Οι εφηβικές αναμνήσεις μας συντροφεύουν για μια ζωή

Αναμφίβολα, η περίοδος της εφηβείας αποτελεί την πρώτη, εξαιρετικά σημαντική, μεταβατική φάση που βιώνει ένα παιδί. Είναι το στάδιο εκείνο που αρχίζουν κι αλλάζουν όλα, με αργή, ταυτόχρονα και με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μεταβολές τόσο σωματικές όσο και ψυχολογικές, αρκετές για να μας απορρυθμίσουν πλήρως και να ανατρέψουν τα έως εκείνη τη στιγμή δεδομένα.

Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, η κυκλοθυμία βρίσκεται στο ζενίθ της ενώ τα νεύρα χτυπούν κόκκινο με το παραμικρό. Παντού ζόρια. Τι να πρωτοθυμηθώ; Ας ξεκινήσω απ’ το σχολείο. Οι πρώτες, σοβαρές πιέσεις για μελέτη, τα απαιτητικά διαβάσματα, οι ανεξάντλητες παπαγαλίες, οι ακατανόητες συναρτήσεις, τα απροειδοποίητα διαγωνίσματα κι οι κουραστικές εξετάσεις είναι μια σύμπτυξη της εικόνας που κυριαρχούσε και βεβαίως συνοψίζεται με ακρίβεια στη φράση «δε θέλω να πάω σχολείο» που κάθε έφηβος σεβόμενος τον εαυτό του, ξεστομίζει κάθε Κυριακή βράδυ.

Η εφηβεία, όμως, επηρεάζει έντονα και τις εν οίκω σχέσεις. Και στο σπίτι, λοιπόν, τα πράγματα δεν τα λες κι ήρεμα, αφού οι πρώτοι καβγάδες, οι ανεξήγητοι τσακωμοί, οι μόνιμες εντάσεις, οι καθημερινές συγκρούσεις και τα ξεσπάσματα από και προς τους γονείς είναι γεγονός.

Την ίδια στιγμή, τα εφηβικά χρόνια έχουν και την άλλη, πιο ζουμερή πλευρά τους. Στο σχολείο, είσαι πια στην ιδανική ηλικία για να μάθεις να κάνεις τα καλύτερα σκονάκια, εξασκείσαι στις κοπάνες, κλασικά την πρώτη και την τελευταία ώρα το χειμώνα, αλλά κι ολοήμερες απουσίες το καλοκαίρι για τα πρώτα μπανάκια με την παρέα, πειραματίζεσαι με τα πρώτα τσιγάρα στις τουαλέτες του σχολείου, ξέρεις, απ’ αυτά που πνιγόσουν στην πρώτη τζούρα, αλλά εμβαθύνεις και στην έννοια του φραπέ που εντάσσεται χωρίς δεύτερη σκέψη στο καθημερινό λεξιλόγιό σου.

Το καλύτερο που θέλω να σου θυμίσω, στο φυλάω για το τέλος όμως: τα πρώτα καρδιοχτύπια, τα αστεία φλερτάκια, οι μαθητικοί έρωτες, τα δροσερά φιλιά στο στόμα στις πλατείες, οι τρυφερές αγκαλιές στο πάρκο, όπως και τα χαραγμένα ονόματα και μηνύματα αγάπης στα παγκάκια. Οι εφηβικοί μας έρωτες είχαν πολύ συγκεκριμένους διαλόγους με ρητορικά κατά βάση ερωτήματα. «Θέλεις;», «Θέλω», «Μ’ αγαπάς;», «Σ’ αγαπάω». Τόσα απλά θα έπρεπε να ‘ναι όλα αν το σκεφτείς. Ήταν εκείνοι οι έρωτες που μ’ έναν τρόπο μας σημάδεψαν -αποκλείεται να μη θυμάσαι έστω έναν- και που όμως γεννήθηκαν μέσα στα πιο ανέμελα κι αθώα χρόνια μας.

Όλα αυτά, λοιπόν, να συνηγορούν έκδηλα υπέρ του ότι αλλάζεις, μεγαλώνεις, περνάς σε μία νέα εποχή, σε μια καινούρια φάση ζωής. Όλα τότε φαντάζουν δυσνόητα, παράξενα, παράλογα κι ενίοτε αντιφατικά. Οριστικό τέλος μιας εποχής που σηματοδοτεί ταυτόχρονα την έναρξη μιας νέας για σένα περιόδου. Δε χάνεις δια παντός την παιδικότητά σου την ίδια στιγμή όμως παύεις να είσαι παιδί.

Πρώτα εσωτερική, με τον ίδιο σου τον εαυτό και στη συνέχεια με τον εξωτερικό κόσμο κι οποιονδήποτε, εν γένει, τολμήσει να σου φέρει αντίρρηση.

Απ’ όπου κι αν το πιάσεις, οι περιπέτειες κι οι ιστορίες απ’ τα εφηβικά μας χρόνια παραμένουν παντοτινά χαραγμένες στη μνήμη μας. Είναι, μάλλον, με διαφορά, η ηλικία που ξεχωρίζεις και θυμάσαι έντονα όσος καιρός κι αν περάσει. Τότε που το παραμικρό σου φαίνεται βουνό, και μετά από χρόνια, θυμάσαι περιστατικά, τα εξιστορείς, τα συζητάς με φίλους και ξελιγώνεσαι στα γέλια.

Έχει μια κεκαλυμμένη ομορφιά η εφηβεία λοιπόν. Αντιλαμβάνεσαι τη σημασία της φιλίας, γνωρίζεις τον εαυτό σου, βγαίνουν στην επιφάνεια τα πρώτα, έντονα συναισθήματα, μαθαίνεις τα όριά σου, διαμορφώνεις το χαρακτήρα σου, αποκτάς άποψη, καλείσαι να πάρεις τις πρώτες αποφάσεις, να αναλάβεις τις πρώτες ευθύνες, να σε αντιμετωπίσουν πια σαν μεγάλο παιδί, να σου εκχωρήσουν καθήκοντα κι αρμοδιότητες, που τότε μεν μοιάζουν δυσβάσταχτα, στην πορεία όμως αποδεικνύονται η καλύτερη πρόβα που θα μπορούσες να έχεις κάνει για όσα έρχονται στο μέλλον.

Ξεγνοιασιά κι υποχρεώσεις σε απόλυτη ισορροπία κι αρμονία. Υπό ένα πρίσμα, αυτός ο αντιφατικός, αλλά δημιουργικός συνδυασμός είναι η εφηβεία μας. Η απαιτητική ηλικία που έχεις να διδαχθείς πολλά, τόσο για σένα όσο και για τον κόσμο που σε περιτριγυρίζει. Όταν το «love for ever» είναι αγνό, αληθινό και κανείς δεν τολμά να το αμφισβητήσει.

Εύχομαι να την έχεις απολαύσει, να τη νοσταλγείς μεγαλώνοντας και να τη θυμάσαι με αγάπη αυτή την ηλικία.