«Τον δολοφόνησαν, αλλά δεν πέθανε ποτέ» ήταν τα λόγια της Αλείδα Γκεβάρα, Κουβανής γιατρού και κόρης του επαναστάτη Τσε Γκεβάρα, η οποία επισκέφθηκε τη χώρα μας με αφορμή τα 55 χρόνια από τη δολοφονία του πατέρα της στη Βολιβία και πραγματικά συγκλόνισε με την ομιλία της, τους φοιτητές του Παντείου Πανεπιστημίου.
Η ίδια χαρακτήρισε τον πατέρα της ως μια προσωπικότητα, όχι μόνο ειλικρινή, αλλά κι επίμονη. Όταν ανακάλυψε τον κόσμο στα ταξίδια του με τη μοτοσυκλέτα, πέρα από τις σελίδες των βιβλίων που τόσο αγαπούσε, κατάλαβε πόσο ανάγκη έχει αυτός ο κόσμος από αλλαγή. Έστρεψε λοιπόν όλη του την προσοχή στο να πείσει τους νέους ανθρώπους να μείνουν πάντα νέοι και να μην υποκύψουν στις πιέσεις του συστήματος, ούτε να πνίξουν τα οράματά τους σε μια συνηθισμένη ζωή του τρίπτυχου σπίτι-δουλειά-οικογένεια ώστε να καταντήσουν κουρασμένοι από τη θεωρία. Αντίθετα να λάβουν μέρος στο να επιλυθούν τα παλιά ζητήματα που οδηγούν στη σήψη της κοινωνίας.
O Τσε έλεγε ότι «ο γιατρός που ξέρει μόνο ιατρική δεν ξέρει ούτε ιατρική». Ως γνήσιος επαναστάτης δεν πορευόταν με τον ρεαλισμό αλλά με τ’ όνειρο: «Αξίζει φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.» Από την άλλη έδειξε στην πράξη ότι τα όνειρα είναι υλοποιήσιμα μόνο αν πράττεις: «Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι, είναι να το κάνεις.»
O Τσε γνώρισε τη φιλία και την έχθρα ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που επέλεξε ο ίδιος να στριφογυρίζει. «Είναι θλιβερό να μην έχεις φίλους, αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερό να μην έχεις εχθρούς.» Τα προβλήματα της καθημερινότητας μόνο σπίθα για πυρκαγιά μπορούσαν ν’ αποτελέσουν κι όχι για συμβιβασμό: «Να μετατρέψουμε την καθημερινή ζωή σε μια πυρκαγιά.» Και μπορεί ο ίδιος να πήρε επάνω του μάχες που δεν του αναλογούσαν ολάκερες, αλλά ήξερε ότι αυτός ο κόσμος έχει ελπίδα ν’ αλλάξει, μόνο αν αλλάξει ο καθένας τον ίδιο του τον εαυτό: «Δεν είμαι απελευθερωτής. Δεν υπάρχουν τέτοιοι. Οι άνθρωποι μόνοι τους απελευθερώνουν τους εαυτούς τους.»
Τους κανόνες και τις αξίες του σίγουρα δεν τις προσδιόρισε η ύλη αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος: «Η ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος αξίζει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο απ’ την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη γη.» Σήμερα, με όσα γίνονται γύρω μας, καταλαβαίνουμε πόσο καλά είχε αντιληφθεί τη σήψη από την οποία ήθελε να προστατέψει τον κόσμο: «Ο δυτικός πολιτισμός κάτω από τη φανταχτερή του βιτρίνα κρύβει μια σκηνή με ύαινες και τσακάλια.»
Επανάσταση στη σωστή κατεύθυνση χωρίς αγάπη για τον κόσμο και τον άνθρωπο, σίγουρα δεν μπορεί σε καμιά ιστορική περίοδο να γίνει: «Ρισκάροντας να φανώ γελοίος, επιτρέψτε μου να πω ότι ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από ένα μεγάλο αίσθημα αγάπης. Είναι αδύνατον να σκεφτώ κάποιον πραγματικό επαναστάτη χωρίς αυτό το ιδανικό.»
Υπήρχαν βέβαια και στιγμές που ήξερε ότι έπρεπε να σιωπήσει: «Η σιωπή είναι κι’ αυτή ένα επιχείρημα που εκφράζεται μ’ άλλο τρόπο.» Και τελικά, είτε μέσα από τα όνειρα, είτε μέσα από τις σιωπές, είτε μέσα από τις λέξεις, ο στόχος είναι να ωριμάσει η συνειδητότητα για επανάσταση και κάπως έτσι να ταρακουνηθεί συθέμελα ο κόσμος, για να τη σηκώσει στους ώμους του:«Η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει.»
Κι αν μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι τελικά ο ρεαλισμός δε μας επιβάλλεται αν δεν τον επιβάλλουμε εμείς στους εαυτούς μας, η πιο ρομαντική και ρεαλιστική οπτική είναι εκείνη η παρακαταθήκη που άφησε o Τσε στον κόσμο: «Είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο!» (Seamos realistas, pidamos lo imposible!)
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ευαγγελία Τόλη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
