Αν ο άλλος δεν κουβαλάει και λίγη τρέλα τι να τον κάνεις;

Για να πούμε αλήθειες τώρα, θέλουμε και λίγη παλαβομάρα στη ζωή μας, ελάτε, παραδεχτείτε το. Η καθημερινότητά μας αποκτά άλλο νόημα, άλλη χροιά, άλλο ύφος, άλλο ενδιαφέρον με λίγη τρέλα παραπάνω. Αναφέρομαι σ’ όλες τις κοινωνικές μας σχέσεις, φιλικές, οικογενειακές, εργασιακές αλλά πολύ περισσότερο, βέβαια, στις πολύ στενές, συντροφικές, διαπροσωπικές μας σχέσεις. Γιατί, αν ο άλλος δεν είναι και λίγο τρελός, τι να τον κάνεις;

Δε σου λέω να είναι ψυχάκιας -όχι, προς Θεού, από βλαμμένους έπηξε το σύστημα. Ούτε τους θέλουμε ούτε τους χρειαζόμαστε, μα κυρίως δεν τους αντέχουμε. Μια δόση λόξας, όμως, να την έχει.  Άκου που σου λέω. Μια υφέρπουσα τρελαμάρα για σένα, για τη σχέση σας, για το μέλλον σας και για τα κοινά όνειρά σας σε καλό βγαίνει πάντα.

Διότι, τελικά, ερωτευόμαστε ανθρώπους που ρισκάρουν, που δε φοβούνται να τολμήσουν, που μαζί τους δεν πλήττουμε ποτέ, που μας εξιτάρουν ψυχή και σώμα, που μας εκπλήσσουν ευχάριστα με το παραμικρό, που λένε αυτό που σκέφτονται αυθόρμητα, χωρίς περιστροφές, που δρουν παρορμητικά κι ενθουσιωδώς.

Δεν είναι παράλογο να συμβαίνει, να κουβαλάει μια γλυκιά τρέλα ο άνθρωπός μας, τη θέλουμε. Θα έλεγα πως είναι και παραπάνω από καλοδεχούμενη. Μια παρόρμηση περαιτέρω, μια ροπή στις εκπλήξεις, έναν υπερβάλλοντα αυθορμητισμό, μια λασκαρισμένη βίδα βρε αδερφέ, τη θες, πώς να το κάνουμε;

Ένα κουδούνι μες στα ξημερώματα που σε ταράζει μεν, αλλά πώς να γίνει τώρα; Ήθελε να σου πει ότι σε πεθύμησε όλο το βράδυ που δε σε είδε, τι θα κάνεις; Θα του κλείσεις την πόρτα στα μούτρα δηλαδή ή μήπως δε θ’ ανοίξεις; Αποκλείεται, βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Έχεις ξετρελαθεί από χιλιόμετρα, κάνοντάς το εικόνα και μόνο.

Ένα μήνυμα τα μεσάνυχτα ενώ είστε πλακωμένοι, ένα μπουκέτο λουλούδια στην πόρτα σου, έτσι, άνευ συγκεκριμένου λόγου, για καλημέρα βρε παιδί μου, ένα ταξίδι έκπληξη, δυο εισιτήρια σ’ ένα φάκελο πάνω στο κομοδίνο σου, ένα τρυφερό, χειρόγραφο σημείωμα πάνω στο γραφείο σου, ένα απρόσμενο ραντεβού κι ένα τραπέζι στο αγαπημένο σου εστιατόριο μια κατά τ’ άλλα δυσβάσταχτη Δευτέρα αρκούν και με το παραπάνω, όχι μόνο για ν’ απογειώσεις τη διάθεσή σου αλλά, ως επί το πλείστον, για να επιβεβαιώσεις ότι ο άνθρωπος αυτός σου πάει πολύ και ότι ήρθε στη ζωή σου για να μείνει.

O τύπος εκείνος που μαζί του ζεις τα πάντα και στο έπακρο. Αυτός που σε κάνει να νιώθεις ότι τα πιο αταίριαστα πράγματα είναι ταυτόχρονα, απολύτως φυσιολογικά. Παράσταση στην αρχαία Επίδαυρο το απόγευμα και αχαλίνωτο clubbing το βράδυ που ακολουθεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στα πέριξ μαγαζιά. Μέγαρο μουσικής τις καθημερινές και μπουζούκια στο τελευταίο χιλιόμετρο της Εθνικής το σαββατοκύριακο.

Ατελείωτες ώρες κοινού διαβάσματος, διαλογισμού και μελέτης Βukowski και Freud και την ίδια μέρα να συζητάς μαζί του για τα πιο καυτά κουτσομπολιά της ελληνικής, κι όχι μόνο, showbiz. Διακοπές στους πιο πολυσύχναστους και πολύκροτους προορισμούς και μέσα στο ίδιο καλοκαίρι να κάνετε μια στάση διαρκείας στο απόλυτα ερημικό νησί σαν άλλους survivors. Mα καλά, είναι δυνατόν να μη σε μαγνητίζει ένα τέτοιο άτομο;

Τέτοιους παλαβιάρηδες ανθρώπους αναζητάμε, θαυμάζουμε και μ’ αυτούς παθιαζόμαστε, ξεμπλοκάρουμε και ταυτιζόμαστε. Κάποια που στα μάτια της θ’ αντικρίσεις ό,τι έψαχνες χρόνια τώρα, για την ακρίβεια που μάλλον δεν πίστευες ότι υπάρχει. Και κάποιον που στα μάτια του βλέπεις τον πιο υπέροχο, ερωτικό σύντροφο και την ίδια στιγμή τον πατέρα των παιδιών σου.