Ρημάζουμε ζωές ολόκληρες για κάτι ηλίθιους εγωισμούς

Κι εκεί απ’ το πουθενά ή τελοσπάντων για κάποια ψιλοασήμαντη -αν το σκεφτείς πιο ήρεμα στην πορεία- αφορμή ρίχνετε έναν καβγά τρικούβερτο. Δε θες να τον ξαναδείς, δε θέλει να την ξαναενοχλήσεις ποτέ κι όλα τα αντίστοιχου βεληνεκούς βαρύγδουπα, πάνω στην ένταση της στιγμής.

Τσακωθήκατε. Μήνυμα ελήφθη. Ωραία και; Πρώτη φορά ήταν; Θα διαλύσετε τώρα μια ολόκληρη σχέση για μερικά νεύρα, δυο κουβέντες παραπάνω και κάποια ξινισμένα μούτρα;

Στο σημείο αυτό και μόλις λίγο καταλαγιάσουν τα πυρά, ξεκινά η ενδόμυχη, ατέρμονη ανασκόπηση. Και γιατί να πάρω εγώ τηλέφωνο, αυτός πρέπει να μου ζητήσει συγνώμη, εκείνη οφείλει να καταλάβει το σφάλμα της και τα λοιπά. Οι σκέψεις όλες περιστρέφονται στα συνήθη, ποιος θα στείλει πρώτος μήνυμα, ποιος θα τηλεφωνήσει, ποιος θα ρίξει τα μούτρα του, ποιος θα κάνει πίσω, τα οποία εκείνη τη στιγμή φαντάζουν ερωτήματα αιώνια αναπάντητα, τύπου Άμλετ.

Είναι, τελικά, ο πιο αδύναμος αυτός που θα υποχωρήσει ή μήπως ο πιο λογικός; Στ’ αλήθεια, πρέπει κάθε φορά να διερωτόμαστε μήπως μας περάσουν για θύματα, αν σηκώσουμε το τηλέφωνο και πούμε αβίαστα όσα νιώθουμε; Ίσως, στο τέλος της ημέρας, αυτό να θέλει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη χαρακτήρα.

Είμαστε εγωιστικά πλάσματα οι άνθρωποι. Με μέτρο πάντα, αυτό μας προφυλάσσει απ’ το να διαλύεται το είναι μας ή να κομματιάζεται η ψυχή μας κάθε φορά που, με κάποιο τρόπο, η καρδιά τρώει ήττα. Χάρη στη νοημοσύνη μας, όμως, μπορούμε να ελέγξουμε τα επίπεδα του εγωισμού, του πείσματος, της κόντρας, του θυμού που μας διακατέχει κάθε φορά. Είμαστε σε θέση να χαλιναγωγήσουμε τον εαυτό μας και να θέσουμε τα όρια μεταξύ αρρωστημένου εγωισμού και αξιοπρέπειας μιας σχέσης. Σημειωτέον, τα όρια είναι εξαιρετικά ρευστά και η γραμμή μπορεί να ξεπεραστεί πανεύκολα.

Στην αρχή, μπορεί να το δεις σαν παιχνίδι. Ένα αέναο κυνηγητό, μια διαρκής επιβεβαίωση του ενδιαφέροντος του άλλου, λίγα μούτρα παραπάνω για να μη σε έχει και σίγουρο, δε διακρίνεις τη σοβαρότητα της κατάστασης και πού μπορεί να οδηγηθεί. Δε βλέπεις τότε απέναντί σου, παρά μόνο έναν άνθρωπο πειθαρχημένο, με ισχυρό χαρακτήρα, ατράνταχτα πιστεύω και σθένος απόψεων.

Όλο αυτό εξελίσσεται σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας, εάν δεν το κοντρολάρεις έγκαιρα. Ποιος θα κυριαρχήσει πάνω σε ποιον, ποιος θα έχει το πάνω χέρι, ποιος θα υποχωρεί πρώτος κάθε φορά που ένας τσακωμός θα παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Όταν όμως, έχεις ζυγίσει καλά τα πράγματα, έχεις επενδύσει σ’ έναν άνθρωπο που αποδεδειγμένα αξίζει και αναγνωρίζετε από κοινού ότι είναι αστείο να κάνετε παιδιάστικα πείσματα, αξίζει να πετάξεις μια σχέση ζωής για έναν τραβηγμένο εγωισμό;

Είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα απ’ όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Αντί να υποφέρεις, να φθείρεσαι και να ξενερώνεις, μήπως καλύτερα να πιάσεις το τηλέφωνο, να καλέσεις το γνωστό αριθμό ή να πληκτρολογήσεις ένα μήνυμα; Ούτως ή άλλως, μεταξύ τριών φράσεων θα κυμανθείς, σε κάθε περίπτωση, με μικρές αποκλίσεις: Συγνώμη, μου λείπεις, σ’ αγαπώ.

Αξίζει να το περνάς όλο αυτό; Να ξημεροβραδιάζεσαι πάνω απ’ το τηλέφωνο, να αναβοσβήνεις το κινητό αδημονώντας για ένα μήνυμα, να ενεργοποιείς τη συνομιλία ξανά και ξανά, περιμένοντας να δεις το πράσινο, φωτεινό κυκλάκι και την ειδοποίηση στο messenger, να αγωνιάς να δεις check in ή πριν πόση ώρα ήταν ενεργός στο facebook, να τη βγάζεις όλη νύχτα στο μπαλκόνι, προσευχόμενη τον δεις κάτω απ’ το σπίτι σου, να εξαφανίζεσαι με τ’ αμάξι μήπως κάπου την πετύχεις εντελώς τυχαία. Και να κυλούν οι μέρες. Mόνο φυσιολογικό δεν το λες.

Κανείς δε θα σε θεωρήσει θύμα αν κάνεις την πρώτη κίνηση μετά από ένα καβγαδάκι. Σημασία έχει να νιώθεις καλά εσύ με τον εαυτό σου. Ότι έκανες ό,τι περνούσε απ’ το χέρι σου, όχι για σένα αλλά για εσάς. Οι ευκαιρίες είναι για τους ανθρώπους και τα λάθη το ίδιο, άλλωστε. Μια σχέση κρατιέται κι απ’ τους δύο, με αμοιβαία συναισθήματα, και ομοίως, βέβαια, αμοιβαίες υποχωρήσεις. Δύναμη, αποφασιστικότητα, ωριμότητα και ξεκάθαρα θέλω δηλώνει αυτή η πράξη, που κάποιος άλλος μπορεί να θεωρήσει υποχώρηση, απελπισία ή θυματοποίηση. Διάλεξε σε ποια μεριά της όχθης θες να βρίσκεσαι. Το ουσιαστικό είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι ταυτόχρονα.

Ναι, φυσικά να το δουλέψεις στο μυαλό σου. Μη σε παρασύρει η καρδιά εντελώς στα τυφλά. Δεν είναι πυρηνική φυσική οι σχέσεις όμως. Οι απαντήσεις είναι μονολεκτικές. Δε χωράνε «ναι μεν, αλλά». Τσαλακώσου, εκφράσου, αφέσου και τι έγινε; Δε σε γνώρισε χθες ο άνθρωπός σου. Γιατί να σε θεωρήσει θύμα, ανίσχυρο, δεδομένο ή υποχωρητικό;

Η απόφαση είναι αποκλειστικά δική σου. Το ίδιο και οι συνέπειες των πράξεων ή της απραξίας σου. Μένεις μ’ αυτούς που σε κρατάνε ή διαφορετικά με τον ακλόνητο εγωισμό σου. Αν το καλοσκεφτείς, είσαι μονάχα ένα μήνυμα -μια με δυο λέξεις- μακριά απ’ την αγκαλιά που θες να χωθείς σαν παλαβός. Αξίζει;