμαι το επίκεντρό σας» και μόνο; Μια κοινωνία  που θυσιάζεται για τα παιδιά της αλλά μετά ζητά ως τίμημα για τη θυσία αυτή τα παιδιά να μην απογαλακτιστούν; Μια κοινωνία που δεν μπορεί να πει την αλήθεια στα παιδιά κι έτσι δε μαθαίνουν να είναι αληθινά πρώτα με τον εαυτό τους;

Στο τέλος της μέρας, τα παιδιά δε χρειάζονται παντρεμένους ή χωρισμένους, χρειάζονται γονείς. Και το θέμα είναι, είτε παντρεμένοι είτε χωρισμένοι, να σταματήσετε να προσδιορίζετε την αγάπη σας ή τον χωρισμό σας μέσω των παιδιών σας και να τα χρησιμοποιείτε είτε σαν γέφυρες είτε σαν τάφρους. Ας κατοικήσουμε πια στον πλανήτη γονείς και παιδιά χωρίς άλλες ετικέτες, μπας και ζήσουμε σ’ έναν κόσμο που θα σταματήσει να μας σοκάρει όπως η πρόσφατη υπόθεση παιδοκτονιών. Ας είμαστε απλώς οι γονείς τους, αντάξιοι της αλήθειας των ψυχών τους.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!