Αναμνήσεις ή αλλιώς η ιστορία του καθενός μας. Στιγμές, άνθρωποι, λόγια, ταξίδια, γέλια, πόνος, όλα εκεί που δεν πεθαίνουν ποτέ. Η μαγεία του να μην ξεχνάς τίποτα. Ευλογία ή κατάρα, είναι η σταθερή βάση της ζωής μας, εκεί που καταφεύγουμε όταν όλα γύρω μας σιωπούν, νεκρώνουν και χάνονται.
Κλείνεις τα μάτια σου και με μιας όλα ξαναπαίρνουν ανάσα και ζωή. Ναι, μπορεί να είναι μακρινά και το πέρασμα του χρόνου να τα έχει ξεθωριάσει, αλλά ακόμα είναι εκεί, καλά κρυμμένα μέσα στο μυαλό σου. Κι εκεί παραμένουν για πολύ καιρό περιμένοντας μια αφορμή για να ξαναζωντανέψουν. Ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα άρωμα, μπορεί να τα ανασύρει στην επιφάνεια και να τα ξαναζήσεις σαν ταινία σε επανάληψη. Ακόμα κι αν αυτά σε πονάνε, ακόμα κι αν έχεις προσπαθήσει να τα διαγράψεις, ακόμα κι αν τα έχεις θάψει τόσο βαθιά μέσα σου, αυτά πάντα βρίσκουν μια αφορμή για να σε κατακλύσουν. Το παρελθόν μας σε στιγμιότυπα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες νεκρών στιγμών που γίνονται το διαβατήριό μας στη ζωή, στέκονται εκεί και προστάζουν να θυμηθείς.
Άμυνα ή μηχανισμός του μυαλού, όλα έρχονται και πάλι κοντά σου. Άνθρωποι που έφυγαν κι όμως μ’ ένα μαγικό τρόπο είναι ακόμα ζωντανοί εκεί και δε σ’ αφήνουν να ξεχάσεις. Με μια μόνο κίνηση βρίσκεσαι πάλι εκεί, κοντά τους, σε απόσταση αναπνοής, όπως τότε. Λόγια και στιγμές καταγράφονται στο σκληρό της καρδιάς σου, ώστε να μη σε εγκαταλείψουν ποτέ.
Προσπαθώντας να θάψεις τις αναμνήσεις σου προσπαθείς να διαγράψεις τμήματα από τη ζωή σου, σαν να θες να αποβάλλεις τον ίδιο σου τον εαυτό, αντιμετωπίζοντάς τον σαν ξένο σώμα. Το θέμα δεν είναι να ξεχάσεις το παρελθόν σου, ούτε να προσπαθείς να κοσκινίσεις τις αναμνήσεις σου και να κρατήσεις μόνο τα θετικά της ζωής σου, αλλά ν’ αγαπήσεις αυτό που είσαι και να συμφιλιωθείς με αυτό που ήσουν. Οι αναμνήσεις σε στοιχειώνουν μόνο όταν ζεις νωχελικά στη σκιά τους. Μη ζεις από τις αναμνήσεις σου, ζήσε με αυτές. Κάποιες φορές μπορεί να μην αντέχεις στην ιδέα ότι κουβαλάς κάποιες στιγμές σαν φορτίο ανεξίτηλο μέσα στο χρόνο και πάλι όμως, δεν μπορείς να συνεχίσεις δίχως αυτές. Γιατί; Μα φυσικά γιατί είναι κομμάτι του εαυτού σου, των στιγμών σου, της ζωής σου.
Το φορτίο όμως αυτό, είναι στολισμένο και με ωραίες αναμνήσεις. Αυτές που είναι ικανές να ζωγραφίσουν ένα αδρό χαμόγελο στα χείλη σου καθώς μπορούν εύκολα να σε κάνουν να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο, να ξαναγίνεις για λίγα λεπτά μικρός, να νιώσεις ελεύθερος, να ζήσεις. Στιγμές που γέλασες, που ερωτεύτηκες, που αγάπησες είναι εκεί, παγωμένες στο παζλ των αναμνήσεών σου. Είναι εκεί για τις δύσκολες στιγμές σου, έτοιμες να σου προσφέρουν ένα νοητό καταφύγιο, ένα μέσο για ν’ ανασάνεις κάθε φορά που ο κλοιός στενεύει γύρω σου.
Καλές και κακές, αυτά τα βραχύχρονα στιγμιότυπά σου, είναι τα αποτυπώματά σου στο μονοπάτι της ζωής, που θα μένουν πάντα εκεί ανεξίτηλα, για να μπορούν να σου θυμίσουν ποιος είσαι ανά πάσα στιγμή. Στιγμές μικρές που όμως μπορούν να σκιαγραφήσουν το μεγάλο ταξίδι σου στο χρόνο. Εκεί σε μια γωνιά του μυαλού σου στοιβάζονται όλες, για να σου θυμίζουν όλα όσα ήσουν κάποτε, όλα όσα έζησες, όλα όσα δε θα σε αφήσουν ποτέ να ξεχάσεις.
Κλείσε τα μάτια σου και θυμήσου.
Επιμέλεια Κειμένου Μυρτώς Τσιτσιδάκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μυρτώ Τσιτσιδάκη
