Στην εκφορά της λέξης «συγγνώμη» υπάρχει πάντα ειλικρινής μεταμέλεια; Πρόκειται για μια λέξη που ακούγεται πολλές φορές την ημέρα για πταίσματα, όπως όταν σκουντήξουμε κατά λάθος κάποιον στον δρόμο. Μοιάζει ευκολάκι αυτή η τυπική απολογία, η οποία συνήθως γίνεται άμεσα δεκτή. «Παρακαλώ, δεν υπάρχει θέμα», λαμβάνεις σαν απόκριση.
Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να απολογηθούμε για κάτι πιο σοβαρό; Για πιο σκληρά λόγια ή πράξεις μας που ξέρουμε πως τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα έναν άνθρωπο, ακόμη κι αν αυτή δεν ήταν η αρχική μας πρόθεση; Κατά πόσο έχουμε τη δύναμη να αναλάβουμε την ευθύνη μιας «συγνώμης»;
Δεν είναι λίγες οι φορές που μια στρέβλωση της «συγγνώμης» -συνειδητή ή ασυνείδητη- όχι απλώς δε μαλάκωσε τον πόνο κάποιου αλλά του δημιούργησε ακόμη βαθύτερη πληγή και αρνητικά συναισθήματα. Σε ένα άρθρο των «Νew York Times» τονίζεται ότι είναι πιο σημαντική η ανάγκη μας να πούμε συγγνώμη για να την ακούσει το πρόσωπο που νιώθουμε πως βλάψαμε, παρά να εξασφαλίσουμε τη συγχώρεσή του. Η συγγνώμη όταν διατυπώνεται με σωστούς όρους και προϋποθέσεις είναι βέβαια η καλύτερη θεραπεία τόσο για τον αποδέκτη όσο και για αυτόν που τη ζητά.
Για να συμβεί όμως αυτό, η αλήθεια πρέπει να είναι απογυμνωμένη από δικαιολογίες, αφού όταν η επόμενη λέξη είναι το «αλλά», η «συγγνώμη» χάνει τις ειλικρινείς της προθέσεις. Οι σύντομες συγνώμες, οι κοφτές, είναι οι καλύτερες αφού δε συνοδεύονται από άλλοθι που στερούν την παραδοχή μας για για το κακό που προξενήσαμε ηθελημένα ή άθελά μας. Επίσης, η προσδοκία μας ότι αμέσως μετά τη δική μας «συγγνώμη» ο άλλος θα μπορέσει να διαγράψει στη στιγμή ό,τι συνέβη αποπροσανατολίζει το όλο νόημα της ειλικρινούς μετάνοιας. Είναι άλλο να δεχθεί κάποιος τη συγγνώμη μας κι άλλο να είναι σε θέση να βγάλει απ’ το μυαλό του τι έγινε στο λεπτό. Χρειάζεται, λοιπόν, να δώσουμε χώρο και χρόνο για να γίνουν τα πράγματα και πάλι όπως ήταν.
Η πρόταση «λυπάμαι που νιώθεις έτσι» απομακρύνει την ευθύνη από εμάς και τη μεταθέτει στο άλλο άτομο. Σε βαθύτερο επίπεδο σημαίνει ότι δεν έχουμε μετανιώσει αλλά θέλουμε τη δική μας υστεροφημία αλώβητη. Έχει αξία φυσικά να ακούσουμε και τι μας απαντά το άτομο που προσβάλλαμε, χωρίς αμυντικό αντίλογο. Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα αυτοαναιρούμενης «συγγνώμης».
«Συγγνώμη αλλά κι εσύ υπερβάλλεις».
«Συγγνώμη αλλά δεν το ξεκίνησα εγώ».
«Συγγνώμη αλλά δεν είχα άλλη επιλογή».
«Συγγνώμη αλλά λέω την αλήθεια».
«Εγώ απλώς να βοηθήσω θέλω».
«Εγώ απλώς έκανα πλάκα».
«Σου έχω ήδη ζητήσει συγγνώμη πολλές φορές γι’ αυτό».
«Εγώ ζητώ συγγνώμη αλλά κι εσύ να αναλάβεις την ευθύνη σου».
«Συγγνώμη αν πειράχτηκες».
Τέτοιου είδους διατυπώσεις δείχνουν ότι τελικά δεν έχουμε αναγνωρίσει το λάθος μας ή μεταθέτουμε πια την ευθύνη στον άλλο. Πριν πούμε συγγνώμη σε κάποιον καλό θα ήταν να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη μας, να κάνουμε διάλογο με τον εαυτό μας για το τι μας έφερε σε αυτή τη θέση, να του ζητήσουμε δυνατά συγγνώμη και μετά να τον αγκαλιάσουμε. Αυτό θα φέρει την ειλικρίνεια της «συγγνώμης» στη ζωή μας και έτσι θα μπορούμε να τη χαρίσουμε και στους άλλους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ευαγγελία Τόλη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
