Πολλές φορές προσπαθούμε ν’ ανασύρουμε νοητά απαντήσεις που μας ζητούν οι άνθρωποι για να εκμαιεύσουν τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε, τι πιστεύουμε για εκείνους και τη σχέση που μας συνδέει. Κάποιες  φορές η πίεση για μια τέτοια απάντηση είναι τόσο ισχυρή, που στην ουσία μας υπαγορεύει ή να πούμε αυτό που θέλει ο άλλος ν’ ακούσει χωρίς όμως να συνδέεται με την αλήθεια μέσα μας η απάντηση, ή μας εξαναγκάζει σε μια προκλητική αντίδραση που στην ουσία μπορεί να είναι κι αυτοκαταστροφική για εμάς τους ίδιους, μιας κι εναντιωνόμαστε και στον άλλον και στον ίδιο μας τον εαυτό (αφού δίνει την απάντηση που θα έδινε ένα παιδί του το πιέζουν).

Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε βρεθεί στη θέση να μην μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε το συναίσθημά μας γιατί συντρέχουν διάφοροι ψυχολογικοί κι άλλοι εξωγενείς παράγοντες που θολώνουν τη διαύγειά μας, όχι μόνο τη νοητική, αλλά και την ψυχική; Κι εκεί που ένα τίμιο «δεν ξέρω» μπορεί να ήταν η πιο αληθινή και προστατευτική απάντηση, τόσο για εμάς όσο και για τον αποδέκτη, ο φόβος των προεκτάσεων που μπορεί να πάρει μια τέτοια απάντηση μας εξαναγκάζει να δώσουμε απαντήσεις απομακρυσμένες από την αλήθεια.

Στην περίπτωση της ωραιοποίησης, για να μη στεναχωρήσουμε τον άλλον, δίνουμε την απάντηση που θέλει ν’ ακούσει, η οποία όμως τον κατευνάζει προσωρινά. Μέσα μας ηχεί η εκφώνηση ενός ψέματος, η οποία νομοτελειακά θα βγει άσχημα στις πράξεις και στη ροή των γεγονότων, αφού δε θα προκύπτει η συνέπεια λόγου-πράξης.

Πόσο ασφαλής αισθάνεσαι στη σχέση σου;

Κάνε τώρα το τεστ!

Στον αντίποδα, αυτής της τακτικής είναι η απόλυτη αντίθεση που ξεσπάει, όταν ο άλλος μας πιέζει γι’ απαντήσεις. Τότε, παρ’ όλο που μπορεί τα πράγματα να είναι προσωρινά μπλοκαρισμένα μέσα μας, αλλά να έχουν θετικό πρόσημο συναισθημάτων και σκέψεων για τον άλλο και τη σχέση, το ξέσπασμα κι η αντίδραση στην πίεση της απόκρισης, ωθεί να πούμε αυτά που δε θέλει ν’ ακούσει και που εμείς στην ουσία δεν πιστεύουμε και στην πορεία μπορεί να μετανιώσουμε. Η  ζημιά όμως θα έχει γίνει.

Η ανυπομονησία να κατευνάσουμε το άγχος μας μπορεί να πυροδοτεί το άγχος αυτού που καλείται να μας δώσει την απάντηση. Οι ερμηνείες που δίνουμε κι η ενοχοποίηση του «δεν ξέρω», αφού ο εκφωνητής θα χρεωθεί μ’ ένα σωρό κατηγορίες όπως ανωριμότητα, απόπειρα απόκρυψης της αλήθειας, ανεντιμότητα, μάλλον διώχνουν κάθε πιθανότητα τελικά ν’ απαντηθεί  το ερώτημα με αλήθεια.

Το «δεν ξέρω» μπορεί να είναι προστατευτικό για όλους. Η πιθανότητα ο άλλος να μην έχει απάντηση και να χρειάζεται χώρο και χρόνο θα ‘πρεπε να γίνεται σεβαστή. Το γεγονός επίσης ότι μπορεί εμείς να προκαλούμε φόβο σε κάποιον να μας πει την αλήθεια του, είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει. Είναι βολικό να στρέφουμε την ευθύνη στον άλλον και ν’ αποποιούμαστε τη δική μας, όμως μπορεί η δυσλειτουργία να συγκατασκευάζεται κι από εμάς, διότι αν κάποιος δεν μπορεί να μας πει την αλήθεια του, σημαίνει ότι αισθάνεται ανασφάλεια ότι εμείς μπορούμε να την αποδεχτούμε.

Το να αποδέχεσαι την αλήθεια του αλλού ακόμα κι όταν σου καταρρίπτει κάθε προσδοκία, ακόμη κι αν πρέπει να διαχειριστείς το πένθος της ματαίωσης, της απόρριψης, είναι βασικό συστατικό της δικής σου συναισθηματικής ενηλικίωσης. Αν τελικά εσύ μπορείς να αποδεχθείς το κάθε τι που θ’ ακούσεις και να διαχειριστείς το δικό σου συναίσθημα, όταν κληθείς μέσα από μια απάντηση να ξεβολευτείς απ’ όσα ήθελες να πιστεύεις, μπορεί τελικά να προκαλέσει λιγότερα «δεν ξέρω». Μπορεί η διαχείριση των αντιδράσεών σου να ξεμπλοκάρει πιο γρήγορα τους ανθρώπους που σχετίζονται μαζί σου, να ξέρουν τελικά και να μπορούν αυτό που θα σου πουν να στο προσφέρουν και στην πράξη. Στην ουσία, η πράξη φανερώνει όλες τις αλήθειες που κρύβουν οι απαντήσεις.

Η νοητική πίεση θολώνει και τη λογική και το συναίσθημα του άλλου. Μήπως λοιπόν μπροστά στο «δεν ξέρω» προβάλλεται η δική μας ανετοιμότητα ν’ αποδεχτούμε και να διαχειριστούμε αλήθειες που δε χρειάζεται να ντυθούν με λέξεις; Μήπως η δική μας ανυπομονησία είναι αυτή που εμποδίζει τον άλλον να ξέρει τι θα μας πει;

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος· ούτε θα ενοχοποιήσουμε τους εαυτούς μας που ζητάμε απαντήσεις ούτε αυτούς που μπορεί να μην ξέρουν. Όλ’ αυτά τα βιώματα μαζί με τα μηνύματά τους και τα μαθήματά τους είναι λιθαράκια για να γίνουμε κατασκευαστές της δικής μας προσωπικής ωριμότητας. Εκείνης που δε θα αποδιοργανωθεί από ένα «δεν ξέρω».

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!