Οι ειδοποιήσεις στην οθόνη σου χτυπούν ασταμάτητα και πάλι. Βρίσκεσαι σε ένα συνεχές alert με αυτά τα «κόκκινα σηματάκια» σε messenger, insta, what’s up. Ένα πραγματικό burn out για το κεφάλι που ρημάζει καθημερινά την ενέργειά σου. Ήρθε το πολυπόθητο μήνυμα, έμεινε μήπως στο διαβάστηκε ή δεν παραδόθηκε ποτέ; Ίσως δεν είχε καλό σήμα, η έμπλεξε με τη δουλειά. Μάλλον σε ξέχασε η τελικά αποφάσισε να εξαφανιστεί; Ghosting, που λέμε στις μέρες μας.
Και παίρνουμε κάπως έτσι την απόφαση πως το δια ζώσης φλερτ με την παλιά γνωστή έννοια άρχισε να χάνεται οριστικά. Το φυσικό eye contact πάει περίπατο και το ανθρώπινο άγγιγμα έρχεται να αντικατασταθεί με το touch στις οθόνες του κινητού μας. Σίγουρα, όσοι προλάβαμε τα ραβασάκια, τις ματιές αυτές που σε κάνουν να κατεβάζεις το κεφάλι σου κάτω από ντροπή και να γίνεσαι σαν παντζάρι γιατί γουστάρεις απίστευτα, ξέρουμε για τι συναίσθημα μιλάμε ακριβώς και τι πάμε να χάσουμε. Θα μου πεις, έχουμε το s3xting ως πιο φρέσκια έκδοση, αλλά βρε παιδιά, πόσο να ξεβρακώνεσαι μπροστά από μια οθόνη και τι τελικά σου προσφέρει πέρα από μια στιγμιαία σ3ξουαλική επιβεβαίωση; Καμιά μυρωδιά του άλλου δε σου τρελαίνει το μυαλό, δε σου μένει. Οι ενέργειές σας δε συστήνονται, δεν υπάρχει η αγωνία για το πρώτο ραντεβού. Γιατί όλα αυτά που θες να ρωτήσεις το αντικείμενο του πόθου σου τα έχεις ψάξει ήδη ξεψαχνίζοντας το προφίλ του, κάνοντας απίστευτες σκέψεις και σενάρια.
Κι έτσι, καταλήγουμε σε ένα ακόμα άχρωμο ιντερνετικό καβλάντισμα χωρίς ίχνος προσωπικού αποτυπώματος στο μέσα μας. Χάνονται συναισθήματα που θα μπορούσαμε να έχουμε, όχι πάντα ευχάριστα αλλά 100% αληθινά. Μια αλληλεπίδραση πραγματική, που μας έδενε το στομάχι κόμπο στην όψη αυτού που γουστάρουμε σαν τρελοί ή μας έδινε αυτή την κάποια σημασία, εξαφανίζονται σαν όνειρο. Ερχόμαστε σε ένα σκληρό σήμερα που αυτό το φτερούγισμα έχει αντικατασταθεί με τα views στα stories μας, ένα reaction με ποικιλία από emojis η καρδούλες ψεύτικες και στιγμιαίες με διάρκεια maximum ένα εικοσιτετράωρο. Αντιδράσεις αδράνειας σε εμάς και σε ένα σωρό «friends» των social. Γινόμαστε αναλώσιμοι και περιστασιακοί, έρμαιο στο κούνημα του αντίχειρα σε όσους μας ιντριγκάρουν ερωτικά χωρίς να μπορούν να δώσουν κάτι παραπάνω.
Όσοι δεν έχουν μάθει να έρχονται σε επαφή με το συναίσθημά τους, μάλιστα, βρίσκουν το πιο πρόσφορο έδαφος να το αποφύγουν με όλο τους το είναι. Ίσως και άνθρωποι δειλοί που φοβούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματική ζωή, κρύβονται πίσω από την ευκολία και την ασφάλεια μιας οθόνης και μια απόστασης. Δυστυχώς, χαλάνε και οι πιο ρομαντικοί, που υιοθετούν τέτοιες ντεκαβλέ συμπεριφορές για να προστατευτούν και τελικά απλώς να επιβιώσουν.
Έμεινες να έχεις ως όπλο μόνο την εικόνα σου, ή αυτή που θα ήθελες ιδανικά να έχεις, σε εφαρμογές τύπου tinder σαν άψυχο κομμάτι κρέας που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση και ψαχνει να κάνει matchy matchy με ένα καλοστημένο προφίλ που ταιριάζουν τα χόμπι σας αλλά η αύρα σας δεν έχει συναντηθεί ακόμη. Η μαγεία της αρχής έχει πάει περίπατο. Δεν υπάρχει προσμονή, δεν έχεις πεταλούδες στο στομάχι σου. Κι αν τις βρεις, πετάνε τόσο γρήγορα που δεν τις απολαμβάνεις καν. Μη σου πω ξαναγίνονται κάμπιες.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι περνάμε πλέον τη μισή μας ζωή με βασικό παρτενέρ το κινητό μας και τις διάφορες εφαρμογές. Η σχέση με τους ανθρώπους έχει ανάμεσα της αυτό το τεράστιο εμπόδιο. Κι έγινε εμπόδιο γιατί πάτησε σε οποιαδήποτε ανασφάλειά μας, στη μοναξιά που νιώθουμε σε αυτά που δεν τολμούμε να πούμε και να αντιμετωπίσουμε face to face. Μια διαδικασία που στην αρχή μπήκε διστακτικά στη ζωή μας, αλλά έμεινε γιατί δε μας ξεβολεύει. Στην πραγματικότητα, μας βουλιάζει μέρα με την ημέρα, μας στερεί την πραγματική ζωή και τα αληθινά συναισθήματα. Μας κάνει λιγότερο ανθρώπινους.
Συντάκτης: Αλέξια Κ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
