Μεγάλη υπόθεση ο έρωτας. Είναι ένα δυνατό συναίσθημα που σε αναγκάζει να χάσεις πολλά, πολλές φορές και τον ίδιο σου τον εαυτό, την ίδια σου τη λογική. Ένα συναίσθημα τόσο παραπλανητικό και τόσο ύπουλο που σου δημιουργεί την εντύπωση ότι χωρίς αυτό κι η ίδια σου η ζωή ίσως να μην έχει νόημα. Σε κάνει να πιστεύεις στην ευτυχία και στην αιωνιότητα. Σου δίνει δύναμη και θάρρος να έρθεις αντιμέτωπος με όλα και με όλους με οποιοδήποτε αντίτιμο.
Νιώθεις πως αν τελειώσει ποτέ αυτό που νιώθεις, έχουν τελειώσει όλα. Συνδυάζεις τα πάντα με αυτό το άτομο και το εκθειάζεις. Θεωρείς αυτόν τέλειο κι αυτό που ζείτε ιδανικό. Γίνεσαι υπερβολικός, σκέφτεσαι παράλογα, χάνεις τον έλεγχο, γίνεσαι αδύναμος κι ανόητος. Εύκολα παραμυθιάζεσαι, εύκολα πείθεσαι, εύκολα εμπιστεύεσαι.
Περίεργο συναίσθημα αυτό του έρωτα. Τη μία μέρα νιώθεις να πετάς στα ουράνια και την άλλη θες να σε καταπιεί η γη. Όπως όλα τα έντονα πράγματα όμως στη ζωή, έχει κι αυτό ημερομηνία λήξης. Φτάνει η στιγμή που ή αναγκάζεσαι να συνεχίσεις μακριά από αυτό το συναίσθημα επειδή σε πρόδωσε και πληγώθηκες ή αποφασίζεις να το αφήσεις στην άκρη γιατί πήρε τη θέση του η αγάπη. Παράδοξο θα μου πεις να θες να ζήσεις τόσο πολύ ένα συναίσθημα τόσο προσωρινό και ταυτόχρονα τόσο καταστροφικό και χαοτικό. «Αξίζει όμως, φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει», όπως είπε κι ο Τσε.
Έρχεται, λοιπόν, η ώρα που πέφτουν οι τίτλοι του τέλους, η στιγμή της απομυθοποίησης, που όλο αυτό το παραμύθι παύει να υπάρχει, που όλη η μαγεία χάνεται στο σκοτάδι της αλήθειας και της σκληρής πραγματικότητας. Τότε είναι που η λογική θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα σου φωνάξει: «Άνοιξε! Επέστρεψα σπίτι!» Κι εσύ δε θα χαρείς και τόσο. Θα διστάσεις να ανοίξεις. Δε θα θες να τη δεις γιατί θα σε τρομάξει ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα. Θα σε τρομάξει με αυτά που θα συνειδητοποιήσεις και θα σε ρίξει από το «συννεφάκι» σου και δεν είναι τόσο η προσγείωση που θα σε πληγώσει, αλλά η ίδια η πτώση.
Δε θες να ακούσεις από το στόμα της ποιος ήσουν πριν η θύελλα του έρωτα σε πάρει μαζί της. Δε θες να δεις απ’ τα μάτια της τι και πόσα έκανες για μια χίμαιρα, για ένα γλυκό ψέμα. Προτιμάς να μείνεις στην άγνοια. Προτιμάς να κοροϊδέψεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά δε θα πετύχει. Ευτυχώς, δε θα πετύχει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δε σταμάτησε ο χρόνος σε έναν έρωτα, δεν τελείωσε ο κόσμος σε έναν άνθρωπο, γιατί όσο αξίζεις να σε ερωτευτούν, θα σε ερωτεύονται και γιατί η ζωή σου θα ήταν τόσο άδεια αν δεν τη συμπλήρωναν διαφορετικά άτομα και διαφορετικά συναισθήματα. Γι’ αυτό.
Μην μπεις λοιπόν ποτέ στο τριπάκι του «Δε θα ξαναερωτευτώ». Φυσικά και θα ξαναερωτευτείς . Γιατί το έχεις ανάγκη. Γιατί το ζητάς, το χρειάζεσαι. Γιατί είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Το να σταματήσεις να ερωτεύεσαι, είναι σαν να σταματάς να αναπνέεις, να σταματάς να ζεις. Ερωτεύσου την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα, την κάθε αυθόρμητη ομορφιά που θα σου χαρίσει η ζωή απλόχερα και μην επικεντρώνεσαι σε έναν άνθρωπο ή σε μια κατάσταση.
Ό,τι δεν έμεινε, δεν είναι ότι δεν άξιζε. Ήταν η ώρα του να φύγει για να μην ξευτελιστεί. Να μείνει μια γλυκιά ανάμνηση στο βάθος του χρόνου. Γι αυτό μην κολλάς σε ένα έρωτα όσο δυνατός κι αν ήταν. Ο έρωτας είναι ένας μαζοχιστικός φαύλος κύκλος, αλλά δεν μπορούμε χωρίς αυτόν. Συνέχισε να ερωτεύεσαι. Μη γίνεσαι σκληρός επειδή πληγώθηκες.
Μάζεψε όσες περισσότερες στιγμές μπορείς γιατί το αύριο είναι άγνωστο κι αβέβαιο και στο τέλος ό,τι πολυτιμότερο έχεις να μοιραστείς είναι οι γνώσεις κι οι εμπειρίες σου. Ζήσε, λοιπόν, το σήμερα και μη λες ψέματα στον εαυτό σου. Ούτε έναν άνθρωπο θα ερωτευτείς μόνο εκεί έξω ούτε δε θα ξανανιώσεις για κανέναν άλλον. Άσε τον χρόνο να κάνει τα μαγικά του και τη θετική σου διάθεση και την αισιοδοξία σου να ξαναερωτευτούν μαζί σου.
Γιατί μέσα σε έναν κόσμο που όλα πάνε κατά διαόλου, ο έρωτας πάντα θα φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν, για να τον ομορφαίνει.
Συντάκτης: Κορίνα Αντωνάκου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
