Στ’ αλήθεια δοκίμασες ποτέ;
Κι εκεί που όλα είχαν πάρει φαινομενικά το δρόμο τους, η ζωή σου έμοιαζε να έχει βρει το ρυθμό της, περνούσες όμορφα, μοιραζόσουν πράγματα και συναισθήματα με έναν άλλον άνθρωπο και όλο αυτό ήταν αμοιβαίο -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες- ανακαλύπτεις ότι happy end έχουν μόνο τα παραμύθια και οι κινηματογραφικές ταινίες. Ξυπνάς ένα πρωί και όλα αλλάζουν με ταχύτητα φωτός. Νιώθεις μόνος και έρημος. Πως έχασες ό,τι πολυτιμότερο είχες, κανείς δε σε καταλαβαίνει, διερωτάσαι για τα πάντα, αμφισβητείς το παραμικρό, διαταράσσεται όλο σου το είναι, πονάς παντού, σωματικά και ψυχικά, κλείνεσαι στον εαυτό σου και σηκώνεις γύρω σου ένα τείχος ανυπέρβλητο. Νιώθεις ότι άξαφνα όλα και όλοι έχουν στραφεί εναντίον σου.
Στην πραγματικότητα, σου λείπει ο ένας και μοναδικός άνθρωπος που για τον οποιοδήποτε λόγο έπαψε να είναι ο άνθρωπος σου. Είτε επειδή το προκάλεσες, το θέλησες, το επεδίωξες είτε επειδή έτσι εκείνος επέλεξε και απλώς οφείλεις να σεβαστείς την επιθυμία του. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: απέραντη θλίψη, συγκεχυμένες σκέψεις, αναπάντητα ερωτήματα, αναρίθμητες αναμνήσεις –όλα τους να σε οδηγούν σε αδιέξοδο.
Κανένας χωρισμός δεν είναι εύκολος, ακόμη και ο πλέον ορισμένος ως «συνειδητή και καταλληλότερη επιλογή». Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο έχων αισθήματα, πληγώνεται ακόμα και όταν πληγώνει. Αμφιβάλλει αν κάνει το σωστό, αναπολεί, θέλει διακαώς να τηλεφωνήσει, ξεφυλλίζει άλμπουμ φωτογραφιών, ακούει αφιερωμένα τραγούδια, αποστηθίζει sms, νοσταλγεί πρωινά Κυριακής.
Είναι κι αυτό μέρος του δράματος όμως. Πρέπει να το ζήσεις ολοκληρωτικά αυτό το στάδιο για να συνειδητοποιήσεις τις αντοχές, τις ανάγκες, τα συναισθήματα και τα πραγματικά θέλω σου. Έτσι μόνο μπορεί να επέλθει η κάθαρση, αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους αρχαιότητας. Γιατί εκείνη τη στιγμή περί τραγωδίας πρόκειται.
Αφού λοιπόν ο χρόνος συνηγορήσει υπέρ σου, και καταφέρεις να απεγκλωβιστείς έστω από το αίσθημα του «πώς θα τα βγάλω πέρα και σήμερα» αλλά και «με ποιο τρόπο θα μάθω να ζω χωρίς εσένα», επανέρχεσαι στη φυσιολογική ζωή. Αρχίζεις να βγαίνεις ξανά, να πίνεις γιατί περνάς καλά και όχι για να ξεχάσεις, να γελάς με την καρδιά σου και όχι προσποιητά, να φλερτάρεις γιατί σου βγαίνει και όχι γιατί πρέπει να ξεκολλήσεις, να γυρίζεις σπίτι σου και να ξαπλώνεις αναλογιζόμενος πόσο όμορφα πέρασες και όχι γιατί κοιμάσαι και απόψε μόνος.
Κάπου εκεί, έρχεται να αναστατώσει γλυκά την υποτονική κατά τ’ άλλα ζωή σου μία νέα γνωριμία. Ένας άνθρωπος που -κατά πως φαίνεται- θέλει να σε γνωρίσει καλύτερα, θέλει να μπει στη ζωή σου με έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, θέλει να τον αφήσεις να σε διεκδικήσει από τη μοναξιά σου.
Και εσύ εκεί τι κάνεις; Σου θυμίζεις πόσο πληγώθηκες την τελευταία φορά που αφέθηκες, πόσο καιρό σου πήρε να συνέλθεις από την προηγούμενη φορά που πίστεψες στον έρωτα, πόσο όμοια κατάληξη έχουν όλες οι σχέσεις, τεντώνοντας τις παρωπίδες, κλείνοντας τ’αυτιά από τις «σειρήνες», υψώνοντας ακόμη πιο ψηλά το τείχος «μην αγγίζετε».
Όλα τα συναισθήματα ξαφνικά βρίσκουν υπόσταση στη λέξη «φόβο». Φόβος για το καινούριο, το άγνωστο, το πάλι απ’την αρχή. Φόβος να μην περάσεις πάλι τα ίδια, να μη βρεθείς στο ίδιο έργο θεατής, να μην αφήσεις τον εαυτό σου και πολύ περισσότερο την καρδιά σου σε τρεμάμενα χέρια.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όλα αυτά να συμβούν. Να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που στο τέλος να αποδειχθεί κατώτερος των προσδοκιών σου. Να δεθείς με κάποιον που δε θα δεθεί μαζί σου, να νιώσεις περισσότερα από ότι εκείνος –ίσως εκείνος να μη νιώσει και καθόλου για να λέμε την ωμή αλήθεια-και να κληθείς πάλι να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Επίσης, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος λέει ότι μπορεί να συμβούν και αντίστροφα όλα τα παραπάνω. Να σε ερωτευτεί ένας άνθρωπος εάν του δώσεις το ελεύθερο να σε γνωρίσει σε μεγαλύτερο βάθος, να ενθουσιαστεί μαζί σου νομίζοντας ότι βρήκε το άλλο του μισό, και εσύ απλώς να περνάς την ώρα σου λίγο πιο δραστήρια και να γεμίζεις τη μέρα σου ελαφρώς περισσότερο απ’ ότι αν ήσουν μόνος. Κι εκεί πάλι, σηκώνεσαι ένα πρωί από το κρεβάτι, και απλώς αγνοείς την ύπαρξή του, συνειδητοποιώντας είτε ότι ακόμα δεν είσαι έτοιμος να μπεις σε νέα σχέση -για πολλοστή φορά- είτε ότι δε σε ιντριγκάρει αρκετά ούτε αυτή η νέα γνωριμία.
Εάν όμως δε συμβεί τίποτα από τα παραπάνω; Εάν με το καινούριο σου φλερτ έχεις παραπάνω κοινά από όσα θες να πιστεύεις και ξεχνάς το χρόνο μαζί του; Εάν αυτός ο νέος άνθρωπος ήρθε στη ζωή σου για να σου αποδείξει πως υπάρχει ο μεγάλος έρωτας, υπάρχουν οι σχέσεις με τα αμοιβαία αισθήματα διαρκείας και είναι εκεί για να σε πείσει; Εάν κάποιος είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει πολύ και πραγματικά για σένα, για σας, γιατί βλέπει κάτι που εσύ φοβάσαι να δεις; Εάν βρεθεί το άτομο εκείνο που είναι πράγματι η καινούρια μέρα για σένα, η επόμενη σελίδα του βιβλίου, η απόδειξη ότι τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις;
Πώς θα μπορέσεις να το μάθεις αν δε γκρεμίσεις για λίγο το τείχος σου να δεις έστω στα πεταχτά τα μάτια του; Eγώ στη θέση σου ένα τουβλάκι τουλάχιστον θα το έσπαγα.
Συντάκτης: Κάτια Σκίτσου
