Εμείς οι δυο θα μπλέξουμε

Με κοιτάς, σε κοιτώ και μετά σιωπή. Σπινθηροβόλες ματιές, όλο υποσχέσεις βλέμματα, λάγνα χαμόγελα, δήθεν τυχαία αγγίγματα, πονηρά γελάκια, αστεία πειράγματα και ξαφνικά το στομάχι δένεται κόμπος κι οι πεταλούδες, άσπρες, μπλε, κόκκινες και φούξια, στροβιλίζονται με μανία στο κεφάλι σου.

Ο έρωτας είναι για τους τολμηρούς. Θέλει θάρρος -πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σου- να παραδεχτείς ότι έπεσες στα δίχτυα του. Θέλει χρόνο να καταλάβεις, ν’ αξιολογήσεις και να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή τη φορά δεν είναι απλά ένα ακόμη φλερτ, δεν πρόκειται για μια ακόμη ωραία γυναίκα στο διάβα σου ούτε για έναν ακόμη γοητευτικό άντρα στο δρόμο σου, αλλά για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη ζωή σου για να την ανανεώσει υπέροχα, ίσως και μοιραία. Θέλει δύναμη να δώσεις χώρο, μυαλό και καρδιά σ’ ένα άτομο, με το ρίσκο πάντοτε η ιστορία σας να μην έχει το τέλος παραμυθιού.

Μην ψάχνεις το άλλο σου μισό. Όλοι γεννηθήκαμε ολόκληροι, δεν έχουμε ανάγκη κάποιον να μας καλύψει κανένα κενό. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που θα μας συμπληρώσουν τα προτερήματα και θ’ ανακαλύψουμε κι άλλα μαζί τους στην πορεία, ενώ την ίδια στιγμή θα μας λειάνουν και τα ελαττώματα, -ίσως και να μας αγαπήσουν γι’ αυτά τα τελευταία.

Δες το για παράδειγμα σαν ένα παζλ. Και κάποια κομμάτια να λείπουν, πάλι μπορείς μέσες-άκρες να καταλάβεις το θέμα που εμφανίζει. Όταν όμως το φτιάξεις 100%, όχι μόνο αναγνωρίζεις επακριβώς και την παραμικρή λεπτομέρεια που απεικονίζει αλλά και το αποτέλεσμα σε  δικαιώνει για την προσπάθεια και το χρόνο σου, ενώ παράλληλα σ’ ευχαριστεί αισθητικά κι από άποψη εικόνας. Τα δε κομμάτια του υπάρχουν, όχι για να μένουν σκορπισμένα σ’ ένα κλεστό κουτί, αλλά για να ενωθούν απολύτως αρμονικά με άλλα κομμάτια και να σχηματίσουν κάτι μεγαλύτερο, ουσιαστικό, με ξεκάθαρο νόημα και περιεχόμενο.

Πού θέλω να καταλήξω; Να μην τον φοβάσαι τον έρωτα. Να μπλέξεις, να δώσεις, να νιώσεις χωρίς ενδοιασμούς. Ή όλα ή τίποτα. Τα συναισθήματα δεν μπαίνουν σε καλούπια ή ζυγαριές ούτε αντέχουν τη μετριότητα. Αξίζει να μένεις με την απορία για ένα μήνυμα που δεν έστειλες, για ένα τηλέφωνο που δε σήκωσες, για μια λέξη που δεν είπες ή για μια κίνηση που δεν έκανες;

Μήπως είναι καλύτερο να τριγυρνάς σαν τον τρελό στο σπίτι, στους δρόμους, στη γειτονιά, να βλέπεις μέχρι και στον ύπνο σου έναν άνθρωπο, να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τη σκέψη του και να μην το μάθει ποτέ; N’ ακούς καψουροτράγουδα το χάραμα, να ψάχνεις προφίλ κι ιστορίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να αναρωτιέσαι για εκείνα τ’ αναπάντητα, να σπας το κεφάλι σου να βγάλεις άκρη και ν’ αναβάλλεις διαρκώς να πάρεις θέση κι αποφάσεις;

Εντάξει, θα μου πεις δε μας συμβαίνει για πρώτη φορά. Είδαμε και την προηγούμενη πόσο «ερωτικά» φάγαμε τα μούτρα μας στο φινάλε. Ωραία και; Πάει, πέρασε, πάθαμε και μάθαμε, καλά να είμαστε να το θυμόμαστε και περνώντας ο καιρός να γελάμε. Τώρα τι κάνεις είναι το θέμα. Επειδή κάτι, κάπου, κάπως, κάποτε στράβωσε, αυτό σημαίνει ότι θα πενθείς και θα αυτοτιμωρείσαι ως προς τις ευθύνες που σου αναλογούν για το υπόλοιπο της ζωής σου; Ό,τι συνέβη όπως κι ό,τι δε συνέβη, κάποιο λόγο θα είχε. Δεν παύει όμως να ανήκει στο παρελθόν, ούτε να τ’ αλλάξεις μπορείς ούτε βέβαια να ανατρέχεις στα σεντούκια των αναμνήσεών σου κάθε τρεις και λίγο. Το θυμάσαι, το αποδέχεσαι, το σέβεσαι γιατί αποτελεί κομμάτι δικό σου αλλά το αφήνεις για πάντα πίσω, εκεί κι όπου ανήκει.

Η ζωή συνεχίζεται, είναι μπροστά, σε προκαλεί, σου κλείνει το μάτι, ένας νέος κύκλος φαίνεται να ανοίγεται διάπλατα κι ευοίωνα, γιατί να μην αφεθείς στη δίνη του; Ή θα τον κλείσουμε ή θα τον ζήσουμε, μέση λύση δεν υπάρχει. Όχι, προς Θεού να μην ονειροβατείς, να μην εθελοτυφλείς και να μην παραμυθιαστείς. Ζησ’ το όμως σωστά, δυνατά, χωρίς άγχος, δεύτερες σκέψεις κι ημίμετρα.

Θα μπλέξουμε, μου λες. Ας μπλέξουμε σου απαντώ, πού είναι το κακό; Οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να ταξιδεύουν την ψυχή τους και να κάνουν όνειρα μαζί με άλλους ανθρώπους, να αποκομίζουν και την ίδια στιγμή να χαρίζουν μοναδικές εμπειρίες, να αγαπούν και να αγαπιούνται.

O έρωτας όσο περισσότερο του δίνεις σου ανταποδίδει στον υπερδιπλάσιο βαθμό. Τρέφεται απ’ τη γλύκα των φιλιών, τα χάδια στα μαλλιά, τα σφιχτά, ενωμένα δάχτυλα στις παλάμες, τα ρομαντικά τραγούδια και τις αφιερώσεις, τα τρυφερά λόγια, τις μεγάλες αλήθειες, τις γενναίες πράξεις, τις δυνατές καρδιές. Αν δεν το αφήσεις να συμβεί, θα μείνεις για πάντα με την απορία. Δώστου λοιπόν την ευκαιρία να σε απογειώσει.