Rock stars των 90s που προκαλούσαν λυποθυμίες όταν έβγαιναν στη σκηνή

90s: Δεκαετία κλεισίματος κι αρχής. Δεκαετία διαχωρισμού παλιού κι υποδοχής νέου κόσμου. Αρχή εξοικείωσης με το Ίντερνετ χωρίς όμως ακόμη ν’ ασκεί τόση εξουσία πάνω μας και να έχει υποκαταστήσει τη δια ζώσης ατάκα φλερτ. Τα ακούσματα, οι συχνότητες, τα κανάλια συνέδεαν τον κόσμο σε πιο κοινές εμπειρίες. Στο άρθρο αυτό θυμόμαστε μαζί με όσους έχουν το βίωμα της εποχής εκείνης και συστήνουμε τα αγόρια των 90’s που προκάλεσαν χτυποκάρδια, όχι μόνο στους λόφους του Beverly, αλλά σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη που εξέπεμπε το MTV.

“I belong to you” τραγουδούσε ο Lenny Kravitz κι από κάτω τα κορίτσια ήλπιζαν ότι εννοεί την καθεμία απ’ αυτές. Ο Kravitz εντυπωσίαζε με το στυλ του, καθώς και με τη μουσική του. Ο μουσικός λάνσαρε ένα αβίαστο, κουλ παρουσιαστικό που συχνά περιλάμβανε μαύρα δερμάτινα, γυαλιά ηλίου, έντονες στάμπες. Οι στιλιστικές του επιλογές παρέμειναν σταθερές όλα αυτά τα χρόνια και έκανε το επάγγελμα του μουσικού μία από τις πιο διαχρονικές φαντασιώσεις. «Κι εγώ σου ανήκω Λένι.»

“Don’t you cry tonight” τραγουδούσε Axl Rose και κλάαααμα οι κυρίες από κάτω. Στην πορεία της καριέρας του μέτρησε εμφανίσεις θρυλικές ως «βλάσφημος φρόντμαν του Grunge» με κοντό σορτς και με tshirt που απεικόνιζε ιερή εικόνα του Ιησού. Οι μπαντάνες του έδεναν αρμονικά με underground στιλ τα χρυσά μαλλιά του, που τον έκαναν να φαντάζει ως έκπτωτος άγγελος. Εξάλλου, όλες τον εκλιπαρούσαν: “take me down to the Paradise city”

“My girl, my girl don’t lie to me” έλεγε, κι αναρωτιόσουν γιατί να πει κάποια ψέματα στον Kurt Cobain. H θαμπή πράσινη ζακέτα πάνω από ένα πουκάμισο με σχέδια κι ένα λευκό μπλουζάκι προσέλκυσε πολλά βλέμματα που θα ήθελαν να τυλιχτούν μαζί του μιας κι επέλεγε να έχουν μεγάλες διαστάσεις, τόσο για το grudge look όσο και για το ψυχρό κλίμα του Βορειοδυτικού Ειρηνικού. Ο φθόνος για την Courtney Love που μας «πήρε» το καλύτερο παιδί έχει μείνει στην ιστορία.

“Βοrn to be my baby”, ναι Jon Bon Jovi. Τι δεν καταλαβαίνεις; Είμαστε πλασμένοι για να είμαστε μαζί. To στρατιωτικό δερμάτινο μπουφάν ή στυλ αεροπόρου, τα πουκάμισα και τα μπλουζάκια με στενή εφαρμογή, τα δερμάτινα παντελόνια, τα μαύρα γυαλιστερά τζιν, οι ανταύγειες κι οι τρελές μπούκλες του προκάλεσαν πολλά -μα πολλά- ουρλιαχτά κι ακόμη εδώ που τα λέμε, το κάνουν.

George Michael: Εδώ κι αν ράγισαν καρδιές: Οι εμφανίσεις του έδιναν πάντα στοιχεία για την ιδιωτική του ζωή, για όσους από εμάς το ψάχναμε λιγάκι παραπάνω. Η κόκκινη κορδέλα για το AIDS στο πέτο του, το σκουλαρίκι-χριστιανικός σταυρός που κρέμονταν από το αυτί του, τα πυκνά μαλλιά στο στήθος. “Yes, I gotta have faith, ότι μια μέρα θα συναντηθούμε.» Κι όντως, πολλές ψυχές ήλπιζαν.

Οι ροκάδες των 90’s δεν είναι μια απλή ανάμνηση. Είναι αυτό το συναίσθημα ότι χάθηκαν αυτά τα αρσενικά μαζί με τη ροκιά που θέλει και μαγκιά. Είναι η απενοχοποίηση του ουρλιαχτού στο live. Είναι το head bagging και να τριβόμαστε στα δερμάτινά μας. Είναι το χάδι στα μακριά μαλλιά του αντικείμενου του πόθου κι η μπαλάντα που θα βουρκώνει τα μάτια μας. Γιατί τα 90s είναι ο πρώτος μας έρωτας!