Όποιος ξέρει τι θέλει δε χρειάζεται χρόνο

Λένε πως η αναμονή είναι γλυκιά, πως το καλό πράγμα αργεί, πως είναι ωραίο το συναίσθημα του να περιμένεις για κάτι, γιατί έτσι μετά το ευχαριστιέσαι σε μεγαλύτερο βαθμό. Λένε πως αξίζει η αναμονή κι εν τέλει ο αναμένων νικά και βγαίνει κερδισμένος. Όλα αυτά, όμως, ισχύουν όταν ξέρεις πως η αναμονή σου θα ανταμειφθεί με κάτι που θα αξίζει όλες τις αναμονές του κόσμου, με κάτι που θα σε κάνει να φωνάξεις «Επιτέλους!».

Κανείς, όμως, ποτέ δεν είπε πώς είναι να περιμένεις χωρίς να ξέρεις τι περιμένεις. Σαν να περιμένεις στη στάση το λεωφορείο χωρίς να ξέρεις αν θα έρθει ποτέ. Χωρίς να ξέρεις αν τα λεωφορεία έχουν απεργία ή λειτουργούν. Σαν να περιμένεις να μαγειρέψει η μαμά σου για μεσημέρι χωρίς να ξέρεις αν θα φας παστίτσιο ή φακές. Με λίγα λόγια χωρίς να ξέρεις αν αξίζει να περιμένεις ή σοφότερο θα ήταν να φύγεις με ελαφρά πηδηματάκια.

Χωρίς να ξέρεις αν αυτό που θα έρθει να σε βρει στο τέλος θα ‘ναι θετικό ή αρνητικό. Αν θα σε κάνει να χαμογελάσεις ή να κλάψεις. Είναι το χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να σου τύχει η αβεβαιότητα αυτή. Είναι καταστροφική και σε κάνει ασυνείδητα να υποτιμάς τον εαυτό σου. Λες έμμεσα στον εαυτό σου ότι θα ρισκάρεις να σε πονέσεις και μπορεί να μην αξίζει, ότι γίνεσαι το θύμα χωρίς να ξέρεις αν θα σε σκοτώσουν ή αν θα αφεθείς ελεύθερος.

Είναι απ’ τις στιγμές στη ζωή σου που παραμυθιάζεις τον εαυτό σου όσο ποτέ άλλοτε, που εμφανίζεται αυτή η φωνούλα που θέλει να πάνε όλα καλά για να μην ξαναπληγωθείς και δε σταματάει να μιλάει: «Λογικό να χρειάζεται χρόνο, θέλει να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά του», «Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός κι εγώ θα περιμένω μέχρι να νιώσει όπως πριν», «Αν περιμένω να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί στο τέλος θα νιώσει όπως εγώ νιώθω τώρα», « Με τον καιρό θα με συγχωρήσει κι όλα θα ‘ναι καλά.», « Μπορεί να μου είπε να χωρίσουμε, αλλά ξέρω πως με λίγη υπομονή θα το μετανιώσει και θα γυρίσει πίσω σε μένα», «Δε φταίει αυτός, εγώ φταίω, τον πιέζω πολύ, με τις πράξεις μου τον έδιωξα. Γι’ αυτό τώρα πρέπει να του αφήσω τον χώρο του». Πες κι άλλα ψέματα στον εαυτό σου. Ζήσε στον δικό σου κόσμο και μη βλέπεις την αλήθεια.

Δε λέω όλοι έχουμε ιδιαίτερη αγάπη σε κάποιους ανθρώπους αλλά δεν πρέπει να τους αφήνουμε να θεωρούν τα συναισθήματά μας αδυναμία. Σου έχω, λοιπόν, νέα! Δε θα αλλάξει κάτι, δε θα ξυπνήσει ένα πρωί και θα νιώθει περισσότερα για σένα. Με όσες ψεύτικες ελπίδες κι αν σε γέμισε για να παίρνει την επιβεβαίωση απ’ την αγάπη σου, όσα λόγια κι αν ξεστόμισε υποτιμώντας τη νοημοσύνη σου για να περιμένεις σε περίπτωση που δε βρει κάτι καλύτερο στο ενδιάμεσο, τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινό και σίγουρα καθόλου πολλά υποσχόμενο όπως έμοιαζε…

Όποιος ξέρει τι θέλει, καλό μου, δε χρειάζεται χρόνο. Αυτός που σε θέλει, δε θα έχει εσένα στο περίμενε. Τη ζωή θα θέλει να βάλει στην αναμονή για να ζήσετε ακόμα περισσότερες στιγμές. Μόνο αυτός που θα σε διεκδικήσει τώρα σε αξίζει. Οι υπόλοιποι είναι ανασφαλείς άνθρωποι κι αδύναμοι που δε διαθέτουν το θάρρος να διεκδικήσουν κάτι αληθινό. Ζουν σε ένα μπερδεμένο χάος, γεμάτο ανοιχτά μέτωπα κι ανοιχτούς λογαριασμούς, που νιώθουν ότι τους γεμίζει.

Πίστεψέ με, στο υπόσχομαι, στο τέλος θα δικαιωθείς! Γιατί μπορεί η αναμονή τους να σε άδειασε, αλλά τίποτα δε θα δείχνει πιο άδειο απ’ τη ζωή τους στο τέλος. Και τότε όταν η «δεδομένη αναμονή » τους θα έχει φύγει, θα την αναζητούν αλλά πλέον οι ρόλοι θα έχουν αντιστραφεί. Τώρα αυτοί θα είναι στην αναμονή.  Στην αναμονή για κάτι που θα δώσει ουσιαστικό νόημα στη ζωή τους, κάτι που σου έμοιαζε αλλά δεν το εκτίμησαν όταν έπρεπε…