Παραμύθια: Τα πιο γλυκά νανουρίσματα που έδιναν έμπνευση στα παιδικά σου όνειρα. Κι ενώ θα περίμενε κάποιος να σταματήσεις να ζητάς να μπεις στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών ως ενήλικας πια, πολλές φορές η μόνη σου ανάγκη όταν νιώθεις το τέλος να πλησιάζει είναι να ακούσεις αυτό το περίφημο: «Μια φορά κι έναν καιρό…».
Ναι, το ξέρεις ότι είναι παραμύθι κι απλά ζητάς να ακούσεις άλλη μια καλοφτιαγμένη ιστορία. Μια ιστορία που δε θα σε κάνει να πονέσεις, δε θα σε κάνει να κλάψεις, δε σε αφήσει να νιώσεις ποτέ μόνος και θα αφήσει το τέλος με ασαφή όρια να κρύβεται πίσω απ’ το: «Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!». Έχεις ανάγκη να ξεφύγεις απ’ την παγωμένη σου πραγματικότητα και κλείνοντας τα μάτια να πιστέψεις σε αυτή την ιστορία που καθώς ξεδιπλώνεται στο σκοτάδι φτάνει στα αυτιά σου.
Δεν είναι θέμα υποτίμησης της νοημοσύνης σου ούτε ότι κάποιος σε ξεγελά. Πιο πολύ είναι ο φόβος αυτού που θα έφτανε στα αυτιά σου χωρίς το παραμύθι να ντύνει το ψέμα με τη μαγική του σκόνη. Ο φόβος κι η ελπίδα δημιουργούν την επιθυμία σου για ένα καλοστημένο παραμύθι. Ο φόβος ότι κάτι τελείωσε κι η ελπίδα ότι κάτι δε θα τελειώσει ενεργοποιούν την άμυνά σου κι εσύ σαν μικρό παιδί αποζητάς ένα happy end.
Η αλήθεια πονάει, λένε. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η αλήθεια απλά σκοτώνει την ελπίδα σου κι αυτό είναι που πονάει. Τα παραμύθια απ’ την άλλη προσπαθούν εναγωνίως να κρατήσουν ζωντανή μια ελπίδα που αργοσβήνει. Το περίεργο είναι ότι πολλές φορές ζητάς το ψέμα, θέλεις να πιστεύεις κάπου κι εμμονικά αποφεύγεις το τέλος. Σαν να θωρακίζεις τα μάτια σου απ’ την πραγματικότητα. Έχεις βρει ένα φάρμακο γι’ αυτή μέσα απ’ τα παραμύθια της Χαλιμάς.
Έχεις την ανάγκη να κλείνεις τα μάτια σου και να σχεδιάζεις τη συνέχεια της ιστορίας όπως θα ήθελες να ήταν. Με τα φτερά της φαντασίας, πετάς νοητά πάνω απ’ τη στάσιμη επιφάνεια της ζωής σου κι αναζητάς ένα μέρος κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου. Ένα μέρος για να προστατευτείς από μια αλήθεια που θα σε τσακίσει, να αποφεύγεις ένα τέλος που πλησιάζει απειλητικά, να συνεχίζεις να ελπίζεις και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να συναινέσει σε ένα ψέμα που θα σε θωρακίσει απ’ τη θλιβερή πραγματικότητα.
Αυτός ο κόσμος είναι αλλιώτικος. Είναι ένας κόσμος που η ανθρωπιά υπάρχει ακόμα και φαίνεται τόσο αληθινός μέσα στην ψευτιά του. Εκεί οι άνθρωποι μιλούν με την καρδιά τους και τα λόγια τους δεν είναι κενά συμβόλαια. Εκεί υπάρχει ακόμα η χαρά κι η αλληλεγγύη , καθώς ο ένας αποτελεί τη συνέχεια του διπλανού του στην αλυσίδα της ζωής. Δεν κοιτάνε βλέπεις τη βόλεψή τους οι άνθρωποι εκεί, αλλά σπάνε τους τοίχους του κελιού τους και διεκδικούν την ελευθερία τους.
Σε αυτόν τον κόσμο που ορίζουν οι συντεταγμένες του μυαλού τους, αυτή στέκεται εκεί αγέρωχη για να τους θυμίζει να ζήσουν. Οι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο ζουν, δε φυτοζωούν! Γελάνε όχι για να καλύψουν όσα επιβάλλει η κοινωνία, αλλά γιατί έτσι γουστάρει η ψυχούλα τους.
Δε συμβιβάζονται με το λίγο αλλά αναπνέουν για το πολύ! Βλέπεις, εκεί η κενή ζωή δε γεμίζει με υλικά αγαθά αλλά με συναισθήματα, στιγμές, ανθρώπους. Παράξενο για ‘σένα που έχεις μάθεις να γεμίζεις το αχανές της ψυχής σου με συναισθήματα κι ανθρώπους μιας χρήσης. Εκεί δε σε προδίδουν όσοι σε αγαπούν, ούτε σε κάνουν να πονέσεις για την πλάκα και την κάβλα τους. Εκεί δεν κλαις γι’ αυτούς που φεύγουν από κοντά σου, αλλά γελάς με όσους μένουν εκεί για ‘σένα και σε υπολογίζουν. Εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν ξεχάσει πώς είναι να αγαπούν.
Σου λένε ότι είναι ένα γλυκό ψέμα όλο αυτό που εσύ επιλέγεις να βλέπεις κι εσύ ξέρεις τι απαντάς; -«Είναι το πιο ωραίο παραμύθι που έχω ακούσει».
Επιμέλεια Κειμένου Μυρτώς Τσιτσιδάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μυρτώ Τσιτσιδάκη
