Δεν είναι όλοι οι έρωτες τυχεροί να ζήσουν ελεύθεροι

Eλευθερία.

Ένα αγαθό απ’ τα μέγιστα, αν όχι το μέγιστο. Ένα συναίσθημα απ’ τα ομορφότερα, αν όχι το πιο όμορφο. Ένα δικαίωμα άκρως δημοκρατικό, που κανείς δεν μπορεί να στο στερήσει. Σου χαρίζεται απλόχερα κι αν και πολλές φορές το έχεις δεδομένο, η αξία του δε χάνεται ποτέ. Ένα δώρο που αγκαλιάζει το άλλο δώρο –αυτό του έρωτα– και συνταξιδεύουν μέσα σου.

Γιατί αν δεν αγκαλιάσουν το ένα το άλλο κ αι αν τραβήξουν δρόμους χωριστούς, τότε θα ξεψυχήσουν και τα δύο σαν κρατούμενοι μέσα στη φυλακή της ψυχής σου. Δεν μπορεί να επιβιώσει το ένα δίχως το άλλο. Πρέπει να συνυπάρχουν. Υπάρχει έρωτας δίχως ελευθερία; Υπάρχει ελευθερία όταν σου απαγορεύεται να βιώσεις το συναίσθημα του έρωτα;

Ίσως τελικά να μην είναι αυτά τα δύο δικαιώματα τόσο δεδομένα για όλους. Ίσως κάποιοι άνθρωποι να στερούνται την πληρότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και να βρίσκονται άθελά τους σε μειονεκτική θέση απέναντι στους υπόλοιπους. Είναι, λοιπόν, σίγουρα η ελευθερία κι ο έρωτας τόσο φυσικά δοσμένα σε όλους; Έχουν μοιραστεί ισότιμα οι «ανέσεις» για τη θέαση της ζωή ή κάποιοι είναι καταδικασμένοι να την παρακολουθούν απ’ την τελευταία σειρά;

Ε, λοιπόν τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν η ελευθερία. Να νιώθεις τυχερός αν την έχεις και να τη διεκδικείς συνεχώς. Εσύ έχεις εξασφαλισμένο το θεμέλιό σου για να χτίσεις απάνω μεγαλύτερα προβλήματα, σε άλλους όμως αυτό το θεμέλιο απουσιάζει κι είναι το κύριο πρόβλημά τους, η καθημερινή τους καταπίεση, η φωτιά που καίει σιγά-σιγά την ανθρωπιά τους: Δε μπορούν να είναι ελεύθεροι.

Δεν αναφέρομαι στους φυλακισμένους. Οι φυλακισμένοι τουλάχιστον, επέλεξαν με τις πράξεις τους να επιτρέψουν στο κράτος να τους στερήσει την ελευθερία τους. Είναι έμμεση επιλογή τους η φυλακή. Μιλάω για τους ανθρώπους που ζουν σε μια φυλακή χειρότερη απ’ την κανονική. Μια φυλακή μόνιμη κι όχι προσωρινή. Μια φυλακή τόσο σκληρή, τόσο αποπνικτική και τόσο μίζερη.

Μια φυλακή που δεν μπορούν να δραπετεύσουν απ’ αυτήν παρ’ όλο που είναι αθώοι. Το ίδιο τους το σπίτι, η ίδια τους η ζωή, η ίδια τους η οικογένεια είναι κι η φυλακή τους. Δεν τους ηρεμούν, μονάχα τάσεις φυγής τους δημιουργούν. Δεσμά τους ο παραλογισμός κι η υπερβολή. Δημιουργοί των δεσμών τους η υπερπροστατευτικότητα, η εμμονή, η θρησκοληψία, ο εθνικισμός και γενικότερα ο φανατισμός κι οτιδήποτε άλλο άρρωστο διακατέχει τον περίγυρό τους, που τους το επιβάλλει. Δεσμώτες στη σπηλιά κάποιων άλλων…

Κι ο έρωτας έρχεται στη ζωή τους, γιατί ο έρωτας πάντα φυτρώνει στα πιο ξηρά μέρη για να τα ποτίσει. Μαζί με τον έρωτα έρχονται κι όλα αυτά τα πρωτόγνωρα γι’ αυτούς συναισθήματα∙ ο ενθουσιασμός, η ελπίδα, η αισιοδοξία, ο ρομαντισμός, η εξιδανίκευση, η τρέλα, ο αυθορμητισμός, η παρόρμηση κι άλλα πολλά τόσο έντονα συναισθήματα που τραντάζουν τα δεσμά τους και προσπαθούν να τα σπάσουν.

Τους πιέζουν να χάσουν τον έλεγχο κι επιτέλους να αφεθούν. Κι εκεί που είναι έτοιμοι να κάνουν το βήμα και να αποδεσμευτούν από όλη αυτή την πίεση των «πρέπει» και να φωνάξουν επιτέλους «θέλω», η δύναμη της άρρωστης πλέον συνήθειάς τους να ζουν έτσι δεν τους το επιτρέπει.

Φοβούνται να αλλάξουν την ασφάλεια του τώρα για την ανασφάλεια του αύριο. Τους τρομάζουν οι συνέπειες. Ακόμη κι αν ξεχαστούν κάποιες στιγμές, αν βρουν διαφυγή στο χάος του έρωτα, ακόμη και τότε η σκιά του φόβου, των τύψεων και των κανόνων θα εμφανιστούν μπροστά τους και θα τους κλέψουν ένα κομμάτι απ’ την ελευθερία της σκέψης τους. Μισή ελευθερία, όμως, εξακολουθεί να μην είναι ελευθερία.

Επιλέγουν λοιπόν τη «μη παράνομη» ζωή τους και παραμερίζουν το «παραστράτημα» του έρωτα. Προτιμούν να μην τον ζήσουν καθόλου παρά να τον ζήσουν στο περίπου. Έχουν ανεχτεί κι υπομείνει πολλά στη ζωή για να ζήσουν μετριότητες στον έρωτα. Αν δεν μπορούν να τον ζήσουν όπως του αξίζει, καλύτερα να μην τον απαξιώσουν. Άλλωστε η ιδέα ότι υπάρχει ο απόλυτος έρωτας πάντα θα τους παρηγορεί και θα τους συντροφεύει κι ας μην τους επιτρέπει η θρησκεία, η κοινωνία, η οικογένεια ή η παράδοση να τον υλοποιήσουν.

Μιλώ τόση ώρα για κανόνες, μιλώ για απαγορεύσεις, μιλώ για φόβο και παράλληλα μιλώ για συναισθήματα. Μέτρο στον έρωτα. Στον έρωτα; Γιατί; Θα πεθάνει κανείς από υπερβολική δόση; Πιο αθώο, πιο μαγικό και πιο ανεκτίμητο συναίσθημα δεν υπάρχει. Πώς μπορεί ο έρωτας να κάνει κακό;

Ενοχλεί το πολύ συναίσθημα, τρομάζει δίχως τη λογική, αλλά αυτό είναι το νόημά του κι είναι ανθρώπινο. Όποιος προσπαθεί να πάει ενάντια στη φύση αυτού με τις αρρωστημένες αντιλήψεις του, στον εαυτό του στερεί την ευτυχία και στους γύρω του και κερδίζει μόνο την ψευδαίσθηση ότι είναι σωστός, τίμιος ή πιστός.

Η ψευδαίσθηση, όμως, χίμαιρα είναι και φεύγει κι όταν φύγει και συνειδητοποιήσει ότι η ζωή του τελείωσε τόσο άδεια από εμπειρίες κι από συναίσθημα, τότε θα μετανιώσει. Αλλά τι σημασία θα έχει τότε; Τότε θα είναι αργά. Τότε θα έχει καταστρέψει και τη ζωή των «φυλακισμένων» του. Θα έχει δολοφονήσει έναν άτυχο έρωτα που δεν πρόλαβε να αναπτυχθεί…

Κρυφτείτε άτυχοι έρωτες, τρέξτε μακριά! Τα εμπόδια στον δρόμο σας δεν είναι παρά αποπροσανατολισμός. Μη χάνετε τη διαδρομή σας. Χαράξτε τη δική σας πορεία όσο δύσκολο κι αν είναι. Όποιος εμποδίζει την ευτυχία σας, δεν τη θέλει. Εσείς, όμως, τη θέλετε και πρέπει να τη διεκδικήσετε. Είναι τόσο σπάνιο να ερωτευτείς αληθινά…

Γι’ αυτό μην αφήσετε το συναίσθημα αυτό να θαφτεί  στην ατυχία σας. Εμπιστευτείτε το και πάρτε δύναμη απ’ αυτό κι οποιαδήποτε ανατροπή, καλή ή κακή, θα είναι όπως και να χει μια «ανατροπή»…