Πώς ξεπερνάς τον πιο δύσκολο χωρισμό που βίωσες ποτέ;

Για καιρό νόμιζα πως είναι κάποιο δείγμα απαισιοδοξίας που κάθε φορά, μπαίνοντας σε μια σχέση, μου περνούσε από το μυαλό το σενάριο «κι αν χωρίσουμε;» Έπειτα από μια συζήτηση με φίλους, πιο πολύ για στατιστικούς σκοπούς αλλά και για να μην αρχίσω να πιστεύω πως είμαι τρελή, ανακάλυψα πως δεν έχω μόνο εγώ αυτό το συνήθειο. Κι όμως, είμαστε πολλοί!

Είτε στην αρχή, είτε ενδιάμεσα, είτε προς το τέλος (που δεν ξέρεις πάντοτε ότι έρχεται), σκάει αυτή η εικόνα, αυτή η σκέψη στο μυαλό σου. Αναλόγως τις καταστάσεις, τον χαρακτήρα σου, τον άνθρωπο που έχεις στη ζωή σου, αυτό το υποθετικό σενάριο παίρνει άλλη τροπή.

Στο Α σενάριο, σκέφτεσαι πως εντάξει, ένας χωρισμός είναι, η ζωή είναι μπροστά, όλα για κάποιο λόγο γίνονται, θα κλάψω, θα πονέσω, θα πιω με φίλους, μια, δυο, τρεις φορές και πάμε γι’ άλλα! Και στην τελική, βρε παιδί μου, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Στο Β όμως σενάριο, είναι που ξεκινάνε τα δύσκολα. Στην ιδέα και μόνο σφίγγεται η καρδιά σου. Μετά; Τι θα κάνω μετά; Υπάρχει μετά;

Κι έρχεται η στιγμή που βρίσκεσαι όντως στο σενάριο Β και δεν αποτελεί απλώς μια εικασία. Τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Ο πόνος αβάσταχτος, το κενό μέσα σου. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως πενθείς τον έρωτα που έφυγε. Οι φίλοι, να είναι καλά οι άνθρωποι, ακούνε ολημερίς το δράμα που βιώνεις. Ακούνε ολονυχτίς πράγματα που ίσως να ξέρουν ήδη. Στιγμές σας, υποσχέσεις, θυσίες, υποχωρήσεις· είναι δίπλα σε κάθε δάκρυ. Μα το αγκάθι παραμένει και ριζώνει για τα καλά στη σκέψη «πώς θα είναι από εδώ και πέρα». Τι γίνεται μετά; Πώς προχωράει η ζωή; Ξαφνικά, είσαι και πάλι έφηβος που μένει για πρώτη φορά μόνος στο σπίτι. Και καλείσαι να μάθεις να τσεκάρεις αν κλείδωσες, να γεμίζεις το ψυγείο σου, να κανονίζεις τα οικονομικά σου, να τακτοποιείς τα ρούχα σου, μόνο που όλα αυτά, μεταφέρονται σε ζητήματα καρδιάς. Γιατί δεν είναι τα ρούχα που πρέπει να τακτοποιηθούν εδώ, μα τα αισθήματα που έγιναν σμπαράλια.

Κάποτε δεν το πίστευα μα πλέον ξέρω πως ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός κι ας είναι αυτό ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ του κόσμου. Ξέρω πως δεν το πιστεύεις μα αλήθεια, δεν είναι το τέλος του κόσμου ο χωρισμός σου αυτός κι αργά ή γρήγορα θα το συνειδητοποιήσεις κι εσύ. Θα έρθει η στιγμή που θα βγεις, θα χαμογελάσεις, θα γελάσεις με την ψυχή σου! Είναι, σίγουρα, το τέλος ενός κύκλου, ενός κεφαλαίου που έκλεισε γιατί ολοκληρώθηκε χωρίς να ξέρουμε πάντα γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Και να θυμάσαι, όταν νιώθεις πως δεν παλεύεται, πως από τη μία μέρα έως την άλλη σίγουρα δεν περνάει τίποτα. Και πως, πάντα, μετά από κάθε πόνο που βρίσκεται μπροστά μας, βγαίνουμε πιο δυνατοί, γιατί ξεπεράσαμε κάτι ακόμα! Άλλωστε αναλογίσου το: πόσα έχεις ξεπεράσει έως τώρα που τελικά -κοίτα να δεις- δε σε σκότωσαν;