Ο έρωτας δεν περνάει ποτέ με «ό,τι να 'ναι» έρωτα

Ένα από τα συναισθήματα που βιώνεις βγαίνοντας από μια σχέση είναι ο τρόμος, η ανησυχία για το μετά, σχετικά με το πότε και πώς θα το ξεπεράσεις. Και συνήθως, ακολουθεί όταν πια ξεκινά να φαίνεται πως έχει κλείσει ο κύκλος. Αυτή η «βιασύνη» προκύπτει από το ότι προσπαθείς να φέρεις το τέλος στον πόνο, όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, κρύβονται οι μεγαλύτερες παγίδες. Στην προσπάθεια να επισπεύσεις τη λύτρωσή σου, να ξυπνήσεις και να έχεις πια ησυχάσει από το μαρτύριο, οι αποφάσεις που λαμβάνονται σχετικά με τις επόμενες κινήσεις είναι αβέβαιες, πράγμα λογικό -αν το σκεφτείς- αφού το μυαλό είναι θολό. Λόγω του ότι το μυαλό δε σκέφτεται καθαρά και θέλει μόνο να φτάσει στον στόχο του για να ηρεμήσει, αναζητά κάθε λύση που μοιάζει τη δεδομένη στιγμή ικανή να απαλύνει τον πόνο.

Ακίνητοι φρουροί οι φίλοι σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε βοηθήσουν. Συζητώντας το θέμα όσο δεν πάει, λέγοντας πολλές φορές τα ίδια και τα ίδια, βρίσκοντας τρόπους να σε κάνουν να ξεχαστείς, να ξεφύγει λίγο το μυαλό και να δώσουν ένα κύμα αισιοδοξίας. Κάπου εκεί, σε ένα τσούγκρισμα των ποτηριών θα αναφερθεί η φράση «ο έρωτας με έρωτα περνάει». Μια φράση που σίγουρα όλοι έχουμε ακούσει κι όσοι δεν τη χρειαστήκαμε ως συμβουλή από φίλους μας, φρόντισε ο Σπύρος Σπυράκος να μας τη μάθει.

Πώς δημιουργήθηκε όμως αυτή η φράση; Ξέρουν κάτι παραπάνω οι πρόγονοί μας από εμάς; Θα έλεγε κανείς πως στις περισσότερες φράσεις που έχουμε κληρονομήσει από εκείνους, κρύβεται μια δόση αλήθειας, αν όχι σε όλες. Ποια είναι λοιπόν η παγίδα; Οι εφήμερες σχέσεις, εκτός από μη ουσιώδη τρόπο αντιμετώπισης, κρύβουν κι ένα ξέσπασμα από πίσω. Μοιάζουν ως λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις χαρίζοντας στιγμές που ξεφεύγεις από τις δύσκολες ώρες και ταυτόχρονα αποτελούν έναν τρόπο να ξεσπάσεις από την πιθανή πίεση που βίωνες στη σχέση σου.

Οι στιγμιαίες σχέσεις, οι σχέσεις μίας βραδιάς, οι σχεδόν σχέσεις, έχουν πολλά να προσφέρουν, πόσω μάλλον σε έναν άνθρωπο ευάλωτο: ενθουσιασμό, ευθυμία, σύνδεση (έστω και προσωρινή). Βασική προϋπόθεση και οι δύο μεριές να είναι ξεκάθαρες σχετικά με το τι επιζητούν. Κι αφού λοιπόν ξεκαθαριστεί αυτό τότε έχουμε αρνητικά και θετικά στοιχεία- όπως άλλωστε όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Όταν υπάρχει έντονη επιθυμία, τα αρνητικά συναισθήματα, όλα αυτά που μας πονάνε καθώς και η τάση για κοινωνική κριτική απενεργοποιούνται, άρα δε βλέπουμε τα στοιχεία του άλλου που μπορεί αργότερα να μας ενοχλήσουν. Παράλληλα, στα θετικά της υπόθεσης, γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους, φυσικά αποκτάμε εμπειρίες εξερευνώντας και μαθαίνοντας τους εαυτούς μας και κακά τα ψέματα, περνάμε καλά.

Το ζήτημα όμως είναι, για πόσο περνάμε καλά; Η έννοια του εφήμερου ορίζει πως διαρκεί για μικρό χρονικό διάστημα. Περνάμε λοιπόν καλά για όσο διαρκεί το εφήμερο, όμως στην πραγματικότητα γίνεται δουλειά στο κομμάτι που μας απασχολεί περισσότερο; Οδεύουμε στο να ξεπεράσουμε τον χωρισμό; Μήπως αποτελεί λοιπόν προσωρινή λύση και δε θεραπεύει; Ίσως αυτή η φράση εν τέλει να παρερμηνεύεται: ο έρωτας ναι, περνάει όντως με έρωτα. Αλλά, όταν έρθει ο πραγματικός έρωτας που θα σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα και τελικά, να ερωτευτείς παράφορα. Κι ίσως για να συμβεί αυτό, πρέπει να έχεις κάνει ήδη χώρο, αφήνοντας τον προηγούμενο πίσω. Άνευ προσωρινών ερώτων.