Μεθυσμένες «φιλίες» με μια τζούρα έρωτα

Κάποιοι από εσάς θα έχετε απλώς ακούσει γι’ αυτές, ενώ άλλοι σίγουρα θα είχατε την τύχη να τις ζήσετε. Σε κάθε περίπτωση σας είναι γνώριμες. Είναι αυτές οι φιλίες που φαίνονται δυνατές, έντονες, αληθινές και γεμάτες χημεία, όμως πάνω στη μέθη γίνονται τόσο αδύναμες και τόσο μπερδεμένες που τελικά ούτε οι ίδιες ξέρουν καλά-καλά τι είναι.

Είναι αυτές οι φιλίες που μεταμφιέζονται με δύο-τρία λίτρα κρασί σε έρωτες και το επόμενο πρωί επιστρέφουν στη θέση τους, όμως αυτή τη φορά με την αρχική τους μορφή πιο θαμπή και κάπως αλλοιωμένη. Αν απ’ την άλλη δεν είχατε την τύχη να τις ακούσετε, βγείτε στο παράθυρό σας ένα Κυριακάτικο πρωινό, τεντώστε τα αυτιά σας και σίγουρα θα ακούσετε την αφυδατωμένη -απ’ το κρασί- σιωπή τους να ουρλιάζει.

Πριν ήταν ο φίλος σου, ίσως κι ο κολλητός σου και ναι, υπήρχε αυτή η μοναδική μαγεία ανάμεσά σας. Ήσασταν τόσο ίδιοι, ταιριάζατε πάρα πολύ και δεν το ξέρατε μόνο εσείς, αλλά κι ο περίγυρός σας. Πόσες φορές σας είπαν οι φίλοι σας στην πλάκα ότι σας φαντάζονται μαζί κι ότι αν γίνει ποτέ αυτό θα είστε χοντρός μπελάς; Πόσες φορές επισκεφτήκατε ο ένας τη σκέψη του άλλου με ένα απλό βλέμμα; Πόσες φορές γελάσατε μόνοι σας σε κάτι που μόνο εσείς οι δύο βρήκατε αστείο; Πόσες φορές κοροϊδέψατε ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου χωρίς λόγο; Πόσες φορές φωνάξατε ο ένας τον άλλον με το όνομά του κι όχι με το παρατσούκλι του; Σχεδόν καμία είναι η απάντηση.

Τότε λέγατε τα νέα σας βολτάροντας, αράζατε κι ακούγατε μουσική, συζητάγατε με τις ώρες, φιλοσοφούσατε τη ζωή με τον δικό σας τρόπο και τώρα ξαφνικά να που σε μία μόνο νύχτα αφήσατε τη σιωπή να μιλήσει και τίποτα δεν είπατε εσείς. Αφήσατε το αλκοόλ να πει όσα δεν μπόρεσε να πει ο πρωινός καφές και το μεσημεριανό φαγητό. Η προσποίηση δεν ταίριαζε σε εκείνη τη νύχτα ούτε βέβαια κι η μετριότητα, γι’ αυτό κι οι ενδότερες σκέψεις και τα βαθύτερα συναισθήματά σας ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα στο σκοτάδι.

Γελάσατε, πειραχτήκατε, κοιταχτήκατε και τόσο φυσικά, σαν όλον αυτόν τον καιρό να φοβόσασταν να το βγάλετε από μέσα σας, τόσο όμορφα και με θάρρος φιληθήκατε. Μπορεί το επόμενο πρωί να μη θυμάστε πολλά, αλλά η καρδιά δεν ξεχνά αυτά που το μυαλό αφήνει να χαθούν. Η ζεστασιά που νιώσατε, η οικειότητα, ο ηλεκτρισμός της στιγμής θα υπάρχουν όσες φορές κι αν βρεθείτε και θα στοιχειώνουν το μυαλό σας τόσο περίεργα και τόσο ανεξήγητα, γιατί όσο και αν προσπαθήσετε δε θα βρίσκετε λογική. Υπάρχει όμως λογική στον έρωτα;

Όταν η νύχτα αυτή διώξει τη μαγεία της μέθης κι επιστρέψει στη νηφαλιότητα του επόμενου πρωινού, τότε, όχι ο έρωτας, αλλά η φιλία θα αποφασίσει πια αν το βράδυ αυτό θα σας απομακρύνει ή θα σας φέρει ακόμα πιο κοντά. Τότε θα φανεί αν είναι αληθινό και δυνατό αυτό που σας ενώνει είτε είναι φιλικό είτε ερωτικό.

«Λάθος», «Είμαστε φίλοι, δεν έπρεπε», «Το μετανιώνω», « Αν ήμασταν νηφάλιοι κι είχαμε τα λογικά μας, όλα θα ήταν καλά τώρα», «Δε θα θυμάται τίποτα »,« Κι εγώ θυμάμαι λίγα πράγματα», «Τι πρέπει να κάνω;», « Τι πρέπει να πω;», «Άραγε ένιωσε κάτι;», « Εγώ ένιωσα;», «Δε θέλω να τον χάσω απ’ τη ζωή μου για μία λάθος στιγμή». Όλα αυτά θα τριγυρίζουν μέσα στο κεφάλι σου κι απάντηση ίσως να μη βρεθεί ποτέ. Αλλά τι σημασία έχει; Χαμένος χρόνος. H καρδιά σου θα έχει κλείσει τα αυτιά της και θα φωνάζει: «Θέλω να το ξαναζήσω».