Ας μη γελιόμαστε.
Παιδιά που ξυπνάνε χωρίς γκρίνια και γονείς που είναι πάντα χαμογελαστοί και όλοι μαζί κάθονται πρωί-πρωί γύρω από το τραπέζι και αλείφουν το βούτυρο στο ψωμί τους τρισευτυχισμένοι… υπάρχουν μόνο στις διαφημίσεις.
Στην πραγματική ζωή, τα περισσότερα παιδιά νομίζουν ότι το όνομά τους είναι «γρήγορα» και το επώνυμό τους «αργήσαμε», καθώς αυτές είναι οι λέξεις που ακούνε συχνότερα.
Είναι αλήθεια πως η ανατροφή των παιδιών για να γίνει σωστά είναι από μόνη της μια πολύ δύσκολη αποστολή.
Αυτά που πρέπει να μάθει κάθε γονιός στο παιδί του δεν είναι μόνο λέξεις, χρώματα και αριθμοί. Η ικανότητα εκδήλωσης της στοργής και ανταπόδοσης της αγάπης ίσως μοιάζει έμφυτη, αλλά έχει επιστημονικά αποδειχθεί ότι μπορεί να βελτιωθεί μα και να διδαχθεί.
Όσοι μεγαλώνουν παιδιά σύντομα συνειδητοποιούν πως για να τα βοηθήσουν να αναπτύξουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη, τα λόγια δεν έχουν και πολύ σημασία. Τα «δέκα λεπτά κήρυγμα» είναι μια παλιά μέθοδος που έχει πλέον στις μέρες μας αποδειχθεί αναποτελεσματική. Τα περισσότερα λόγια που λέει κάποιος στο παιδί του, προκειμένου να το διδάξει, πάνε χαμένα. Όπως έλεγαν και οι παλιοί, από το ένα αφτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν, την ίδια στιγμή.
Στη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, οι πράξεις είναι αυτές που παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τα παιδιά αντιγράφουν αυτό που βλέπουν και όχι τα ηθικοπλαστικά λόγια. Δεν πάει να τους προτρέπεις κάθε μέρα να μοιράζονται τα παιχνίδια με τους φίλους τους; Δε θα σε ακούσουν.
Αν όμως σε δουν να δανείζεις στη φίλη σου μια ζακέτα επειδή κρυώνει ή να της χαρίζεις το μανόν που της άρεσε, θα το κάνουν και εκείνα με την ψυχή τους. Χωρίς πολλές εξηγήσεις. Χωρίς καθόλου κήρυγμα.
Σε ένα ψυχολογικό πείραμα, ο Καναδός ψυχολόγος John Philippe Rushton, κάλεσε τα παιδιά να παίξουν με ένα παιχνίδι, το οποίο στη συνέχεια μπορούσαν είτε να το κρατήσουν, είτε να το χαρίσουν σε ένα μη προνομιούχο παιδί. Σε κάποιες ομάδες, ο δάσκαλος χάριζε ο ίδιος το παιχνίδι στο φτωχό παιδί, ενώ σε κάποιες άλλες το κρατούσε για τον εαυτό του.
Τα αποτελέσματα του πειράματος ήταν πραγματικά εντυπωσιακά: τα παιδιά που απλώς είδαν τον δάσκαλο να χαρίζει το παιχνίδι έκαναν και αυτά το ίδιο. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις και συμβουλές.
Κάπως έτσι είναι και με την αγάπη. Δεν μπορείς να τους τη διδάξεις. Μπορείς, όμως, να τα αφήσεις να καταλάβουν πώς την εννοείς εσύ. Να δουν τις πράξεις του γονιού απέναντι στα ίδια και κυρίως απέναντι στον σύντροφό του.
Στα κανονικά σπίτια, η αγάπη φαίνεται μέσα από μικρές καθημερινές πράξεις και αυτή είναι που θα θέλαμε να βιώνει τελικά μια οικογένεια.
Μια κουβέρτα σε αυτόν που τον πήρε ο ύπνος στον καναπέ, μια αυθόρμητη αγκαλιά, ένα πείραγμα είναι μερικές στιγμές που δεν μπορούν να χωρέσουν σε λόγια, παρά μόνο σε εικόνες. Είναι καταπληκτικό το πώς αντιδρούν σε κάθε ηλικία.
Όταν ένα μωρό, που ακόμα δεν περπατάει, δει τους γονείς του να αγκαλιάζονται, θα φωνάξει σηκώνοντας τα χέρια του για να το σηκώσουν και να μπει και εκείνο στην αγκαλιά. Όταν περπατήσει θα τρέχει μόνο του με ανοιχτά τα χεράκια του και θα πέφτει άγαρμπα πάνω τους. Αργότερα θα φωνάζει και το αδερφάκι του να έρθει και εκείνο την ώρα της αγκαλιάς.
Στην εφηβεία, που θα έχει αρχίσει να έχει σεξουαλικές ανησυχίες δε θα πηγαίνει να χωθεί, αλλά θα κοιτάει από μακριά με ζήλια, πονηριά αλλά και κατανόηση. Αργότερα, ίσως και να «την λέει» στους γονείς που ερωτοτροπούν ακόμα μετά από τόσα χρόνια.
Εξάλλου «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!».
Συντάκτης: Ράινα Μελισσηνού
