Εμάς τους ρομαντικούς να μας αγαπάτε λίγο παραπάνω

Υπάρχει μια πεποίθηση ευρέως διαδεδομένη ότι εμείς οι γυναίκες από κατασκευής είμαστε αθεράπευτα ρομαντικές. Λίγο που μας διάβαζαν παραμύθια από μικρές με βασιλόπουλα και δράκους, λίγο οι ταινίες με τους μεγάλους έρωτες και τα happy-ends, λίγο ο πρίγκιπας πάνω στ’ άλογο που θα σε κλέψει υπό τους ήχους του follow your heart, πιστεύεται ότι σχεδόν έχουμε γεννηθεί με μια έξτρα ορμόνη που διαχέει ρομαντισμό απ’ την κορφή ως τα νύχια μας.

Θέλω να σου πω πώς βλέπω εγώ το ρομαντισμό ως έννοια σε μια προσπάθεια να καταρρίψω στεγανά και ταμπέλες, ενώ ταυτόχρονα να δοκιμάσω να σου αποδείξω ότι η ρομαντική διάθεση δεν έχει φύλο ούτε χρειάζεται να απολογείσαι κάθε φορά που σε συνεπαίρνει.

Καταρχάς γνήσια ρομαντικός είναι κάποιος σε κάθε έκφανση της ζωής του κι όχι μόνο στον έρωτα. Γιατί, βλέπεις, ρομαντική ψυχή δε σε κάνουν τα νιαουρίσματα, δυο καρδούλες στο messenger, μερικά αναμμένα κεριά και πέντε-έξι γλυκούλικα στιχάκια. Ρομαντισμός είναι να ξυπνάς το πρωί με καλή διάθεση, ν’ ανοίγεις το παράθυρο να μπει φως και να χαμογελάς στη νέα μέρα που ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Είναι δυο παγωμένες μπίρες στο παγκάκι στην ακροθαλασσιά μαζί με τον κολλητό σου επί ώρες και τα στριφτά τσιγάρα που θα κάνετε τράκα απ’ την παραδίπλα παρέα.

Ρομαντισμός είναι, ακόμα, το μήνυμα αργά το βράδυ στην καλύτερή σου φίλη, άνευ συγκεκριμένου λόγου κι αφορμής, απλώς για να της υπενθυμίσεις πόσο απαραίτητη είναι η παρουσία της στη ζωή σου. Επίσης, το λουλούδι που έκοψες απ’ τον κήπο του γείτονα, με φόβο να σε δουν, μόνο και μόνο για να το αφήσεις στο μαξιλάρι της μαμάς σου. Ή επιπλέον, τα παστάκια με γεύση φράουλα κι οι κρέπες με τριμμένο μπισκότο που πήρες απ’ το κοντινό, συνοικιακό ζαχαροπλαστείο για τον παππού και τη γιαγιά, που ξέρεις ότι λατρεύουν και τους πήγες το πρωινό της Κυριακής, προκειμένου να τους εξοικειώσεις με την έννοια του brunch.

Ρομαντισμός στο δικό μου το μυαλό και με τη διάσταση που έχω επιλέξει να του δίνω, είναι ν’ ατενίζεις με αισιοδοξία τη ζωή, να αφήνεις ελεύθερη τη φαντασία σου, τη δημιουργικότητά σου, να ονειρεύεσαι κι όχι να ονειροβατείς, να δίνεσαι, αλλά όχι να παραδίνεσαι, να ζεις με πάθος την κάθε σου στιγμή, να εμπνέεσαι απ’ τα πιο ασήμαντα, να βρίσκεις πάντα κάτι θετικό ακόμη και στη χειρότερη μέρα σου, να ανακαλύπτεις αξία και νόημα στα μικρά, τα απλά, τα καθημερινά, τα τετριμμένα, να ψάχνεις και να δημιουργείς διαρκώς αφορμές να γίνεσαι ευτυχισμένος και παράλληλα να κάνεις τους δικούς σου ανθρώπους να χαμογελούν εξαιτίας σου.

Και ναι, φυσικά, ρομαντικός στη σχέση σου δε γίνεσαι με ένα πλουσιοπάροχο δείπνο στο αγαπημένο της εστιατόριο ή μ’ ένα πανάκριβο δώρο επετείου. Ούτε με τα τριακόσια ζουζουνιάρικα sms στο κινητό του που σκάνε το ένα μετά το άλλο χωρίς επί της ουσίας περιεχόμενο. Αντιθέτως, μ’ ένα μπολ ποπ-κορν στον καναπέ αγκαλιά, χαζεύοντας την αγαπημένη σας ταινία, με χαρτί, στιλό κι ανοιχτό υπολογιστή αναζητώντας το φετινό καλοκαιρινό σας προορισμό διακοπών απ’ το μήνα Μάιο, μ’ ένα σημείωμα «θέλω πλύσιμο» στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου της και μια φωτογραφία σας αγκιστρωμένη στους υαλοκαθαριστήρες, είσαι σε καλό δρόμο.

Το να επιλέγεις απολύτως συνειδητά να δίνεις στη ζωή σου και στη ζωή των άλλων ρομαντικές χροιές και πιο τρυφερούς τόνους μόνο κατακριτέο δεν μπορεί να θεωρείται. Είναι μια αίσθηση όμορφη, εν μέρει αξιέπαινη, πολλές φορές αναγκαία μέσα στη μουντή ρουτίνα και πρέπει να μάθεις να την υπερασπίζεσαι ανοιχτά γιατί πάνω απ’ όλα είναι η δική σου, μοναδικά υπέροχη κοσμοθεωρία και θέαση των πραγμάτων.

Χωρίς, βεβαίως, υπέρβαση του μέτρου κι απώλεια της αίσθησης της πραγματικότητας, χωρίς να ονειροπολείς με κίνδυνο να χάσεις την επαφή με τον αληθινό κόσμο και χωρίς να ξεχνάς ότι στην καθημερινότητά μας χρειάζονται όλα στις σωστές δοσολογίες. Οτιδήποτε απ’ τα τελευταία αυτά, όχι μόνο σε παγιδεύει και ξεφεύγει απ’ το πλαίσιο του αγνού ρομαντισμού, αλλά ενδέχεται να σε ρίξει κιόλας απ’ το ροζ συννεφάκι που έπλασες και να χτυπήσεις άσχημα.