Κανένα ταβερνάκι δε συναγωνίζεται τα φαγητά της γιαγιάς

Αυτή την αέναη διάθεση που έχεις να δοκιμάζεις διαρκώς καινούρια φαγητά, περίεργες συνταγές, διαφορετικές και πρωτότυπες γεύσεις την ξέρω καλά, τη γουστάρω με τρέλα και την ασπάζομαι απόλυτα. Η πείνα -όπως συχνά λέγεται- είναι όντως σχεδόν συναίσθημα, εδώ όμως, σήμερα, θα σκιαγραφήσουμε το φαγητό κυρίως σαν τέχνη αλλά και σαν εμπειρία.

Γυρνάς απ’ τη σχολή και πεινάς σαν λύκος, ικανός να καταβροχθίσεις ό,τι βρεις μπροστά σου, ακόμη και τότε όμως τίποτα δε σου είναι αρκετό. Επιστρέφεις κομμάτια απ’ τη δουλειά, ανοίγεις το ψυγείο και καταλήγεις να παραγγέλνεις delivery απ’ τα τετριμμένα της γωνίας. Πολύ περισσότερο όταν βγαίνεις έξω όπου ο ουρανίσκος σου γίνεται ως δια μαγείας ακόμη πιο απαιτητικός, ώστε ν’ αναζητάς μονίμως να γνωρίσεις νέα πιάτα, εξωτικά κατά προτίμηση, γευστικές πανδαισίες, ξένες κουζίνες για να μπορείς να συγκρίνεις μετά, ανατολίτικες σπεσιαλιτέ που είναι και στα πάνω τους σε ζήτηση αλλά κι όποια άλλη γκουρμεδιά δεις στον κατάλογο και σου τραβήξει την προσοχή.

Δε λέω. Τα μπεργκεράδικα έχουν ανέβει πολύ στα σύγχρονα trends δίνοντας μια ιδιαίτερη αίσθηση σ’ αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε πρόχειρο φαγητό. Απ’ την άλλη, το all time classic ιταλικό εστιατόριο, σταθερά, εμπεριέχεται στις πρώτες σου επιλογές για δείπνο με την καλή σου ένα βράδυ Σαββάτου. Και βέβαια το κινέζικο μενού, εξακολουθεί σθεναρά να σε εξιτάρει, γιατί ανακαλύπτεις με ευχαρίστηση ότι πάντοτε υπάρχει κάτι στον κατάλογο που δεν έχεις δοκιμάσει κι ανυπομονείς να γευτείς.

Υπάρχει όμως μια κουζίνα, ένα γεύμα, ένα πιάτο, μια συνταγή κι ένα μενού που θεωρείς ασύγκριτο, κορυφαίο, ανεπανάληπτο, απερίγραπτο με λέξεις. Εδώ μιλάμε για συναίσθημα, για έρωτα, για παράλληλο σύμπαν, για μοναδικότητα, για καλλιτεχνία. Δε λέω, κι η μαμά είναι καλή μαγείρισσα. Σαν τη γιαγιά όμως;

Ποιος να συγκριθεί μαζί σου; Μακαρονάδες με μπόλικο τριμμένο τυρί, κεφτεδάκια για να ταΐσουμε όλο το οικοδομικό τετράγωνο, μουσακάς και παστίτσιο που όμοιά τους δε σερβίρει η καλύτερη παραδοσιακή ταβέρνα της χώρας είναι μόνο ένα δείγμα απ’ τα φαγητά που κάθε γιαγιά λατρεύει να ετοιμάζει για τα εγγόνια της.

Σκέφτεσαι κάτι καλύτερο; Κάτσε να στο κάνω ακόμα πιο ζωντανή εικόνα. Σουτζουκάκια λες και τρως πραγματικά στη Σμύρνη, πατάτες στο φούρνο με λιωμένο μπέικον που σου σπάνε τη μύτη απ’ την είσοδο της πολυκατοικίας και μέχρι να φτάσεις με το ασανσέρ στον τέταρτο, ακόμη και τα όσπρια απ’ τα χεράκια της γιαγιάς, τα βαφτίζεις μπριζόλα. ρε παιδί μου, επί τόπου. Και φυσικά θα σερβίρει και δεύτερο και τρίτο πιάτο αν χρειαστεί να το εμπεδώσεις.

Να συμπληρώσω ότι έρχεται και το επιδόρπιο για να σε αποτελειώσει ή μάλλον να σε απογειώσει. Ραβανί με σπιτικό παγωτό, τρουφάκια σοκολάτας με άχνη ζάχαρη, τσιζκέικ με ολόφρεσκα κεράσια και προφιτερόλ να το πιεις στο ποτήρι αποτελούν ορισμένες απ’ τις συνήθεις επιλογές. Κι άντε πες της τώρα ότι δεν πεινάς ή ότι φούσκωσες. Κι αλήθεια να ‘ναι, μην το κάνεις το λάθος. Θα την πικράνεις και δεν το θες.

Κάπου εκεί, λοιπόν, ξεχνάς και δίαιτες και διατροφές και τα πάντα. Τρως μέχρι σκασμού αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι είναι μακράν η ομορφότερη κι αθωότερη ατασθαλία της εβδομάδας ολόκληρης. Γιατί όσο νόστιμα φαγητά κι αν φας έξω, όσο γκουρμέ γεύσεις και θεσπέσια πιάτα, το μαγείρεμα της γιαγιάς ξεχωρίζει με διαφορά, δε συγκρίνεται ούτε με του καλύτερου σεφ.

Της πετυχαίνουν πάντα κι όλα, όχι μόνο γιατί ξέρει καλά τη συνταγή ή απ’ έξω τον τσελεμεντέ, αλλά μάλλον γιατί βάζει και τεράστιες, υπέρογκες κουταλιές πασπαλισμένες από αγάπη. Όταν δε, ξέρει ότι μαγειρεύει για το εγγόνι της, εκεί είναι που βάζει όλη της την τέχνη.

Ένα τεράστιο φιλί και μια σφιχτή αγκαλιά για ευχαριστώ είναι μάλλον το λιγότερο που μπορείς να κάνεις. Καλύτερα ν’ ανανεώσετε το ραντεβού σας για το επόμενο σαββατοκύριακο για ένα ακόμη λουκούλλειο γεύμα.

Καλή όρεξη!