Οι αληθινοί φίλοι δε θάβουν ο ένας τον άλλον αν ξεκόψουν

Κάθε σχέση που έχουμε στη ζωή μας, έχει και μια ημερομηνία λήξης. Συνήθως, το πρώτο που σκεφτόμαστε στο άκουσμα της λέξης “σχέση” είναι η ερωτική. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο, είστε μαζί κι αυτή η σχέση ή καταλήγει ως παντοτινή αγάπη κι κάποια στιγμή, τη διακόπτει αναγκαστικά ο χρόνος, ή απλώς δεν εξελίσσεται και πάλι καταλήγει. Ωστόσο, στη ζωή μας εκτός από τις ερωτικές σχέσεις υπάρχουν κι άλλες. Σχέση, για παράδειγμα είναι αυτή που έχω τους γονείς μου, ή με έναν φίλο ή φίλη μου. Παιδικές φιλίες, φιλίες του σχολείου, φιλίες από τα φοιτητικά έτη, φιλίες του εργασιακού περιβάλλοντος, φιλίες από κάποια ενασχόληση και φιλίες που προέκυψαν μέσω άλλων γνωστών/φίλων.

Κάθε σχέση που αναφέρθηκε δοκιμάζεται, περνάει από σαράντα κύματα, αντέχει, ζει. Κατά το πέρασμα του χρόνου, όμως, όλα αλλάζουν, τίποτα δεν μπορεί να γλιτώσει από αυτό. Κι όσα ζητάς, οι προσδοκίες, τα θέλω, αυτά που έχεις ανάγκη, είναι διαφορετικά όταν είσαι παιδί, διαφορετικά όταν είσαι στην εφηβεία και διαφορετικά στην ενήλικη ζωή, ή όταν είσαι σε μία πιο ώριμη φάση της ζωής σου. Είναι μια λογική εξέλιξη μέσα στον χρόνο. Κατά συνέπεια, η φιλία που έχεις ήδη δημιουργήσει με έναν άνθρωπο, αλλάζει κι αυτή επίπεδο, μαζί με σένα.

Όλη αυτή η απαιτούμενη αναβάθμιση λοιπόν, είναι διαδικασία επίπονη και χρόνια που καμιά φορά δεν είναι εφικτή, είτε από τη δική μας πλευρά είτε από την άλλη πλευρά. Μπορεί λόγω συνθηκών, μπορεί λόγω κορεσμού, λόγω διαφορετικής ταχύτητας ή απλώς τύχης, οι λόγοι μπορούν να ποικίλουν. Τότε, σε αυτό το growing apart, έρχεται η ολοκλήρωση αυτού του κύκλου, αφού είναι αδύνατο να πάει παραπάνω.

Ακόμα κι έτσι όμως, δεν αναιρούνται όσα έχεις ζήσει με αυτόν τον άνθρωπο. Χαρές, λύπες, κλάματα, γέλια, συγκινήσεις, συμπαράσταση- δε διαγράφονται. Ακόμα και οι πολύ χοντρές διαφωνίες κι οι άγριοι τσακωμοί, είναι αναμνήσεις που πολλές φορές δε συνειδητοποιούμε εκείνη τη στιγμή, αλλά τις δημιουργούμε μαζί. Όταν λοιπόν αυτό το “μαζί” δεν υφίσταται πια, γιατί πρέπει να το μαυρίζουμε;

Μπορεί ο κύκλος να μην κλείσει όμορφα, χωρίς να φταίει απαραίτητα μόνο η μία μεριά, όμως γιατί πρέπει μετέπειτα να μιλήσεις άσχημα για έναν άνθρωπο που ήταν στη ζωή σου; Γιατί επιλέγουμε να μείνουμε στο παράπονο, να πούμε τον κακό μας λόγο, να αποκαθηλώσουμε ολόκληρη τη σχέση μας; Δεν μπορούμε, άραγε, να είμαστε καλύτεροι από αυτό;

“Κάποτε ήμασταν κολλητοί αλλά…” Κάποτε είχα διαβάσει πως η λέξη “αλλά ” σε μια πρόταση είναι σαν να αναιρεί ό,τι έχει ειπωθεί πριν. Μην αναιρείς λοιπόν όσα ζήσατε γι’ αυτό το τέλος. Εστίασε στο καλό και υγιές κομμάτι, άσε στην άκρη το ότι δεν έληξε καλά, για όποιο λόγο και να έγινε, επεξεργάσου τις αιτίες που οδήγησαν στη λήξη της φιλίας και κράτα έναν καλό λόγο για το τέλος. Διότι οι πραγματικοί φίλοι, μόνο τέτοιους έχουν κατά νου, ακόμα κι όταν πάψουν να είναι φίλοι.

Κι αν έχεις ζήσει το να μιλήσει άσχημα για εσένα “πρώην” φίλος, να πούμε ότι μιλώντας άσχημα για έναν άνθρωπο που ζήσατε τόσα, υποτιμάς, πέρα από τον εαυτό σου, όλο αυτό που είχε αναπτυχθεί μεταξύ σας. Έληξε κάτι άσχημα; Κρατάμε τα καλά, αφήνουμε στην άκρη τα άσχημα, χαιρετάμε και συνεχίζουμε τιμώντας με αυτόν τον τρόπο -πάνω από όλα- τον εαυτό μας.

Μην ξεχνάμε πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή, όμως στο μέλλον αποδεικνύεται πως έχουμε πάρει πολύ μεγάλα μαθήματα κι από τις κακές κι από τις καλές στιγμές. Με κυριότερο, ότι πηγαίνοντας παρακάτω, μπορούμε να δούμε ευκολότερα τι αξίζει που αφήσαμε πίσω μας.