«Δευτέρα κάτι έχω, την Τρίτη δεν αντέχω…απ’ όλες τις ημέρες η Κυριακή μ’αρέσει». Μ’αυτή τη βαρύγδουπη δήλωση μεγαλώσαμε κι από τότε την υψώνουμε ως λάβαρο σθεναρά, θεωρώντας ότι οι μέρες Δευτέρα έως Παρασκευή μόνο με ευθύνες, υποχρεώσεις κι άγχος μπορούν να μας φορτώσουν.
Εντάξει, όχι ότι είναι και ψέμα δηλαδή. Θυμήσου στο σχολείο πώς ένιωθες κάθε Παρασκευή μεσημέρι και πώς κάθε Δευτέρα πρωί. Να σου επαναφέρω το συναίσθημα της Κυριακάτικης νύχτας, λίγο πριν ξαπλώσεις; Να έχεις προλάβει να διαβάσεις μέχρι τελευταία παράγραφο, να έχεις κάνει τις ασκήσεις σου στο ακέραιο, να έχεις καθαρογράψει τις εκθέσεις σου, να έχεις προετοιμαστεί πλήρως για το επερχόμενο, πρόχειρο διαγώνισμα.
Αργότερα στο Πανεπιστήμιο; Πού το πας αυτό; Κάθε Δευτέρα, μαρτύριο το πρωινό ξύπνημα για τα μαθήματα με υποχρεωτική παρουσία ή τα εργαστήρια, να υποβάλεις εργασίες μεσοβδόμαδα με αυστηρές προθεσμίες και να διαβάσεις ενδελεχώς την ύλη ενός ολόκληρου εξαμήνου, με μαθήματα προς εξέταση απανωτά Τρίτη-Τετάρτη τουλάχιστον.
Κι έρχεται η εργασιακή ζωή, όπου φυσικά τα ωράρια είναι ανύπαρκτα, παρουσιάσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή πρέπει να ετοιμαστούν και να πραγματοποιηθούν, νούμερα, πράξεις κι αρχεία σε κυνηγάνε μέχρι και στον ύπνο σου, οι μέρες της εβδομάδας δε φτάνουν για να απαντήσεις στα αναρίθμητα emails και requests, οι ώρες της ημέρας το ίδιο και πάει λέγοντας.
Κάπως έτσι, λοιπόν, μάθαμε να περιμένουμε σαν παλαβοί το Σαββατοκύριακο! Να χαλαρώσουμε, να φορτίσουμε μπαταρίες, να δούμε συγγενείς, φίλους, σχέση -όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά- να βγούμε, να ξεδώσουμε, να ξενυχτίσουμε, να πιούμε, να περάσουμε όμορφα χωρίς ίχνος άγχους. Σαν να μην υπάρχει αύριο.
Θες να πεις ότι σου φτάνει ένα Σαββατοκύριακο; Αφού μέχρι να σηκωθείς να πιεις καφέ με τους κολλητούς πήγε απόγευμα, θα βγεις για βράδυ και θα σηκωθείς Κυριακή μεσημέρι ασυζητητί, μετά τι έμεινε; Δεν προλαβαίνεις να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα και πάλι επιστρέφεις στην καταθλιψάρα της νυχτερινής βάρδιας της Κυριακής ξεκινώντας τα «γιατί, Θεέ μου, σε μένα πάλι».
Να δοκιμάσουμε κάτι για αλλαγή; Ας πούμε, Δευτέρα απόγευμα μετά το φροντιστήριο, τη σχολή ή τη δουλειά, γιατί δεν κανονίζεις να περάσεις απ’ την καφετέρια στη γωνία όπου εργάζεται η φίλη σου; Και θα ξετρελαθεί που θα σε δει και βρήκες χρόνο να τη συμπεριλάβεις στο πρόγραμμά σου και θα σχολιάσετε όλα όσα δεν προλάβατε το Σαββατοκύριακο που προηγήθηκε και τσάμπα καφέ θα πιεις.
Τρίτη μετά τις υποχρεώσεις σου, γιατί δεν περνάς μια βόλτα απ’ την γιαγιά και τον παππού που γκρινιάζουν επανειλημμένως ότι μόνο γι’αυτούς δεν έχεις χρόνο; Και τεράστια έκπληξη θα τους προξενήσεις κι από πάνω θα βγεις -μεταξύ μας- κι ας μην πάτησες σπίτι τους ένα μήνα σχεδόν.
Μεσοβδόμαδα, Τεταρτίτσα μήπως σχολώντας να πήγαινες ένα σινεμά; Θεωρητικά, προλαβαίνεις την απογευματινή προβολή, και την καινούρια ταινία που μόλις κυκλοφόρησε να παρακολουθήσεις, και να σχολιάσεις ακατάπαυστα τόσο τα τεκταινόμενα -μέχρι να σε κατσαδιάσει ο διπλανός σου ή ο μπροστινός σου για την ακρίβεια– όσο και τους πρωταγωνιστές.
Η καλύτερη μέρα για έξοδο απ’ το σπίτι μες στην εβδομάδα είναι αδιαμφισβήτητα η προ-Παρασκευή. Πέμπτη λοιπόν, τι θα έλεγες να εμφανιζόσουν απρόσμενα μπροστά στον σύντροφό σου που ξέρει ότι παραδοσιακά ευκαιρείς μόνο Σαββατοκύριακα και να κάνατε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα; Δεν είναι απαραίτητο να ξενιτευτείς, απλώς, να ακούσετε μαζί το κύμα, να αλλάξετε παραστάσεις και να ξεφύγετε απ’ τη μουντάδα.
Παρασκευή δεν πιάνεται, έχεις ήδη ξεκινήσει να σχεδιάζεις τον προγραμματισμό του ερχόμενου 2ημέρου -ξεκάθαρα και εξ’ορισμού free-day. Τουλάχιστον απ’ το απόγευμα και μετά. Εν μέρει, καταλογίζεται και κομμάτι του Σαββατοκύριακου.
Ακολουθούν ορισμένες απ’ τις άπειρες εναλλακτικές εκμετάλλευσης του -αντικειμενικά ελάχιστου- ελεύθερου χρόνου μέσα στην εβδομάδα: να καλέσεις φίλους για καφέ στο μπαλκόνι σου, να κανονίσεις ένα χαλαρό ποτό στο μπαράκι κοντά στο γραφείο, να βγάλεις μια μεγάλη βόλτα τον σκύλο και να περπατήσετε στα συνοικιακά σοκάκια, καταλήγοντας να τρώτε σουβλάκι στο παγκάκι του πάρκου παρέα, να περάσεις απ’ τους γονείς σου για να επιστρέψεις τα τάπερ φαγητού και να μείνεις εκεί, παραγγέλνοντας πίτσα και κουβεντιάζοντας ως τα μεσάνυχτα, να ξεκινήσεις να διαβάζεις ένα νέο βιβλίο στο σαλόνι με ένα ποτήρι κρασί, που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σε καθηλώσει κι απλά να μη θες να ξημερώσει μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα.
Έχεις ιδέα πόσο ευτυχισμένους θα έκανες τους ανθρώπους της ζωής σου με κάποιες μικρές τροποποιήσεις σε καθημερινή βάση; ‘Η πόσο ανακουφισμένος κι ήρεμος θα γυρνούσες στο κρεβάτι σου κάθε βράδυ, μετά από μερικές -λιγοστές, αλλά ουσιώδεις- παραλλαγές της ρουτίνας σου;
Βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως μια εβδομάδα Παθών κάθε εβδομάδα. Αισθανόμαστε εξαντλημένοι απ’ την κούραση, το στρες, την ανάγκη να συμβούν όλα στην ώρα τους και στην εντέλεια. Να μη μας προσάψει κατηγορίες κανείς για το παραμικρό, να προλάβουμε τα deadlines των όποιων υποχρεώσεων έχουμε αναλάβει ή μας έχουν εκχωρήσει και να μην ξεφύγει τίποτα απ’ την προσοχή, την ευταξία, την οργάνωση και τον προγραμματισμό μας.
Κάπου εκεί, λησμονούμε ότι η εβδομάδα έχει εφτά μέρες κι όχι δύο. Προς ξεκούραση, προς τέρψη, προς ανανέωση, προς αποσυμπίεση, προς επαναφόρτιση. Καμία μέρα δεν είναι άσχημη, αν τη ζούμε μέχρι τελευταίο λεπτό. Κανένα απόγευμα καθημερινής δεν είναι μη παραγωγικό, αν δεν αφήσουμε στιγμή του να πάει χαμένη. Καμία νύχτα δεν είναι ανιαρή ή συνηθισμένη, αν ξέρεις με ποιον και πώς να τη σπαταλήσεις.
Δοκιμάζουμε;
Επιμέλεια Κειμένου Κάτιας Σκίτσου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κάτια Σκίτσου
